Πέρασαν αισίως τέσσερα χρόνια από τη μέρα εκείνη που oι Μr Highway Band και η παρέα τους έδωσαν ευχή και υπόσχεση το live εκείνου του Φλεβάρη να μην αποτελέσει μόνο μία όμορφη στιγμή στα καλλιτεχνικά πράγματα, αλλά την απαρχή ενός μουσικού ταξιδιού μέσα από ένα φεστιβάλ – θεσμό δίνοντας πνοή σε αυτό που ονομάζουμε ελληνική μουσική σκηνή. Και την κράτησαν! Συνεπείς λοιπόν στο ραντεβού μας - μπάντες, κοινό και το μνημειώδες Κύτταρο- το Σάββατο 28 του Μάρτη βρεθήκαμε για μια ακόμα σύμπραξη στη μουσική "λεωφόρο", με προορισμό αυτή τη φορά την Αμερική...

Πρώτος σταθμός οι 4LT, με τον απολογισμό του τέλους να μας αποδεικνύει ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη αφετηρία. Μας άρεσε η σκηνική άνεση της μπάντας για να πληροφορηθώ έπειτα ότι η συνεργασία τους μετρά αρκετά χρόνια, έχοντας στις πλάτες τους ένα προσωπικό δίσκο με ύφος που κινείται γύρω από τον άξονα της εναλλακτικής ροκ μουσικής. Ο ήχος τους άγγιξε ψηλά ντεσιμπέλ και στάθηκε σίγουρα ικανός να σπάσει αμέσως τον πάγο της αρχικής αμηχανίας και να μας μυήσει στην ένταση της βραδιάς που θα ακολουθούσε. Ξεχωρίσαμε το "Virus" όπως και τη διασκευή στους Pearl Jam σε μιάμιση ώρα ασταμάτητου ροκαρίσματος με ενθουσιασμό που εγγυήθηκε ήδη από τα πρώτα λεπτά την επιτυχία τη βραδιάς, ενώ όταν άφησαν τη σκηνή για να παραδώσουν τη σκυτάλη στους Penny Dreadful ήμασταν ήδη στη δεύτερη μπύρα και κεφάλια κινούνταν στους ρυθμούς που μας υποδείξαν.

Τα φώτα άναψαν ξανά και η μουσική ξεκίνησε για να μας υποβάλει αμέσως σε ένα νέο τοπίο και χωρίς να έχει καμία σημασία αν είσαι υποψιασμένος ή όχι-με τη θέληση μας ή και χωρίς αυτή, πορευτήκαμε όλοι μαζί, συνταξιδιώτες προς το ομιχλώδες «deadwood» για να νιώσουμε την καρδιά μας να πάλλεται ανάμεσα σε μελωδικές φωτεινές στιγμές και μουσικές σκοτεινές και θλιμμένες, με τους Penny Dreadful να κινούνται μεταξύ ορχηστρικών κρεσέντων και υποτονικών country μυσταγωγιών. Το όνομά τους, παρμένο από τα βρετανικά βιβλία με θεματολογία στραμμένη γύρω από ιστορίες τρόμου και φρίκης, παραπέμπει στα σκοτεινά στοιχεία της μουσικής τους, μια μουσική που διανθίζεται από επιρροές αυστραλιακής indie μουσικής και ξεκινά από post-punk αναφορές για να φτάσει στα βάθη της Americana...

Και κάπου εκεί παραμείναμε, όταν τα ηνία ανέλαβαν οι Dustbowl συνεχίζοντας την περιπλάνησή μας σε country ενδοσκοπικούς μουσικούς δρόμους. Έξι φιγούρες στάθηκαν μπροστά μας, ο ένας δίπλα στον άλλον, δημιουργώντας μια avant garde σκηνική σύνθεση και διηγούμενοι μας τις ιστορίες τους, ονειρικές και «σκονισμένες», μας έδωσαν ένα μουσικό σύνολο δεμένο πολύ σφιχτά, χωρίς παραφωνίες ή περιττές εξάρσεις. Δε θα μπορούσα να μην αναφέρω το πόσο μας άρεσε να κουμαντάρει η Λυδία επί σκηνής το μπάσο της, όπως και το χειροκρότημα-φινάλε που έδωσε η διασκευή του Guns of Brixton.

Το ίδιο χειροκρότημα σηματοδότησε και την εμφάνιση των οικοδεσποτών στη σκηνή... Οι Mr Highway αναδείχθηκαν, όταν το ίδιο το κοινό αποφάσισε πως αυτοί πρέπει να ανοίξουν το live των Bon Jovi στην Αθήνα και χωρίς κανένα τότε προσωπικό δίσκο στις αποσκευές τους, με κινητήρια δύναμη το πάθος για μουσική, διοργάνωσαν το 2010 το πρώτο highway festival για να φτάσουμε εν έτη 2015 στο τέταρτο μετρώντας πέντε χρόνια ζωής και ήδη δύο ολοκληρωμένες προσωπικές δουλειές. Η εκρηκτική μπάντα κατέκλυσε για ακόμα μια φορά το Κύτταρο με την ένταση και τον δυναμισμό της. Και αυτό που είδαμε είναι πως και οι ίδιοι συνειδητοποιούν πως έχουν καταφέρει να κάνουν το live – τη στιγμή που ψευτιές και κάθε λογής γαρνιτούρες απογυμνώνονται– να είναι το δικό τους πιο δυνατό σημείο. Το στήσιμο, ο φωτισμός και ο ήχος έδωσαν το κάτι παραπάνω σκηνικά. Δε θα ήταν όμως άξια αναφοράς, αν δεν κατάφερναν ο Γρήγορης με το ντέφι ανά χείρας και η υπόλοιπη εξαιρετική μπάντα να μας ξεσηκώσουν σε ένα ξέφρενο πάρτυ και να μας κάνουν παλλόμαστε σε ρυθμούς headbagging.

Τα μέλη του συγκροτήματος σήμερα είναι ο Γιάννης Αφέντρας, που έχει προσφέρει τα περισσότερα από τα τραγούδια των Mr. Highway Band γράφοντας τους στίχους και τη μουσική, ο «ασταμάτητος» Γρηγόρης Ψαλτάκος στη φωνή και όχι μόνο, ο πιο μέταλ Θύμιος Σπηλιωτόπουλος στην κιθάρα και οι εκπληκτικοί Δημήτρης Τσιούνης στο μπάσο και Δημήτρης Τσάρνος στα τύμπανα. Η μουσική των Mr Highway Band μοιάζει ετερόκλητη, και μπορεί και να είναι. Μια ομάδα ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές, διαφορετικά ακούσματα ή με ακούσματα κοινά ως προς το ροκ στοιχείο αλλά με την καρδιά του καθενός να σκιρτά σε ήχους διαφορετικούς, γεννούν μια μουσική απλωμένη σε blues μονοπάτια με την ακουστικότητα της country, την ενέργεια του rock 'n' roll, την ένταση και επιβολή της hard rock και metal μουσικής, δημιουργώντας τελικά ένα ήχο ενιαίο και τόσο συμπαγή που καταφέρνει να τροφοδοτείται από την ίδια την ποικιλομορφία του.

Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του φεστιβάλ στο σύνολό του, να γίνει ένα σταυροδρόμι διαφορετικών καλλιτεχνικών δρόμων με κοινό σημείο πάνω από όλα την αγάπη για τη δημιουργία και την ίδια τη μουσική. Θα κλείσω λοιπόν χωρίς περιττά εγκώμια και με την ευχή για μια καλή αντάμωση στην επόμενη γιορτή. Είμαστε ήδη έτοιμοι για το 5ο Music Highway Festival!

 Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Σαλασίδης

• Υπόγεια Ρεύματα & Empty Frame @ Holy Wood Stage
• Omega Monolith, Hedvika & Korsikov @ An Club