Λεωνίδας Κακούρης Αφιέρωμα στον Άσιμο

Ρε μπαγάσα! Περνάς καλά εκεί πάνω;
Κάνε πάσα καμιά ματιά και χάμω.

Πίσω στο 1988...

Η κηδεία του Νικόλα, έγινε το απόγευμα της Παρασκευής 18 Μαρτίου 1988 στο νεκροταφείο της Καλλιθέας στη Νέα Σμύρνη, παρουσία 200 περίπου ατόμων, σε μια εξαιρετικά φορτισμένη ατμόσφαιρα:

- "Παιδιά να μην αφήσουμε να τον πάρουν τον Νικόλα τα 'κοράκια'..."
- "Δεν ήξερα, αγόρι μου, ότι είχες τόσους φίλους..."
- "Θα μας λείψεις, αλλά να είσαι σίγουρος ότι η ευαισθησία και η ανθρωπιά
δε θα λείψει..."
- "Λέγανε ότι ήσουν απροσάρμοστος, μα εμείς ξέραμε ότι ήσουν ευαίσθητος..."
- "Νικόλα, γεια σου, σ' αγαπάμε..."

Από το κασετόφωνο του Στέλιου Λογοθέτη ακούγεται για λίγο "Ο Μηχανισμός" σαν ύστατο χαίρε τιμής, ενώ στο μνήμα παραμένουν μέχρι που σκοτεινιάζει λίγοι φίλοι, παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας:

"...Πα να κάνεις άλλη μια ζα...ζα...ζα...ζαβολιά..."

Τα έξοδα της κηδείας ανάλαβε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, φροντίζοντας λίγο καιρό αργότερα να τοποθετηθεί μία μαρμάρινη επιτύμβια στήλη αναγράφοντας τους στίχους του "Μπαγάσα".

Εντύπωση προκαλεί η ενασχόληση των μέσων ενημέρωσης με την αυτοκτονία, ενώ οι περισσότεροι δημοσιογράφοι ως αντικειμενικοί (όπως πάντα) κριτές κι επικριτές στολίζουν τα άρθρα τους με αρκετές ανακρίβειες, λάθη και καταδίκες.

Στο "Χώρο Προετοιμασίας", το μαγαζάκι στην Καλλιδρομίου 55, που αυτοκτόνησε ο Νικόλας, βρέθηκε από την αστυνομία ένα πρόχειρο αρχείο με δημοσιεύματα που τον αφορούσαν, αρκετές φωτογραφίες, χρηματικό ποσό, 3 κασέτες με πρόχειρες ηχογραφήσεις (μεταξύ τους και 6 ανέκδοτα τραγούδια), στίχοι και κείμενα.
Βρέθηκαν επίσης, οι πολυκάναλες μαγνητοταινίες που περιλαμβάνουν τις ηχογραφήσεις της περιόδου 1985-88, που έγιναν στο στούντιο "DIVA".

Ακόμη, βρέθηκαν τα 6 τελευταία χειρόγραφα σημειώματα του Νικόλα, στα οποία εξηγεί τους λόγους που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία. Παραθέτει επίσης οδηγίες για διάφορες εκκρεμότητες που αφήνει πίσω του και κάποια μηνύματα: "Θάψτε με κάπου αν γίνεται ήσυχα ή καλύτερα κάψτε με και σκορπίστε με". Η αστυνομία βρήκε οκτώ χειρόγραφα αλλά μόνο έξι από αυτά φαίνεται να έγραψε ο Νικόλας. Όσον αφορά τα επιπρόσθετα δύο χειρόγραφα το ένα είναι γραμμένο από την Λίτσα Περράκη και το άλλο είναι αμφιβόλου πατρότητας καθότι ο γραφικός χαρακτήρας διαφέρει από αυτόν του Άσιμου.

(Πηγή: www.asimos.gr)

 

 26 χρόνια (περίπου) μετά...

Αποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενό μου χρόνο.

Επιστρέφοντας στο 2014 τη νύχτα της 18ης Νοεμβρίου βρεθήκαμε στο Σταυρό του Νότου Club για να δούμε το Νικόλα Άσιμο να παίρνει ξανά σάρκα μέσα από το Λεωνίδα Κακούρη και να απολαύσουμε τα πάντοτε επίκαιρα κομμάτια, που είχε γράψει, από τους Παρασκευά θεοδωράκη και Κέλλυ Καλτσή, που πλαισιώθηκαν από τους εξαιρετικούς μουσικούς Γιώργο Δασκαλάκη (ηλ. κιθάρα), Δημήτρη Χατζηδημητρίου (πλήκτρα), Παναγιώτη Χαραμή (ηλ. μπάσο) και Άκη Γαβαλά (τύμπανα).

 

 

«Αγαπάω κι αδιαφορώ», ο τίτλος του αφιερώματος στο Νικόλα Άσιμο που σκηνοθέτησε, όπως άρμοζε, ο Γιώργος Κορδέλλας. Τον τοποθέτησε ανάμεσα μας, τον έφερε στον παρόν και τον αποκάλυψε με τον τρόπο που «έδωσε» κάποτε ο ίδιος ο Άσιμος τον εαυτό του, μέσα από το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και τους στίχους του.

"Συχνά σα με ρωτούσανε αν είμαι καλλιτέχνης
εγώ απάνταγα πως ναι, αλλά δεν κάνω τέχνη.
Προσπαθώ να δημιουργήσω τις συνθήκες για να κάνουμε και τέχνη."

Ο Λεωνίδας Κακούρης φόρεσε τα ρούχα του Άσιμου, όπως σωστά πρότεινε η Δήμητρα Παναγιωτοπούλου, και έτσι λιτός με το παντελόνι του, το άσπρο πουκάμισο, το μαύρο γιλέκο, τα χαϊμαλιά και τα σανδάλια κυκλοφόρησε ανάμεσα μας, κάθισε στο γραφείο του, στάθηκε στις σκάλες και μετά ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά. Μιλούσε από παντού... κι ήταν σα να σου μιλούσε όντως ο Νικόλας. Ήξερες ότι δεν είναι αυτός αλλά χανόσουν διαρκώς στη ψευδαίσθηση που είχες δημιουργήσει.

Όλοι σιωπούσαμε κάθε φορά που ο Λεωνίδας Κακούρης δεν απέδιδε απλώς κάποιο απόσπασμα από το βιβλίο του Νικόλα, αλλά τον ενσάρκωνε. Ήταν από σεβασμό, από δέος, από την ανάγκη να ακούσεις όσα μέχρι τώρα απλά είχες διαβάσει; Για να τ' ακούσεις από τον ίδιο το Νικόλα Άσιμο; Ρίγος.

 

 

Τη σιωπή διαδεχόταν το τραγούδι. Ερωτικά, επαναστατικά, κοινωνικοπολιτικά, αθάνατα τραγούδια, ακούστηκαν από τις φωνές των Παρασκευά Θεοδωράκη και Κέλλυ Καλτσή τις οποίες συνοδεύαμε πλημμυρισμένοι από πάθος. Οι δύο καλλιτέχνες άγγιξαν την κληρονομιά, που άφησε ο Άσιμος, με σεβασμό και τιμιότητα. Με τις ερμηνείες τους να είναι εκπληκτικές και δυνατές κέρδισαν το χειροκρότημα, αφού μας παρέδωσαν την ουσία των στίχων και με τη βοήθεια των μουσικών μάς παρέσυραν στο ρυθμό της μουσικής του Νικόλα.

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί

Κι ενώ μια βραδιά, που μας γέμισε με ποικίλα και έντονα συναισθήματα, έφθανε στο τέλος της, μια χαρμόσυνη είδηση περίμενε το κοινό. Ο Δημήτρης Βασιλειάδης κλήθηκε στην σκηνή και μας ανήγγειλε την κυκλοφορία μέχρι πρόσφατα άγνωστων τραγουδιών του Νικόλα. Ο δίσκος βινυλίου κυκλοφόρησε στις 17 Νοέμβρη και τιτλοφορείται «Αρνήθηκα Πολλά».

"Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος.
Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος.
Νικόλας και το Άσιμος με γιώτα
Ουχί Ασίμος-ουδεμία σχέση έχω με τον Ισαάκ Ασίμωφ
Τώρα θα μου πεις γιατί το Άσιμος με γιώτα
Γιατί όταν λέμε ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής... η λέξη άσημος παίζει το ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στη λέξη τραγουδιστής και γράφεται με ήτα. Ενώ το Άσιμος είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο
και ουχί ο επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου"

Νικόλας Άσιμος... Ένας καλλιτέχνης, μία ιδιαίτερη φυσιογνωμία που άφησε πίσω του τραγούδια που σε κάνουν να νιώσεις, να σκεφτείς, να αντιδράσεις.
Νικόλας Άσιμος... Ο καλλιτέχνης που «δεν εντάχθηκε ποτέ σε κάποιο μουσικό καλούπι της εποχής του», ο άνθρωπος που δε του άρεσαν οι ταμπέλες.

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου την ψύχρα.

Κλείνουμε αυτό το αφιέρωμα με ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους»

"Θέλεις να πατάς σταθερά
Σ' αρέσουν οι ρηχές θάλασσες
Σ' αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
αλλά πάντα στα ρηχά
Εμένα μ' αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας μη με νομίζει κολλημένο
στο ίδιο αυτό σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
υπάρχουν μόνο στιγμές
συμπαντικές στιγμές
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι αυτό το ξέχασες που σου 'λεγα
μωρό μου εκείνο το πρωινό
δίπλα στην σκάλα, πως η ζωή
κι ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια πλευρά πλεύσης.
Εγώ δε χρειάζομαι τον κόσμο
κακώς έχεις νομίσει
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά να δημιουργώ κόσμους."

 

Βίντεο: Evart.gr

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.