Πραγματικά ένας από τους ελάχιστους λόγους που μπορούν να κρατήσουν έναν άνθρωπο στην Αθήνα, είναι τα μοναδικά live που κατά καιρούς λαμβάνουν χώρα σε αυτή την «πρωτεύουσα;». Ειδικά σε μέρες σαν την σημερινή που η επίσκεψη μιας υποτίθεται σημαίνουσας προσωπικότητας, λίγο έλειψε να μας κάνει να χάσουμε ένα ιστορικό live. Την εμφάνιση ενός από τους κορυφαίους “masters of horror” που μας επισκέφθηκε ενδεδυμένος με ατμοσφαιρικές μουσικές, βγαλμένες από το απόκοσμο σύμπαν του.

Σε ένα όχι και τόσο γεμάτο Piraeus Academy, που «γέμισε» όμως από ένα υπέρμετρα ένθερμο κοινό, που φάνηκε εξοικειωμένο με το έργο του John Carpenter, που ήξερε τι είχε πάει να ακούσει και εν πάση περιπτώση γιατί είχε βρεθεί σε αυτό το live. Για την ιστορία, αυτός ο παππούλης είναι ένας από τους αυθεντικότερους και επιδραστικότερους Αμερικανούς σκηνοθέτες, που παρεμπιπτόντως δεν σκηνοθέτησε μόνο ταινίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας (21 συνολικά), αλλά όλοι τον θυμούνται και θα τον θυμούνται για αυτές καθώς και για τα DIY soundtracks, τα οποία συνέθετε τις περισσότερες φορές ο ίδιος. Χαρακτηριστικό των οποίων ήταν τα synths που αποτέλεσαν τις βάσεις του synthwave και ουχί μόνο καθώς επηρέασαν διάφορα μουσικά ρεύματα.

Ο γηραιός μεν uber cool, αειθαλής δε Carpenter, παρέα με τη μπάντα του, απέδωσε ζωντανά τόσο soundtracks των ιστορικών πλεόν ταινιών του, όσο και κομμάτια από τους δύο δίσκους που έχει κυκλοφορήσει με τίτλο Lost Themes I & II, προσδίδοντάς τους απίστευτη ροκιά, επική sci-fi αισθητική και πάντα με την βοήθεια των χαρακτηριστικά ανατριχιαστικών cyber synths του, τέρμα gloomy misty creepiness, που λεν' και στο χωριό μου. Η επικοινωνία με το κοινό ήταν απίστευτη, η πώρωση με κάθε κομμάτι που περνούσε, δυνάμωνε και δυνάμωνε. Ο ίδιος με τη γροθιά υψωμένη στον αέρα μας γέμιζε θετική ενέργεια και το χαρήκαμε αμφότεροι.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να λείπει με τίποτα η προβολή βίντεο με αποσπάσματα ταινιών τις οποίες έντυσαν με ήχο αυτά τα αξέχαστα ost. Σε τετραπλή, τύπου καλειδοσκοπική προβολή, προσέδιδαν μια υπέροχη vintage αισθητική και φυσικά έδεναν όπως ήταν αναμενόμενο με το ηχητικό μέρος.

Η βαρύτητα που αφήνουν αυτοί οι ήχοι στους ώμους σου και ο τρόπος που σε υποβάλουν ίσως να εξηγείται από το γεγονός πως κάποτε, που δεν υπήρχε το ακατάσχετο downloading και η ύπαρξη δεκάδων σειρών - με κάποιες να ανήκουν στο είδος τους τρόμου - ο μόνος τρόπος για να σκιαχτείς ήταν να χωθείς στην σκοτεινή αίθουσα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο έχει νόημα το soundtrack, αφού με την ένταση και την καλή ακουστική της αίθουσας, μπορεί να προσφέρει - σε συνδυασμό με τα επί της οθόνης τεκτενόμενα - ένα αξεπέραστο αποτέλεσμα, μια ολοκληρωμένη εμπειρία, ένα έργο τέχνης. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε αποσπάσει, έχεις βυθιστεί μέσα στο σύμπαν της ταινίας, έχεις γίνει μέρος του cast, παρακολουθείς έξω από το πλάνο τη δράση που εκτυλίσσεται, αγωνιάς μαζί με τους πρωταγωνιστές. Μαζί με την Jamie Lee Curtis που προσπαθεί να βάλει το κλειδί στην πόρτα, για να μην την κομματιάσει ο άνδρας με τη μάσκα, έχεις φύγει για να μην σε παρασύρει κάτω από τις ρόδες της η Christine, ενώ σε σημαδεύει ο Snake μέσα από τη διόπτρα του όπλου του.

Πραγματικά τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν την αίσθηση αυτής της εμφάνισης, θα την θυμόμαστε όμως ως τη βραδιά που οι εικόνες (μέσα στο μυαλό μας) και ο ήχος έγιναν επιτέλους ένα. Τότε ξέρεις πως βρίσκεσαι την κατάλληλη στιγμή στο σωστό μέρος, κι αυτό τυχαίνει μια στις χίλιες νύχτες. Είναι σαν την απόλαυση που χαρίζει η απόλυτη ηδονή. Χάνεσαι, παρασύρεσαι και δεν σου είναι ποτέ αρκετή. «Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο» όπως ακριβώς φώναζε το κοινό στον Carp.

“And then a face in the dark told me, girl don’t be afraid. Horror movies will live forever!” Άντε να πας σπίτι σου μετά..

Φωτογραφίες: C.Alossi photography

• Stonebringer, Black Hat Bones, Instant Boner & 10 Code live @ An Club
• Naxatras | Παρουσίαση Νέου Άλμπουμ "II" @ Death Disco