Στην ελληνόφωνη ροκ δεν υπάρχει σκηνή στιβαρή πλέον και ίσως ήρθε η ώρα για ένα reload, βασισμένο στην αγαστή συνεργασία των γερόλυκων, που δίνουν ρέστα ακόμη από σκηνής οι ψυχάρες, με το νέο αίμα, που… βράζει.

λέει στην Εύη Κουκά ο Αντουάν Παρίνις.

Την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου συναντηθήκαμε με τον Αντουάν Παρίνι στο White Noise, όπου θα πραγματοποιούσε μια live εμφάνιση η Φαγουρόσκονη, μια νεοσύστατη μπάντα, στην οποία συμμετέχει ο εν λόγω καλλιτέχνης ως τραγουδιστής και στιχουργός. Μιλήσαμε για τη σάτιρα, τη ροκ σκηνή καθώς και για την μπάντα, την οποία αποτελούν επίσης ο Οδυσσέας Γαλανάκης των Απροσάρμοστων στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Ντίνος Ζούμπερης στο μπάσο και στην ηχοληψία των τραγουδιών και ο Πάνος Τσίκο  Κατσικιώτης στα κρουστά και τα ντραμς.

Από πολυετής φοιτητής, ενεργός αρχικά και μετά άνεργος φιλόλογος κι έπειτα μουσικός. Πως έγινε αυτή η στροφή στη ζωή σου;

Α.Π.: Σύμφωνα με τη θεωρία του χάους. Όλα πήγαιναν προς τα εκεί… Τέλειωσα το σχολείο, πέρασα στο πανεπιστήμιο και ξαφνικά έμπλεξα με τη μουσική για να μη φλιπάρω. (εδώ στέκει το τυχαίο). Απλά ακολουθώ το δρόμο κι αφουγκράζομαι σα ζαγάρι.

Αυτοδίδακτος στη μουσική… Τέρμα οι σπουδές;

Α.Π.: Όχι,  μου αρέσουν οι σπουδές και δεν τις απαξιώ καθόλου. Δεν έτυχε όμως να στρωθώ να μάθω μουσική με τους κανόνες, τους νόμους και τη σημειολογία της γιατί ήμουν κατσαπλιάς . Είμαι καθαρά ακουστικός τύπος και εμπειρικός. Το ταξίδι μου με τη μουσική ήταν απόρροια αγοραφοβίας και κρίσης πανικού.  Δηλώνω κυρίως εμπειροτέχνης και μετά μουσικός, γιατί κάποιοι έχουν φάει τα χρόνια τους σπουδάζοντας και δεν μπορώ να πάρω ένα τέτοιο ρόλο για εμένα.

Δεν είναι πιο δύσκολο να μαθαίνεις μόνος σου ένα μουσικό όργανο;

Α.Π.: Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για το αν είναι πιο δύσκολο γιατί δεν ξέρω τον άλλο τρόπο. Σίγουρα χρειάζεσαι δεξιότητα, χρόνο και θάρρος. Και συχνά «κεφάλι».

Δηλώνεις επίσης συγγραφέας. Υπάρχει κάποιο δείγμα της δουλειάς σου;

Α.Π.: Δηλώνω συγγραφέας αλλά σκωπτικά, στα πλαίσια του αυτοσαρκασμού μου. Συγγραφέας είναι ο Καζαντζάκης. Εγώ είμαι τρολ. Γράφω διάφορα βέβαια. Δεν έχω εκδώσει ακόμα κάτι, αλλά το σκέφτομαι για το μέλλον. Έχω γύρω στα πεντακόσια τετράστιχα που γράφω καθημερινά σε ανύποπτες στιγμές και σκέφτομαι να κάνω ένα ημερολόγιο, όπου να γράφεται πίσω από την ημέρα και ένα τετράστιχο.

Γράφεις σατιρικό στίχο, κάτι το οποίο δεν συναντάμε συχνά στην Ελλάδα. Γιατί προτιμάς την σάτιρα;

Α.Π.: Δεν την προτιμάω, μου βγαίνει. Έχω γράψει και μπαλάντες όπως και διάφορα άλλα πιο ερωτικά τραγούδια. Πιστεύω όμως ότι η σάτιρα μου ταιριάζει. Όσο για αυτό που είπες ότι δεν ασχολείται πολύς κόσμος στην Ελλάδα, η Ελλάδα δε γέννησε την σάτιρα;! Υπάρχει κόσμος…

Ναι αλλά ο πιο πολύς κόσμος προτιμάει κάτι πιο σοβαρό;

Α.Π.: Και η σάτιρα σοβαρή είναι. Δεν έχει σκοπό να γελοιοποιήσει απλώς. Μέσα από τη φαιδρή προσέγγιση έχει σκοπό να  αφήσει και κάποια επιμύθια, να στιγματίσει κάτι, να τσιτώσει τον δέκτη, να φάει φρίκη.  Δεν αναιρεί όμως τον όρο του σοβαρού. Να μου πεις τι είναι σοβαρό;! Και τι ασόβαρο; Και ποιος το ορίζει;

Περνάνε πιο εύκολα τα μηνύματα μέσω της σάτιρας; Τι έχεις δει; Ο κόσμος πιάνει τα μηνύματα που επιθυμείς να περάσεις εσύ και άλλοι καλλιτέχνες που εκφράζονται με αυτό τον τρόπο;

Α.Π.: Κατά κάποιο τρόπο ναι, γιατί καταφέρνεις να τους εστιάσεις την προσοχή σε κάτι, σε μια λέξη, σε μια φράση. Εξαρτάται βέβαια και από τη σάτιρα. Υπάρχει η σάτιρα που γαργαλάς τις μασχάλες με κοκοτόφτερο, είναι αυτή που φέρνει έναν κλαυσίγελω (κλαις και γελάς μαζί για αυτά που αναφέρονται μέσα) και αυτή που έχει σκοπό απλά να διακωμωδήσει κάποια πρόσωπα και κάποιες καταστάσεις.  Είναι σίγουρα όμως  ένα μήνυμα που θέλει να δώσει ο καλλιτέχνης;! Ας πούμε εγώ λειτουργώ διαφορετικά. Μου αρέσει να πετάω δολώματα μέσα στη θάλασσα και αν τσιμπήσει κάτι, οτιδήποτε τσιμπήσει, θα ασχοληθώ μαζί του. Αυτό κάνω στην ουσία.  Ρίχνω άδεια για να πιάσω γεμάτα. Δε θέλω να περάσω κάποια δική μου γραμμή. Λες και έχω πάρει γραμμή, νομίζεις, τι παίζει γενικά στη ζωή;  Αυτό που κάνω το αποκαλώ «πνευματική αφόδευση» με το συμπάθιο…  Βγάζω ό,τι έχω από μέσα μου και αν σε αγγίξει κάτι, θα πάει παρακάτω.

Σατιρίζεις και τον εαυτό σου.  Δεν φοβάσαι επομένως την αυτοκριτική;

Α.Π.: Δε φοβάμαι την αυτοκριτική, γιατί εγώ κρίνω. Έχω σε υπόληψη, ασφαλώς, και  την κριτική των άλλων. Δεν είμαι ούτε εκ του ασφαλούς ούτε αφ’ υψηλού. Δίνω  αυτό που έχω να δώσω και δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι για να είμαι αρεστός σε μια μεγάλη μάζα. Εννοείται,  όπως λέει ο Τζίμης Πανούσης που είναι ο καθ’ ύλην αρμόδιος για αυτά τα πράγματα, στην σάτιρα σατιρίζουμε τους πάντες, ακόμα και τον ανάπηρο. Οτιδήποτε κι αν έχεις, πρέπει να δεχτείς την σάτιρα. Το ασπάζομαι αυτό.

Από εκεί και πέρα διορθώνεις ό,τι λάθος εντοπίζεις ή μένεις στην σατιρική περιγραφή;

Α.Π.: Δεν τα διορθώνω. Είμαι άνθρωπος με πάθη, δεν είμαι σοφός. Και τα γουστάρω τα πάθη μου. Απλά τα εντοπίζω. Εστιάζω εκεί. Αν καθίσεις και ακούσεις κάποια τραγούδια μου θα δεις ότι περιγράφω κάποιους  ανθρώπους με χαρακτηριστικά λούμπεν, τα οποία είναι κατακριτέα από την κοινωνία και με συμπεριφορές που συναντώνται σε πολλούς αλλά το παίζουμε γενικά… «αλέκοι». Αν δει κάποιος μια όμορφη γυναίκα ή κάποια ένα όμορφο άντρα δε θα το πει;  Ένα ζουμερό στήθος;  Ποιος δεν πέρδεται; Ποιος δε νιώθει υγρασία στο «υπόγειο» νυχθημερόν; Δεν στο πάω στα πολιτικά γιατί θα ξημερώσουμε.  Αυτός είναι ο σκοπός μου, να περιγράφω, να σκιαγραφώ καρικατούρες, γελοιογραφίες, απλά με μια υπερβολή.

Αλήθεια, παρακολουθείς stand-up comedy;

Α.Π.: Δεν παρακολουθώ γιατί κυρίως δεν έχει τύχει. Υπάρχουν άνθρωποι που ασχολούνται, αλλά έχει γίνει λίγο mainstream τον τελευταίο καιρό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πέσει το επίπεδο- γιατί η ποσότητα σπανίως συνεπάγεται και υψηλόν πήχυ- και να τα δίνουν όλα έτοιμα , ενώ θεωρώ ότι αυτή η διαδικασία πρέπει να σου πετάξει λίγο το πιπέρι για να φτερνιστείς. Κι ας πεταχτούν και μύξες..

Και πάμε στη Φαγουρόσκονη, μια νεοσύστατη μπάντα που συμμετέχεις. Θα ξεκινήσω από το όνομα του γκρουπ. Πως το διαλέξατε;

Α.Π.: Δεν υπάρχει κάποια εξήγηση για αυτό μεταξύ εμένα και των εμπλεκομένων στη μπάντα. Βγήκε εντελώς τυχαία από μια συζήτηση που είχαμε τα μέλη του γκρουπ.  Έδεσε όπως το είδα μετά και το συζητήσαμε γιατί στην ουσία αυτό θέλουμε… να ξυστούμε, να φύγουμε λίγο από την αδράνεια. Όχι να πιάσουμε το μήνυμα ούτε να πούμε εδώ είμαστε,  ντεμέκ ανακαλύψαμε την αμερική, απλά να προβληματιστούμε λίγο για κάποια πράγματα. Με χιούμορ…

Και το δικό σου όνομα. Φαντάζομαι δε σε λένε Παρίνι…

Α.Π.: Ψευδώνυμο είναι. Νονά μια μαθήτριά μου.  Απλά έχω βάλει κατάληξη –ις για να δηλώνεται η ….παρακαταθήκη του Μάνου Χατζιδάκι (γέλια) Έχουμε παρόμοια σωματοδομή….. και μόνο!

Πες μου δύο λόγια για την μπάντα.

Α.Π.: Η Φαγουρόσκονη είναι μια νεοσύστατη μπάντα στην οποία είμαι ο λιγότερο έμπειρος  από όλους. Είμαι ο μαθητευόμενος μάγος, γιατί έχω την ευλογία, την τύχη, την χαρά να συνεργάζομαι με αξιόλογους μουσικούς από τον χώρο της ελληνικής ροκ σκηνής, όπως είναι ο Οδυσσέας Γαλανάκης των Απροσάρμοστων στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Ντίνος Ζούμπερης στο μπάσο και στην ηχοληψία των τραγουδιών και ο Πάνος Τσίκο  Κατσικιώτης στα κρουστά, στα ντραμς και σε ό,τι κρούεται συλλήβδην. Το κυριότερο, είναι στιβαρές προσωπικότητες, που εμπνέουν.

Και πως βρεθήκατε μαζί;

Α.Π.: Με τη θεωρία του χάους πάλι. Πιστεύω ότι ήταν καρμικό να γίνει, όπως με όλα. Κι όπου θέλει ας καταλήξει. Είμαι ευτυχισμένος γιατί κάνω αυτό που θέλω να κάνω σε μια ηλικία που έχω βάλει και λίγο μυαλό στο κεφάλι μου και ξέρω  πάνω-κάτω τον τρόπο για να το κυνηγήσω.  Και παρ όλες τις δυσκολίες, που – πίστεψέ με- είναι πολλές και ενίοτε οδυνηρές.

Υπάρχει κάποιος δίσκος στα σκαριά;

Α.Π.: Σκεφτόμαστε να κάνουμε δίσκο. Υπάρχουν όμως κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες της εποχής, όπως η παντελής έλλειψη χρημάτων. Έχουμε γράψει ήδη τέσσερα τραγούδια, ένα εκ των οποίων είναι «ο ξενοδόχος», που κυκλοφορεί και στο youtube. Τα επόμενα τρία είναι γραμμένα και είναι στο στάδιο της τελικής μίξης. Σιγά-σιγά θα κυκλοφορήσουν. Έχουμε στα σκαριά να γραφτούν άλλα τέσσερα και να κυκλοφορήσουμε ένα άλμπουμ. Γενικά έχουμε τραγούδια. Σήμερα, στο live στο White Noise θα παίξουμε δεκαπέντε δικά μας και αναγκαστικά θα ακούσετε και κάποιες διασκευές. Στόχος της μπάντας στο μέλλον είναι να παίζει σχεδόν αποκλειστικά δικά της τραγούδια. Όσο για το δίσκο το θέλουμε,  γιατί είναι πιο πολύ το βιογραφικό της μπάντας. Δεν ξέρουμε αν θα γίνει μέσω κάποιας δισκογραφικής εταιρίας. Αν είναι συμφέρον για εμάς, θα γίνει έτσι. Ειδάλλως, στην εποχή του νετ είμαστε… Αν μας διαβάζει κανένας χορηγός, εδώ είμαστε! Ποντάρετε….

Έχετε προγραμματίσει άλλες live εμφανίσεις;

Α.Π.: Εννοείται. Στην Αθήνα σε πρώτη φάση. Ξεκινάμε σήμερα, όπως είπα, στο White Noise, στο οποίο εμφανιζόμαστε ξανά την Πέμπτη 30 Οκτωβρίου  και  συζητάμε και με άλλες σκηνές. Αλλά και στην επαρχία θα κινηθούμε. Το θέμα είναι να βγούνε τα τραγούδια και να ακουστούν. Μετά θα δείξει τι και πως..

Πλησιάζουμε στο τέλος και θα ήθελα να μου πεις πως βλέπεις την ελληνική rock σκηνή. Νομίζω ότι παλιά ήταν πιο «δυνατή»…

Α.Π.: Ναι, ήταν άλλες εποχές. Ροκ εποχές. Μύριζε ροκ. Μεταδιδόταν με τον αέρα όπως η γύρη! Θα ξαναβγεί «μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος;» Θα ξαναβγεί «ΦΛΟΥ»; Θα ξαναβγεί «Εν Λευκώ»; «Disco Tsoutsouni» ? Αλλά δεν τα έζησα, οπότε ό,τι και να πω ακροβατώ να φάω αόρατα φάσκελα…  Και σήμερα βέβαια η εποχή που ζούμε δεν είναι παγιωμένη. Ροκ πάντως δεν είναι, αν και οι προυποθέσεις είναι πολύ… ροκ.  Αλλά και τι είναι ροκ; Βράσε όρυζα.  Βλέπεις ότι καθημερινά βγαίνουν καινούρια στοιχεία, που δεν έχουν ακόμα αποκρυσταλλωθεί, ώστε να πεις ότι αυτή είναι η εικόνα του σήμερα. Ας πούμε από την περίοδο που ξεκίνησε η κρίση έγιναν  μόδα τα τσιπουράδικα, τα ρακάδικα. Αυτό αμέσως έφερε και κάτι άλλο στη μουσική. Βγήκε στο προσκήνιο  η «έντεχνη» και η παραδοσιακή πιο πολύ. Στην ελληνόφωνη ροκ δεν υπάρχει σκηνή στιβαρή πλέον  και ίσως ήρθε η ώρα για ένα reload, βασισμένο στην αγαστή συνεργασία των γερόλυκων, που δίνουν ρέστα ακόμη από σκηνής οι ψυχάρες, με το νέο αίμα, που…. βράζει.  Υπήρχαν και υπάρχουν πολλά αξιόλογα γκρουπ, αλλά δεν προχωρούν γιατί είναι και το οικονομικό στη μέση. Δεν υπάρχει και κόσμος να στηρίξει γιατί κι αυτός δυσκολεύεται και έτσι το εκάστοτε γκρουπ δυσκολεύεται με τη σειρά του να στηρίξει τη δική του δουλειά. Συχνά αποδομούμε και συνθλίβουμε τις ζωές μας για να κυνηγήσουμε ανεμόμυλους σαν Δον Κιχώτες! Είναι ένας φαύλος κύκλος. Και ίσως είναι και στο dna οποιασδήποτε ροκ απόπειρας εν Ελλάδι να είναι στο περιθώριο του όποιου κύκλου.

Τι έχει να δώσει η Φαγουρόσκονη στην ελληνική μουσική σκηνή;

Α.Π.: Κνησμό…!!!

Σε ευχαριστώ πολύ Αντουάν και εύχομαι καλή συνέχεια και καλή τύχη στο εγχείρημά σας.

Α.Π.: Εγώ ευχαριστώ πολύ…

• Λένα Αλκαίου
• Γιώργος Περού (Κεφαλλωνίτης)