Τέχνες ή αθλητισμός;
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Small Talk Small Talk
- Δημοσιεύθηκε : 08 Δεκεμβρίου 2014 08 Δεκεμβρίου 2014
Πριν κρίνουμε ανθρώπους και τον τρόπο που επιλέγουν να εκφραστούν ή να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους μήπως πρώτα να κοιτάξουμε αν υπάρχει παιδεία;
γράφει στο Ev Art η Ελπίδα Κ.
Έθεσε μια ωραία ερώτηση μια φίλη σε μια συζήτηση που είχαμε: «Και τα δύο δεν είναι ένας τρόπος να εκτονώνεις τα συναισθήματά σου;»
Είναι εκτόνωση, είναι είσπραξη συναισθημάτων. Είναι ένταση, ενέργεια, πάθος. Είναι στιγμές. Είναι η παρέα που θα αράξεις να δεις έναν αγώνα ή που θα πας ένα απόγευμα στο γήπεδο. Είναι η παρέα που θα μοιραστείς ένα live, μια θεατρική παράσταση ή που θα δεις μια ταινία. Είναι η παρέα που θα συζητήσεις στο τέλος και θα συμφωνήσεις ή θα διαφωνήσεις. (Αλλά και τι αν διαφωνήσεις;)
Λατρεύω δε τη στιγμή που καλλιτέχνες διαφορετικών χώρων ενώνονται σε μια συναυλία αλληλεγγύης. Τη στιγμή που κρατάμε ενός λεπτού σιγή για ένα παίχτη που έχασε τη ζωή του. (Κανείς δεν τον ήξερε προσωπικά). Τη στιγμή που αφιερώνουν τραγούδια σε ένα καλλιτέχνη που επίσης χάθηκε. Τη στιγμή που φίλαθλοι και παίχτες και των δύο ομάδων μοιράζονται αντιρατσιστικά μηνύματα.
Κουμπάλα και Πούσκας δίνουν τα χέρια μετά τη λήξη του αγώνα.
Και τι αν φωνάξεις ή αν ανέβουν οι τόνοι σε έναν αγώνα; Αν πανηγυρίσεις έξαλλα ένα γκολ; Τι κι αν ξεδώσεις σε ένα live; Αν χοροπηδήσεις με το ρυθμό; Αν τραγουδήσεις δυνατά; Τι κι αν δεις μια παρασταση και συγκινηθείς; Γιατί ενοχλούνται οι φίλοι της τέχνης από τον αθλητισμό και γιατί να συμβαίνει και το αντίθετο;
Σκοτώνονται λένε οι μεν χάρην της ομάδας. Γίνονται πανομοιότυποι λένε οι δε για να μοιάσουν στο "Χ" καλλιτέχνη. Οι άξεστοι και οι μίμοι. Οι απολίτιστοι και οι κουλτουριάρηδες με την κακή χρήση της λέξης. Και πάντα στη μέση η αγαπημένη συνήθεια πολλών, να βάζουν άτομα με κοινά ενδιαφέροντα στο ίδιο τσουβάλι.
Κάποιοι ασχολούνται με όποιο τρόπο με ένα από αυτά τα δύο μέσα. Άλλοι και με τα δύο. Κανένας δεν μπορεί να επιβάλλει σε κανένα να νιώσει την ανάγκη να εκφραστεί μέσω των τεχνών, να μαγευτεί, να "ξεφύγει" με αυτές, να μοιραστεί τα ιδια συναισθήματα και σκέψεις με αγνώστους. Με την ίδια λογική και τον άμοιβαίο σεβασμό κάποιος δεν είναι υποχρεωμένος να νιώσει τον παλμό του να γίνεται πιο γρήγορος κατά τη διάρκεια ενός αγώνα ή τη χαρά ενός γκολ την ώρα που ολο το γήπεδο γίνεται ένα. Με τι θα ασχοληθεί περισσότερο ή εξ' ολοκλήρου κάποιος είναι μια προσωπική υπόθεση.
Εντοπίζω επίσης, μία φοβία στο να πάμε ή να επιτρέψουμε στα παιδιά μας να βρεθούν στο γήπεδο ή σε μια συναυλία. Αντίστοιχα γεννά ανησυχία, όταν το δικό μας παιδί θέλει να γίνει αθλητής ή καλλιτέχνης. Αντί να ακυρώνουμε σταδιακά αυτούς τους χώρους, δε θα ήταν πιο συνετό να τους στηρίζουμε ακυρώνοντας αυτούς που τους καταστρέφουν;
Οι τέχνες και ο αθλητισμός κατά την προσωπική πλην ταπεινή άποψη μου αποτελούν δύο διαφορετικά στην ουσία μέσα, παρ' αυτά με κοινά σημεία, όπως παραθέτω παραπάνω, που μπορούν να παράγουν πολιτισμό, εφόσον αναμειχθούν με το κατάλληλο συστατικό.
Αν υπάρχει παιδεία, κανένας που παίρνει δύναμη από τη δημοσιότητα δεν μπορεί να φανατίσει ή να φέρει σε ακραίες καταστάσεις τη νεολαία ή κάθε ηλικίας «φίλο» του.
Αν υπάρχει παιδεία, ο αθλητισμός και η τέχνη χρειάζονται, παρ' όλες τις διαφορές που μπορεί να εντοπίσει ο καθένας, το ίδιο σε μια κοινωνία.
Πριν κρίνουμε ανθρώπους και τον τρόπο που επιλέγουν να εκφραστούν ή να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, μήπως πρώτα να κοιτάξουμε αν υπάρχει παιδεία;
