Δεν υπάρχει καλύτερο κλείσιμο για βράδυ Παρασκευής από ένα απολαυστικό, πολυσυλλεκτικό live. Όσο στερεοτυπικό κι αν ακούγεται αυτό, είναι πέρα για πέρα αληθινό, κάτι που επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά με το live της Kovacs και των καλλιτεχνών που άνοιξαν αυτή τη συναυλία στο Votanikos Live Stage.

Ένα live που ομολογουμένως πολλοί περίμεναν για να δουν κατά πόσο δικαιολογείται το hype που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομά της μετά την τεράστια επιτυχία του My Love στη χώρα μας και όχι μόνο.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Greeklish Babylon οι οποίοι επέστρεψαν δυναμικά, μετά από την συνεργασία τους με το Νίκο Ζιώγαλα στο Σταυρό του Νότου. Η τριμελής μπάντα ξεπήδησε, όπως και οι ίδιοι αναφέρουν στο προσωπικό τους site, με σκοπό την διατάραξη της κοινής ησυχίας. Ο στόχος επετεύχθη for sure μέσα από την ηλεκτρισμένη ένταση που μας μετέδωσε η μουσική τους, με το ύφος τους να κυμαίνεται ανάμεσα σε πιο ροκ-agressive ρυθμούς που με τη βοήθεια των keyboards αποκτούν χορευτική χροιά. Το δέσιμο ανάμεσα στον frontman Παύλο Συνοδινό και στον κιμπορντίστα Νίκο Ζαδέ ήταν εμφανές και έβγαινε στη μουσική εκτέλεση των κομματιών που ακολουθούσε μια αβίαστη-αυθόρμητη ροή. Ο δεύτερος δε δίστασε να εκφράσει την έκσταση του χορεύοντας και γενικά διασκεδάζοντας το με τη μουσική τους.

Ακολούθησε η Angelika Dusk, γνωστή στο ελληνικό κοινό για το radio hit «Love on your own terms» και τη συνεργασία της με τους Playmen στο κομμάτι «Beautiful love». Η τραγουδίστρια μαζί με τη μπάντα της κινήθηκε στα γνώριμα ποπ μονοπάτια της. Ένας ήχος ανάλαφρος, ικανός να γεμίσει το μυαλό με θετική ενέργεια και να σε μεταφέρει ίσως σε αναμνήσεις από το beach bar που χόρευες ξέγνοιαστος κάτω από τον καυτό ήλιο. Την ακούσαμε τόσο σε δικά της κομμάτια όσο και σε διασκευές. Μια από αυτές ήταν το «Video Games» της Lana Del Ray το οποίο προσπάθησε να αποδώσει με ροκίζουσα διάθεση. Ανάμεσα στα κομμάτια δεν παράλειπε να απευθύνεται στο κοινό δίνοντάς του διάφορες συμβουλές για τη ζωή, εκφράζοντάς με αυτό τον τρόπο την δίψα της για επικοινωνία μαζί τους.

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δραγγανά

Οι The ΜΟΚΑ Band έκλεισαν τον κύκλο των opening acts. Πρόκειται για μια δεκαμελή μπάντα, αποτελούμενη από μουσικούς διαφόρων ηλικιών που συναντήθηκαν στη μουσική ομάδα του καλλιτεχνείου Αχαρνών. Φάνηκε απ' την αρχή πως έχουν το κοινό τους το οποίο δεν έχανε ευκαιρία να τους επευφημεί. Φρέσκα πρόσωπα που σε προδιαθέτουν για τους feel good ρυθμούς τους που κινούνται στα πλαίσια της jazz/blues/soul/funk. Αν και λόγω ηλικίας έχουν ακόμα δρόμο μπροστά τους για να ωριμάσουν μουσικά, η ενέργειά τους από μόνη της ήταν αρκετή ώστε τα πρόσωπα των θαμώνων να γεμίσουν με χαμόγελο.

Last but not least! Η στιγμή που όλοι περιμέναμε, είχε έρθει η ώρα για την headliner της βραδιάς. Το σκηνικό στήθηκε, τα χαλιά στρώθηκαν, τα μικρά κομοδίνο τοποθετήθηκαν με αναμμένα κεριά, δίπλα στον καναπέ το παλιό τηλέφωνο και το κόκκινο ακορντεόν. Για μια στιγμή αναρωτηθήκαμε αν επρόκειτο να παρακολουθήσουμε κάποια θεατρική παράσταση. Η μπάντα αποτελούταν από βιολί, μπάσο, κιθάρα και ντραμς. Το ντύσιμο τους είχε κάτι από αισθητική καμπαρέ, κάτι από τα κόκκινα φανάρια της πατρίδας τους. H Sharon Kovacs aka Wolflady μπήκε στο σκηνικό, ντυμένη στα μαύρα, φορούσε τη χαρακτηριστική της γούνινη κουκούλα (δεν την αποχωρίστηκε μέχρι το τέλος της βραδιάς) που σε συνδυασμό με τη σκοτεινή, ωμή χροιά της φωνής της φάνταζε σαν ένα παράξενο ζώο που ξεπήδησε από το πιο ανήλιαγο δάσος μέσα στην καρδιά του πλήθους.

Παρά το βάθος και την ωριμότητα που χαρακτηρίζει τη φωνή της, από την παρουσία, τις κινήσεις και τον τρόπο που απευθυνόταν στο κοινό, γίνονταν φανερός ο ενθουσιασμός, η χαρά καθώς και μια παιχνιδιάρικη διάθεση - λογικό, αν σκεφτούμε πως η Kovacs είναι μόλις 25 ετών. Από που λοιπόν πηγάζει το εύρος των συναισθημάτων που χρωματίζουν τη μαύρη, μεστή φωνή της; Πόνος, ερωτική επιθυμία, ρομαντισμός, πάθος είναι μερικά από τα όσα μας κατέκλυσαν στη διάρκεια της συναυλίας.

Ερμήνευσε κομμάτια από το πρώτο της LP καθώς και διασκευές όπως το «Diamonds are forever» της Shirley Bassey και το «Seven Days Fool» της Etta James την οποία δεν παρέλειψε να αναφέρει ως αγαπημένη της. Κορυφαία της στιγμή το «I've seen that face before» (Libertango), το θρυλικό κομμάτι της Grace Jones που έχει διασκευάσει και επίσης συμπεριλάβει στο EP της.

Ο ήχος ήταν αρκετά ικανοποιητικός, κάτι στο οποίο δε μπορεί να σταθεί κανείς αρκετά όταν η ερμηνεύτρια, στην συγκεκριμένη περίπτωση η Kovacs, είναι ενός φωνητικού βεληνεκούς ικανού να συγκριθεί με τις μεγάλες ντίβες του πενταγράμμου. Άλλωστε η μουσική είναι συναίσθημα και η μουσική της διαθέτει άπλετο από αυτό. Απόδειξη το My Love που αντηχούσε σε όλο το συναυλιακό χώρο με το κοινό να έχει εκστασιαστεί από τον αισθησιακό tango ρυθμό του αγαπημένου του κομματιού.

Μοναδική αμήχανη στιγμή της βραδιάς ήταν στο encore, όταν κάποιος από το κοινό ζήτησε ένα κομμάτι το οποίο θέλησε να ερμηνεύσει η Kovacs, κάτι που τελικά δεν ήταν εφικτό, όπως ενημερώθηκε και έμεινε να αρκεστεί στην επανάληψη του My Love, υποσχόμενη όμως πως θα γίνει την επόμενη φορά.

Αφήσαμε το live με μια γλυκόπικρη αίσθηση, γλυκιά για όλα τα όμορφα που νιώσαμε και πικρή γιατί θα θέλαμε να κρατήσει λίγο παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αναμένουμε με ενδιαφέρον το ντεμπούτο άλμπουμ της το οποίο ευελπιστούμε να είναι ισάξιο ή ανώτερο της μέχρι στιγμής πορείας της και, γιατί όχι, την επόμενη live εμφάνισή της στην χώρα μας.

Φωτογραφίες: Λίνα Κακουλίδου

• Eisvoleas & The Tedds @ Passport
• Η Ματούλα Ζαμάνη & η Μαρία Παπαγεωργίου "Με μια σχεδία" στο Σταυρό του Νότου