Τα Υπόγεια Ρεύματα συνεχίζουν το ταξίδι ανά την Ελλάδα παρουσιάζοντας το project "20.14", που παίρνει το όνομά του από το πρόσφατο διπλό άλμπουμ του συγκοτήματος. Το Σάββατο 28 Μαρτίου συναντήσαμε για μία ακόμα φορά την λίγο παραπάνω από 20 χρονών μπάντα στο Holy Wood Stage σε μία ιδιαιτέρως δυναμική βραδιά, την οποία άνοιξαν οι εξαιρετικοί Empty Frame.

Οι Empty Frame ήταν οι εκλεκτοί των Υπόγειων Ρευμάτων για αυτή τη φορά και ίσως να μην μπορούσα να σκεφτώ μία πιο ιδανική επιλογή συντροφιάς για εκείνο το βράδυ. Με τον ήχο τους να είναι γεμάτος και ατμοσφαιρικός, καθήλωσαν το κοινό ήδη από την αρχή του live. Οι Αντώνης Βαβαγιάννης, Μπάμπης Μπάμπης Βασιλιάδης, Παναγιώτης Φέτσης, Χρήστος Καλιμάνης, Νίκος Σολομός και Καίτη Πάντζαρη παρουσίασαν κατά το διάστημα που βρέθηκαν στην σκηνή τραγούδια από τις προσωπικές τους δισκογραφικές δουλειές "They Think We Are Eskimos" και "The Blackbird Flies", με το τελευταίο να κυκλοφορεί από την άνοιξη του 2014 (δεν το κάνουμε όσο συχνά θα θέλαμε, αλλά προτιμήσαμε να πιούμε ένα ποτό λιγότερο για να αποκτήσουμε το συγκεκριμένο, με το που κατέβηκαν μάλιστα από τη σκηνή). Δέος, ηρεμία και αρμονία απέρρεαν ταυτόχρονα από την μελωδίες τους, που προκαλούσαν μία ακατανίκητη έλξη με αποτέλεσμα να μπαίνεις στο κάθε τραγούδι τους και έπειτα από επιλογή και μόνο να μένεις εκεί. 

Άψογα συντονισμένοι τόσο φωνητικά όσο και μουσικά με τη "δουλειά" τους να είναι καθ' όλα προσεγμένη, κέρδισαν το αμέριστο ενδιαφέρον μας και τις καλύτερες εντυπώσεις μας. Οι κιθάρες, το πιάνο, το τσέλο, το βιολί, τα τύμπανα και το μπάσο συνδυάστηκαν τέλεια δημιουργώντας ένα άρρηκτο δέσιμο μεταξύ τους και ένα άρτιο μουσικό αποτέλεσμα. Με alternative, indie, folk, gypsy, post-rock και κλασσικά στοιχεία έδωσαν ένα μοναδικό ήχο που θα μπορούσε να αποτελεί τη μουσική υπόκρουση για μία μουσικοχορευτική παράσταση (ετοιμάζουν μια μουσικοχορευτική παράσταση με νέες αυθεντικές συνθέσεις) ή ένα κινηματογραφικά δοσμένο μυθιστόρημα φαντασίας (έχουν ήδη γράψει ένα soundtrack/original score για την τηλεοπτική σειρά «Ηρωίδες»). Οι ονειρικές μουσικές, επιπλέον οι εκπληκτικές φωνές και τα φωνητικά που έβγαζαν μια θεατρικότητα, προσέδωσαν μία δόση μαγείας και κάτι το εξωπραγματικό στην ατμόσφαιρα οδηγώντας τους παρευρισκόμενους σε ένα αξέχαστο ταξίδι στο χωροχρόνο. 

Κι ενώ ακόμα είχε μείνει μια γλυκιά γεύση από τους απολαυστικούς Empty Frame, η σκυτάλη δόθηκε στα Υπόγεια Ρεύματα, των οποίων τα πρώτα λόγια αφορούσαν τη μπάντα που προηγήθηκε, δείχνοντας με σύντομο τρόπο το θαυμασμό τους. Δε μας έχουν συνήθισει άλλωστε τα Υπόγεια ρεύματα να λένε πολλά. Μάλλον προτιμούν να δείχνουν... και η αλήθεια είναι ότι το βράδυ του Σαββάτου έδειξαν πολλά περισσότερα από όσα περιμέναμε. Με αστείρευτη ενέργεια και πολύ παθιασμένοι - είχα καιρό να τους δω έτσι - τα έδωσαν όλα επί σκηνής δείχνοντας την επιθυμία ή/και την ανάγκη να βιώσουν όσο πιο έντονα γίνεται αυτή την στιγμή τους και να τη μοιραστούν με τους φίλους τους. Όπερ και εγένετο!

Τα "πειράγματα" και τα πειράματα στα παλιά τους τραγούδια έχουν πετύχει και κρατώντας μεν το βασικό ρυθμό στα περισσότερα μας τα παρουσίασαν με ένα πιο σύγχρονο, ηλεκτρικό και ψαγμένο ήχο που τα κάνει σχεδόν καινούρια. Έτσι, με τα "έρημα καράβια" πιο μυστήρια από ποτέ γεμάτα με συναισθήματα και αναμνήσεις φτάσαμε στο "σαν φως" που πλημμύρισε το Holy Wood Stage με ένα περιέργως ευχάριστο θόρυβο. Στο πρόγραμμα υπήρχε επίσης και μεγάλο μέρος του νέου υλικού που κυκλοφόρησαν τον προηγούμενο χρόνο τα Υπόγεια Ρεύματα. Με τη συνοδεία του νέου άκρως δυναμικού ήχου τους, ο Γρηγόρης Κλιούμης ερμηνευσε στίχους που στηρίζονται είτε στις κοινωνικοπολιτκές καταστάσεις είτε "ψάχνουν" με ένα δικό τους τρόπο την ανθρώπινη ψυχή και ψυχολογία. 

Το κάτι παραπάνω στη βραδιά ήρθε όταν κλήθηκε ο Μάρκος Τσατσούλης στην σκηνή για να θυμηθεί τα παλιά  μαζί με τον Γρηγόρη, το Νίκο Γιούζεφ, το Μάριο Τσάγκαρη και τον Τάσο Πέππα! Ο ασυγκράτητος και εκφραστικότατος Μάρκος τραγούδησε το "Πολιτεύεσαι" και μαζί με το δυναμισμό των υπολοίπων επί σκηνής -και όχι μόνο-, έβαλε φωτιά στη νύχτα μας... Τόσο που δύο άτομα από το fan club των Υπόγειων Ρευμάτων ανέβηκαν στην σκηνή και δημιούργησαν μία κατάσταση που δύσκολα περιγράφεται. Το μόνο που μπορεί ίσως να μεταφέρει την εικόνα είναι ότι τελικά ο "Ύμνος 414" κράτησε περίπου δέκα λεπτά!

Οι Τσαλακωμένες μέρες και η ασημένια σφήκα έμειναν για λίγο πριν το τέλος, ενώ τελευταίο ακούστηκε το "Τρένο" και ίσως ήταν η δέουσα επιλογή για το κλείσιμο αυτής της βραδιάς. Τα Υπόγεια Ρεύματα μας παρεσύραν και πάλι μέσα από τα τραγούδια τους στην δική τους αλήθεια και άλλοτε πιο ρομαντικοί, άλλοτε πιο "σκοτεινοί" μα πάντοτε εκρηκτικοί μας ταξίδεψαν με τις μουσικές τους παραμένοντας πάντα επίκαιροι και παρόντες. Οι δε Empty Frame μας κέρδισαν και προλόγισαν με τον καλύτερο τρόπο μία βραδιά που θα "κουβαλάμε" για καιρό σε εκείνο το μέρος του μυαλού μας που θρονιάζουν οι ιδιαίτερες στιγμές μας, μία βραδιά με όμορφες μουσικές στιγμές αλλά και με αναπάντητα ερωτήματα...

"...Ποιος μπορεί τελικά να σου πει το σχοινί που πατάς αν κρατάει
Ποιος θα μπει στη ψυχή σου να δει να σου πει μια ψυχή πότε σπάει
Ποιος μπορεί μες τον πόνο να μπει να σου πει τι ειν' αυτό που πονάει
Ποιος θα κάτσει ως το τέλος να δει αν όπως λεν' ο τελευταίος γελάει
Πιο καλά."

• A Journey to Prog Vol.3
• 4th Music Highway Festival @ Κύτταρο... America America!