Το νησί των σκλάβων

Στο Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο) του Καρόλου Κουν παρουσιάζεται φέτος η θεατρική παράσταση το «Νησί των σκλάβων» του Μαριβώ, την οποία σκηνοθετεί η Μαριάννα Κάλμπαρη.

Δύο αριστοκράτες και οι δούλοι τους βρίσκονται ναυαγοί σε ένα νησί όπου κατοικούν εξεγερμένοι σκλάβοι της Αθήνας. Σε αυτόν τον περίεργο τόπο, τα αφεντικά (Ιφικράτης και Ευφροσύνη) αναγκάζονται επώδυνα να ανταλλάξουν ρούχα και συνάμα ρόλους με ρους δούλους τους (Αρλεκίνος, Κλεάνθη) υπό την εντολή του Τριβελίνου. Μοιάζει λοιπόν με ένα παιχνίδι ρόλων, του οποίου σκοπός είναι να νιώσουν οι αριστοκράτες τον πόνο και την εξαθλίωση που τόσο καιρό προκαλούν στους δούλους τους ώστε να παρθούν μαθήματα δικαιοσύνης και ανθρωπιάς. Το παιχνίδι αυτό όμως, μετατρέπεται σύντομα, σε παιχνίδι εξουσίας - εκδίκησης - έρωτα.

Έντονες σκηνές βίας και εκδίκησης που συγκλονίζουν το κοινό. Σε αυτό συμβάλει η αδυναμία και ο εξευτελισμός που προσωποποιείται με την παρουσία της Βίκυς Βολιώτη και με την άκρως αυταρχική συμπεριφορά που ενσαρκώνει η Ιωάννα Παππά κρύβοντας το κάθε αδύναμο σημείο της πίσω από την εξουσία που της δίδεται. Στο πρόσωπο του Αινεία Τσαμάτη ενσαρκώνεται ο άνθρωπος που παρόλη τη δύναμη που έχει δε μπορεί εν τέλει να γίνει απάνθρωπος. Ο Νίκος Αλεξίου δεν μπορεί να αποφύγει την εξαθλίωση στην οποία υποβάλλεται. Έξυπνο εύρημα της παράστασης αποτελεί η εμφάνιση του Τριβελίνου μονάχα μέσω της φωνής του. Με αυτόν τον τρόπο η παράσταση παίρνει μορφή τηλεπαιχνδιού.

Η σκηνή, με την επιμέλεια του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, είναι γεμάτη ρούχα και καθρέφτες δημιουργώντας ένα πλαίσιο φουτουριστικό. Τα neon φώτα της Στέλλας Κάλτσου κάνουν το σκηνικό περιβάλλον ακόμα πιο υποβλητικό. Τα γαλλικά μουσικά κομμάτια που παρεμβάλλονται εύστοχα «ελαφρύνουν» το κλίμα της παράστασης. Θα μπορούσε να το θεωρήσει κανείς ειρωνεία καθώς η μουσική έρχεται κόντρα στην «κατάντια» των ηρώων.

Το τέλος του έργου δεν παρέχει κανένα μήνυμα αισιοδοξίας. Όλοι νοιάζονται για το ιδιοτελές συμφέρον τους. Αν και ο άνθρωπος αυτό που έχει ανάγκη είναι η ελευθερία του, όταν την αποκτά σε απόλυτο βαθμό φθάνει σε καταστάσεις καταστροφικές τόσο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό όσο και απέναντι στον άλλον. Εν τέλει ποιά είναι τα όρια του κάθε ανθρώπου; Ίσως στο πρόσωπο των ηρώων του έργου βρισκόμαστε εμείς οι ίδιοι, όπου σήμερα ο καθένας κοιτάζει το προσωπικό του συμφέρον έναντι του κοινού. Τελικά πόσο εύκολο είναι για κάποιον να νιώσει πραγματικά την έννοια της ελευθερίας και κατά πόσο είναι εφικτή η ορθή χρήση της εξουσίας;

 

Φωτογραφία άρθρου: Σοφία Γεωργοβασίλη

Πληροφορίες Παράστασης

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.