"Μάουζερ" του Χάινερ Μίλλερ στο Θέατρο της ΑΣΚΤ
Χάινερ Μίλλερ, ένας από τους σημαντικότερους θεατράνθρωπους της μεταπολεμικής Γερμανίας μετά τον Μπρεχτ. Ο Χάινερ Μίλλερ χάραξε τον δικό του δρόμο στο μετα-δραματικό θέατρο. Ένα από τα αξιοσημείωτα έργα του είναι το Μάουζερ (Mauser), γραμμένο το 1970. Το έργο αποτελεί κριτική απάντηση στο διδακτικό έργο του Μπρέχτ. Πρόκειται για ένα πολιτικό έργο, το οποίο κρίθηκε ως αντιεπαναστατικό από την Ανατολική Γερμανία και με αυτόν τον τρόπο απαγορεύτηκε.
Μάουζερ... Τύπος τουφεκιού που χρησιμοποιήθηκε στη Ρώσικη Επανάσταση. Γιατί "Μάουζερ"; Μάλλον πρόκειται για αλληγορική ονομασία έργου.
Το έργο τοποθετείται στη νεοσύστατη Σοβιετική Ένωση του 1920 στα μέσα του εμφιλίου πολέμου μεταξύ κόκκινων και λευκών. Ο «Α» (εκτελεστής) αφηγείται την ιστορία του, πως έγινε δήμιος της επανάστασης και πώς κατέληξε να εκτελέσει τον «Β», τον προκάτοχο του διότι αρνήθηκε τα καθήκοντα του. Στο τέλος, ο «Α» κυριεύεται από αμφιβολίες για την αποστολή του και οδηγείται στο δικαστήριο. Εκεί αναγκάζεται να δώσει τη ζωή του ως έσχατη απόδειξη νομιμοφροσύνης. «αρνούμαι το θάνατο μου, η ζωή μου ανήκει» ήταν κάποια από τα τελευταία λόγια του, προσπαθώντας να αντισταθεί. Μάταια. «το τίποτα είναι ιδιοκτησία σου», κάπως έτσι τελειώνει η παράσταση αφήνοντας ερωτήματα διαχρονικά για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Η παράσταση σκηνοθετείται από τον Κλήμη Εμπέογλου. Βλέπουμε μια ιδιαίτερη σκηνοθετική άποψη, με αρκετό ενδιαφέρον. Στον τοίχο κυριαρχεί το κόκκινο χρώμα, μάλλον αλληγορικό. Κατ' ευθείαν εντάσσεται στο κλίμα της εποχής, στο κόκκινο των "κόκκινων". Στη σκηνή βρίσκονται ανυψωμένες φωτογραφίες προσώπων πίσω από τις οποίες ζωντανεύουν και δρουν οι ηθοποιοί. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται περισσότερη έμφαση στο σώμα του ηθοποιού. Η Έβελυν Ασουάντ, ο Δημήτρης Δημητρόπουλος, η Αγγελική Ζησούδη και ο Γιώργος Κισσανδράκης αποτελούν μια ομάδα με ενέργεια. Η σωματική τους ένταση, ο ρυθμός των κινήσεων συμβάλλουν στην ενέργεια της παράστασης. Στη ροή του έργου, η οποία δε σταματά ποτέ, συμβάλλουν και τα φώτα τα οποία συνεχώς δίνουν ρυθμό. Όπως ακριβώς και οι ήχοι που ακούγονται δίνουν ένταση στην παρουσία των ηθοποιών. Ένα αρκετά ενδιαφέρον σημείο της παράστασης είναι ο αποσπασματικός λόγος. Ίσως θέλει να δείξει την καθηλωτική - ρομποτική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Πρόκειται για την νέα σκηνοθετική γωνία η οποία "βάζει" τον ηθοποιό να "μιλά" με το σώμα. Πώς όμως κάποιος μπορεί να "μιλήσει" με το σώμα του; Και σε ποιό σημείο επιτυχίας μπορεί να φτάσει αυτό; Είναι κάποια απο τα ερωτήματα που με κυρίευσαν ερχόμενη αντιμέτωπη με την νέα αυτή τεχνική.
Ας προχωρήσουμε όμως λίγο πιο βαθιά στο έργο. Με μια πρώτη ματιά βλέπεις έναν εκτελεστή που μέρα με τη μέρα κυριεύεται από τύψεις. Άν κοιτάξεις όμως λίγο περισσότερο, θα αντικρίσεις μια ρήξη διαχρονική. Μια ρήξη με το "όλον", από την οποία πρέπει να απεγκλωβιστεί ο καθένας μας. Ποιό είναι το "όλον"; Το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο. Ακόμα, είναι οι μάσκες τις οποίες αναγκάζεται ο άνθρωπος να φορά ώστε να επιβιώσει. Ως πότε; Σκέψεις... Προβληματισμοί... Ερωτηματικά... Ως πότε θα υπομένεις τους καταναγκασμούς που η κάθε κοινωνία σου σερβίρει;
