4 Σχήματα της Underground rock σκηνής μας μιλούν για τα 3 Albums που αγαπούν... να μισούν!
Είναι ωραίο να μαθαίνεις νέα σχήματα της underground rock σκηνής, που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει ιδιαίτερη άνθιση στην Ελλάδα, και είναι ακόμα καλύτερο να τους γνωρίζεις τόσο μέσα από τις μουσικές τους δημιουργίες όσο και μέσα από τις... δισκογραφικές τους προτιμήσεις! Βέβαια, ακούγοντας το κάθε συγκρότημα μερικές φορές τείνουμε να μαντεύουμε από τον ήχο του και τις ανάλογες επιρροές του, οπότε το να ρωτήσεις "τί μουσική ακούν" μοιάζει λίγο κοινότυπο. Τί θα απαντούσαν όμως στην ερώτηση "ποιά άλμπουμ αγαπάτε... να μισείτε"; Εν όψει του live των Stonebringer, Black Hat Bones, Instant Boner και 10 Code στις 28 Μαΐου στο An Club, απευθύναμε την ερώτηση σε κάθε ένα από τα τέσσερα σχήματα και ιδού οι απαντήσεις τους...
Stonebringer
Οι heavy prog rock / metallers Stonebringer, αναγεννούν τους διεστραμένα προοδευτικούς heavy ήχους του ντεμπούτο album τους “Those Winds”, που προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση εντός και εκτός Ελλάδας, με την κυκλοφορία του στις αρχές του 2015. Οι συμμετοχές τους στα New Long Fest (Νέα Μάκρη), Fuzztastic Planet (Δράμα) και Crutch Fest (Χανιά), όπως και η συναυλία τους στο πλευρό των Σουηδών Opeth στο Principal Club Theater της Θεσσαλονίκης, επισφράγισαν αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν: Οι Stonebringer είναι μια μηχανή υψηλών συναυλιακών αποδόσεων και αναμφίβολα μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες της εγχώριας σκηνής.
Ποιά albums αγαπούν να μισούν οι Stonebringer;
1. Aprodite’s Child - 666: Το πρόβλημα με το συγκεκριμένο δίσκο είναι απλό: είναι ο ορισμός του one of a kind. Με εξαίρεση ίσως κάποιες συνεργασίες του Παπαθανασίου με τους Socrates (κυρίως στο “Phos”) που το πλησιάζουν, κανένας δεν κατάφερε να “πιάσει” τον λυρισμό και την μουσικότητα που περιέχει. Σατιρικό και ιδιότροπο album, είναι σίγουρα μια από τις μεγαλύτερες επιρροές μας, και θα θέλαμε να ακούγαμε κάτι που να πλησιάζει σε αυτόν τον ήχο.
2. Green Day - American Idiot: Οι Green Day είναι γαμάτη μπάντα. Όταν όμως είσαι έφηβος, το αίμα σου βράζει και σου σερβίρουν αυτή τη soft rock “σούπα” (η οποία, παρεμπιπτόντως, έπαιζε ΠΑΝΤΟΥ και ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο ραδιόφωνο), δεν θέλει και πολύ. Θα σιχαθείς και το δίσκο και τη μπάντα!! Η αλήθεια είναι ότι εξαιτίας αυτού, πέρασε πολύς καιρός μέχρι να εκτιμήσουμε τις (ομολογουμένως πολύ καλές) συνθέσεις που απαρτίζουν το album. Το υπερβολικό airplay σίγουρα έχει και τα αρνητικά του...
3. Mastodon - Once More ‘round the Sun: Εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασική περίπτωση υψηλών προσδοκιών. Οι Mastodon είναι μια από τις αγαπημένες μας μπάντες, και κάθε δίσκος τους ανοιγόταν σε νέες κατευθύνσεις, χωρίς να είναι χειρότερος από τον προηγούμενο. Μέχρι εδώ όμως. Ο δίσκος είναι heavy (όπως τα πρώτα τους), έχει ωραία riffs, αλλά το songwriting που πάντα τους χαρακτήριζε, και η ικανότητα τους να συνδέουν πολύπλοκα σημεία με μαεστρία, δυστυχώς απουσιάζει (με εξαίρεση 2-3 κομμάτια) από αυτό το album. Θεωρούμε ότι μπορούν καλύτερα, και ελπίζουμε αυτό να γίνει σε επόμενες δουλειές τους.
Black Hat Bones
Κλείνοντας τον κύκλο ζωής της πρώτης δισκογραφικής τους κυκλοφορίας, “High Gain Devil Rockers” και κάνοντας ένα διάλειμμα από το studio, στο οποίο βρίσκονται για την ηχογράφηση του διαδόχου της, οι -κατά τα ¾ πλέον- Σπαρτιάτες high energy rockers Black Hat Bones ανεβαίνουν στη σκηνή του An Club, για να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, να προσφέρουν δηλαδή άλλη μία από τις άκρως ενεργητικές και ψυχαγωγικές ζωντανές τους εμφανίσεις, με υλικό από το ντεμπούτο τους, αλλά και ακυκλοφόρητο, από την επερχόμενη δισκογραφική τους δουλειά. Έχοντας μοιραστεί τη σκηνή με τους Clutch, Nightstalker, Vintage Caravan, Dirty Fences, Truckfighters, έχοντας συμμετάσχει στα Rockwave Festival, New Long Fest, Defcon Fest και Fuzztastic Planet, αλλά και έχοντας πραγματοποιήσει mini ελληνικό tour στο πλευρό των Planet of Zeus, δεν θα ήταν άδικο να πούμε πως οι Black Hat Bones αποτελούν ένα έμπειρο live act, που δεν δυσκολεύεται να σε κερδίσει με την εκρηκτικότητα και την συναυλιακή του πιστότητα.
3 Albums Black Hat Bones love to hate:
1. Baroness - Purple: Το περιμέναμε καιρό και απέδειξαν οτι μπορούν κάθε φορά να πρωτοπορούν και να τοποθετούν τον πήχη ψηλά στο μοντέρνο ήχο. Το μισούμε γιατι δεν θα καταφέρουμε ποτέ να έχουμε τέτοια παραγωγή!
2. Maylene and the Sons of Disaster - IV: Ενώ συνθετικά είναι ένα από τα καλύτερα τους αισθάνεσαι οτι έχασαν λίγο αυτό το ακατέργαστο που είχαν στον ήχο τους.
3. Richie Kotzen - Get Up: Είναι ένας από τους καλύτερους ερωτικούς ροκ κιθαριστικούς δίσκους και ο τύπος εχει απλά φωνάρα, αλλά πάντα ντρέπεσαι να πεις οτι χθες το βράδυ το άκουγες μέχρι αργά το βράδυ και έκλαιγες σε στάση εμβρύου επειδή σου έλειπε η πρώην σου.
Instant Boner
Οι Θεσσαλονικείς Instant Boner, φέρουν τον μακροσκελή μουσικό χαρακτηρισμό Experimental Free Form Jazz Stoner Psychedelic Boner Rock, ο οποίος μόλις που φτάνει για να περιγράψει την γκρουβάτη, πειραματική και γκαζωμένη χροιά του δεύτερου σε σειρά EP τους, με τίτλο “Outburst”, που κυκλοφόρησε σε ανεξάρτητη παραγωγή των ιδίων, τον Ιανουάριο του 2016. Η συμμετοχή τους στο Fuzztastic Planet του 2015, όπως και οι συναυλίες τους στο πλευρό των Samsara Blues Experiment, Radio Moscow, 1000mods, Nightstalker και Universe217 χτίζουν σταθερά την φήμη των Instant Boner ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της βορείου Ελλάδος (και όχι μόνο) στον βαρύ ήχο. Η φαινομενικά αντισυμβατική, χρήση σαξοφώνου στη μουσική τους, απλά συμπληρώνει με επιτυχία, ως τελευταίο κομμάτι του puzzle, την μοναδική μουσική ταυτότητα, ενός σχήματος που αναμφίβολα έχει πολλά ακόμα να δώσει.
Worst 3 albums that you love to hate, go:
1. Pink Floyd - Momentary Lapse of Reason: Δεν μπορώ να πω πως αγαπάω να μισώ κάποιο άλμπουμ, ΑΛΛΑ... Είναι κάποια album που λες "Γιατί τώρα το κάναν αυτό...?", "Δε καταλαβαίνουν πως τους μειώνει...?" και άλλα τέτοια. Καταλαβαίνω πως δε μπορούμε να μπούμε στο σκεπτικό της μπάντας, εκείνη τη χρονική περίοδο που δούλευε πάνω σε αυτό, αλλά αυθόρμητα σε ενοχλεί το αποτέλεσμα. Στο πλαίσιο λοιπόν του παραπάνω σκεπτικού θα επιλέξω το "Momentary Lapse of Reason" των Pink Floyd. Πρώτη δουλειά τους χωρίς τον Roger Waters. Πρώην ηγετικό μέλος της μπάντας και ο άνθρωπος που με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω στους Pink Floyd είτε μουσικά, είτε στιχουργικά. Παρατηρούμε λοιπόν, έναν αμήχανο μουσικά δίσκο. Δεν υπάρχει προσανατολισμός. Ο Gilmour παλεύει να αναπληρώσει το στοιχείο του Waters, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ένας δίσκος που ίσως λόγω συμβολαίων να βγήκε υπό το όνομα των Pink Floyd και όχι ως προσωπικός δίσκος του Gilmour. Υπάρχουν βέβαια 2 κομμάτια που αποτελούν εξαιρέσεις και το ταλέντο των τριών Floyd ξεδιπλώνεται άψογα. Δεν είναι κακός δίσκος, απλά δεν τιμάει το όνομα που έχτισαν οι Pink Floyd.
2. Βlues Pills - Blues Pills: Είχαμε όλοι δημιουργήσει τις πιο θετικές εντυπώσεις από το πρώτο EP τους και όταν μάθαμε πως βγαίνει το full album περιμέναμε κάτι πολύ δυνατό. Αντιθέτως, αυτό που έγινε ήταν ένας δίσκος με εμπορική προσέγγιση (πάντα κατά την προσωπική μου ταπεινή άποψη), που δεν είχε τα στοιχεία του "αυθεντικού" που είδαμε και χαρήκαμε στο EP. Πόνταραν κυρίως στην παρουσία της Elin και δεν είδαμε αρκετά δείγματα όρεξης και έμπνευσης. Απογοητευτικό για μένα το αποτέλεσμα, αλλά περιμένω με περιέργεια να δω πως κινήθηκαν στον δεύτερο τους δίσκο.
3. Graveyard - Decadence and Innocence: Θα ξεκινήσω λέγοντας πως εκφράζω αρκετούς. Ο νέος δίσκος των Graveyard πέρασε και δεν ακούμπησε. Παίξανε καθαρό vintage (το λεγόμενο πλέον) rock και αποφάσισαν να πειραματιστούν. Απέτυχαν. Σε πολλά κομμάτια βλέπαμε τους ίδιους και ίδιους ρυθμούς και σε άλλα βλέπαμε πράγματα εντελώς αταίριαστα, ως και blast (!). Aν εξαιρέσουμε ένα-δύο κομμάτια, ο υπόλοιπος δίσκος ήταν κάτι το αδιάφορο. Πάντως, σίγουρα πιστεύω πως οι Graveyard στο μέλλον θα κάνουν κάτι πολύ ποιοτικό και θα ξανα-αποδείξουν πως δεν είναι τυχαία ηγέτες της vintage σκηνής (Μαζί με Kadavar πάντα, ε;!).
10 Code
Οι alternative / grunge rockers 10 Code, κουβαλούν στις αποσκευές τους το εντυπωσιακό ολοκαίνουριο “Swiftlets” full length album, που κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες, σε παραγωγή Άλεξ Μπόλπαση (Whereswilder, The Noise Figures, The Road Miles, The Mound) και δεν άργησε να τραβήξει τα βλέματα του κοινού, χάρη στη μοναδική του μουσική ταυτότητα, που γεφυρώνει το stadium rock των Foo Fighters, τις Αμερικανικές γκρούβες των Audioslave και την πειραματική διάθεση των Dillinger Escape Plan. Η συμμετοχή τους στην τελική φάση του διαγωνισμού Euromusic 2014 στο Παρίσι, όπως και αυτή στο Exit Festival της Σερβίας, το καλοκαίρι του 2015, στο πλευρό των Motörhead, ήρθαν να επισφραγίσουν μια ιδιαίτερα γόνιμη περίοδο για το σχήμα και να αποτελέσουν το προοίμιο για το επόμενο βήμα του.
Ποιά είναι τα 3 albums που αγαπούν να μισούν;
1. Metallica - Load: Η μεγάλη στροφή των Metallica. Ένας δίσκος που κατακρίθηκε πάρα πολύ από τους “παραδοσιακούς” μεταλλάδες και αναγνωρίστηκε πολλά χρόνια μετά ως πραγματικά καλός. Άνοιξε ακόμα περισσότερο σε σχέση με το Black Album την πόρτα σε πιο mainstream κοινά και μάλλον δεν ήταν καν... μέταλ. Πολύ καλά κομμάτια, φοβερή παραγωγή, αλλά ήταν η αρχή του τέλους της “παλιάς” φωνής του James Hetfield. Από το Load και μετά τραγουδάει ακόμα και τα παλιά κομμάτια με έναν τρόπο που δεν μας αρέσει.
2. Alice in Chains - MTV Unplugged: Ένας από τους καλύτερους MTV Unplugged δίσκους. Δυστυχώς ήταν ταυτόχρονα και από τις τελευταίες εμφανίσεις του Layne Staley, που φαίνεται σε πολύ κακή κατάσταση από τις καταχρήσεις.
3. Pearl Jam - Ten: Ισως το καλύτερο debut album στην ιστορία του ροκ. Και ίσως με το χειρότερο εξώφυλλο στην ιστορία των χειρότερων εξωφύλλων.
