Κάποτε η Πέμπτη ήταν αγαπημένη μέρα εξαιτίας των νέων ταινιών που συνήθως κάνουν πρεμιέρα την εν λόγω ημέρα. Από φέτος η Προπαρασκευή απέκτησε άλλο νόημα καθώς απ' ό,τι φαίνεται έχει αρχίσει να καθιερώνεται σαν μέρα live εμφανίσεων στα αθηναϊκά clubs. Ένα από αυτά είναι και η Death Disco, στέκι του σκοτεινού ήχου στον οποίο έχουμε μια μικρή αδυναμία.

Αυτή τη φορά το ρεπερτόριο διαφοροποιήθηκε, ξεφεύγοντας κάπως από την αισθητική τάση με την οποία έχει καθιερωθεί το συγκεκριμένο club. Ήταν μια βραδιά-έκπληξη καθώς θα βλέπαμε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ονόματα των τελευταίων ετών, στο χώρο της post punk σκηνής.

Δυστυχώς λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων οι οποίες τράβηξαν λίγο παραπάνω από το αναμενόμενο, δεν καταφέραμε να απολαύσουμε τους Church of the Sea. Ωστόσο τα σχόλια του κοινού που είχε παρευρεθεί από νωρίς ήταν ενθουσιώδη. Μπροστά μας είχαμε ήδη ένα «ψημένο κοινό». Ελπίζουμε να καταφέρουμε να τους απολαύσουμε σε επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση. Το Death Disco είχε σχεδόν γεμίσει και μέχρι τη λήξη της βραδιάς ήταν sold out. Γύρω σου θα παρατηρούσες ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, φάτσες που δεν βλέπεις συχνά σε live, έναν ωραίο κόσμο που παρακολουθεί τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Που αναγνωρίζει μεν το παρελθόν αλλά επιλέγει να ξεφύγει από αυτό και να ανακαλύπτει το εδώ και τώρα.

Ακολούθησαν οι Screaming Fly. Ο Stef και η παρέα του, δυναμίτισαν για τα καλά την ατμόσφαιρα. Το βρόμικο ψυχεδελικό rock n’ roll τους μπόρεσε να μας συμπαρασύρει σε μονοπάτια που μας θύμιζαν την garage των 70’s, τους Stooges, Radio Birdman, Dream Sindicate και άλλα ονόματα της underground σκηνής. Δυνατά κιθαριστικά ξεσπάσματα που συνοδεύονταν από στιβαρά ντραμς και βαριές μπασογραμμές, στα οποία ανά διαστήματα προστίθονταν φωνητικά τα οποία όμως δεν κυριαρχούν στον ήχο τους. Μας άφησαν κάτω από έναν ανταριασμένο ουρανό ο οποίος θα ξεσπούσε σε μια δυνατή καταιγίδα.

Οι Δουβλινέζοι Μurder Capital, μαζί με τους συμπατριώτες τους Fontaines DC έχουν προκαλέσει μεγάλο ντόρο μέσα από την ανανέωση - αναβίωση της post-art punk σκηνής. Ο φετινός τους δίσκος "When I Have Fears" που κυκλοφόρησε τον Ιούλη, απασχόλησε πολύ το μουσικόφιλο κοινό. Ήδη συγκαταλέγεται ανάμεσα στους καλύτερους της χρονιάς και ίσως της δεκαετίας που διανύουμε.

Μας χάρισαν μια αξέχαστη ζωντανή εμφάνιση, μια από τις καλύτερες των τελευταίων ετών στην κατηγορία της. Αυτοί οι young lads έχουν το τσαγανό, την καφρίλα και την ευαισθησία που πρέπει σε κάθε παθιασμένο τσογλάνι που ο μόνος τρόπος φυγής του από τη μίζερη πραγματικότητα είναι η μουσική. Στίχοι που μιλούν για αυτοκτονία και αδιέξοδα, το σύγχρονο angst και το οικιστικό πρόβλημα της Ιρλανδίας κυριαρχούν στο ντεμπούτο τους "When I Have Fears". Δεν υπολείπονται θεατρικότητας, επί σκηνής μοιάζουν με νεόπλουτους, πρώην χωριάτες, γιάπηδες οι οποίοι δεν έχουν χάσει την τραχύτητα της προέλευσής τους. Ο frontman, James McGovern, ένα μαύρο κοστούμι, δύο μάτια πίσω από μαύρα γυαλιά, με περασμένα δαχτυλίδια σε όλα τα δάχτυλα κι ένα τσιγάρο που απλόχερα προσφέρει στον άγνωστο που κόπιασε να τον ακούσει. Το δίδυμο Cathal Roper (κιθάρα), Gabriel Paschal Blake (μπάσο με τον απαραίτητο απόηχο βρόμικης 80ίλας), μοιάζαν με στρατόκαβλους που ξεσπούσαν την οργή τους πάνω σε ταστιέρες πολυβόλα. Άφηναν τη σκηνή για το μπαρ και πάλι πίσω, χωρίς εξ' αποστάσεως παραγγελίες και προτιμήσεις. Τα ντραμς α λα Joy Division του Diarmuid Brennan και η έτερη κιθάρα της ήρεμης δύναμης Damien Tuit δεν αφήναν περιθώρια αμφιβολίας πως είχαμε να κάνουμε με μια καλά σεταρισμένη μπάντα.

Οι εναλλαγές στον ήχο τους έδιναν ένα ενδιαφέρον προσωπικό στυλ. Γλιστρούσαν άνετα ανάμεσα στην ωμότητα της punk και το ρομαντισμό του new wave. Το παροξυσμικό For Everything άνοιξε τον ασκό του Αιόλου για να ακολουθήσουν κι άλλοι δυναμίτες του ντεμπούτου τους. Με το Οn twisted ground, οι τόνοι έπεσαν και η ατμόσφαιρα ξεχείλιζε απώλεια, για να έρθει η κορυφαία στιγμή της βραδιάς με το Feeling Fades. Τότε χώθηκαν ανάμεσα μας προ(σ)καλώντας μας σε ένα ξέφρενο πάρτι, ένα τρελό mosh pit νιότης που είχαμε καιρό να βιώσουμε. Στο stage diving του τρελαμένου Gabriel Paschal Blake παλεύαμε με το μπάσο του που αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας. Μετά το μεγάλο μπαμ μας άφησαν χωρίς δεύτερη σκέψη επιστροφής, απορρίπτοντας τα ancore τετριμμένα της εποχής των παππούδων μας. Είναι σίγουρο πως το αθηναϊκό κοινό θα συζητά για καιρό τους Murder Capital. Ήταν αμοιβαίος έρωτας με την πρώτη ματιά κι αυτό δεν έχει γυρισμό! Άλλωστε δεν γινόταν διαφορετικά, ανάμεσα σε μια γενιά διαποτισμένη από τις δολοφονικές παρενέργειες του κεφαλαίου, που τους διαφεντεύει.

• Theatre of Hate live @ An Club
• The Monochrome Set live @ An Club