Την Κυριακή που μας πέρασε είχαμε την χαρά να βρεθούμε στην παρουσίαση του δεύτερου δίσκου “II” των Naxatras. Λέω χαρά, γιατί η συγκεκριμένη μπάντα από τη Θεσσαλονίκη είναι μια από τις πιο ανερχόμενες μπάντες στο χώρο του heavy psychedelic ήχου, την οποία έχουμε ξεχωρίσει από το ξεκίνημά της χωρίς κανένα δισταγμό. Μαζί τους στη Death Disco ήταν οι One Man Drop, οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά.

Η συγκεκριμένη μπάντα αποτελείται από τους Πάνο Αγγελοθανάση (Κιθάρα/Φωνητικά), Pad Michelson (Κιθάρα), Νίκο Γιαννούλη (Μπάσο) και last but not least, την Έλενα Χατζηπαναγιώτη (Τύμπανα). Είναι ενεργή από το 2014, αρχικά ως side project των μουσικών που συμμετέχουν σε αυτή, που έπειτα εξελίχθεικε σε main band. Το 2014 κυκλοφόρησαν ένα EP αποτελούμενο από τρία κομμάτια, ενώ το 2015 βγήκε το ομώνυμο ντεμπούτο LP τους από την Urban Sounds. Είναι αρκετά ενεργοί καθώς τους έχουμε δει να συμμετέχουν κατά καιρούς σε διάφορα live της Αθηναϊκής σκηνής. Ο ήχος τους είναι ένα μείγμα garage, post-rock, alternative rock (βλ. smashing pumpkins), με 90’s επιρροές, μέχρι στοιχεία από riot girl bands που παρ' όλο που δεν είναι μια γυναικεία μπάντα, ίσως μας τις θύμισαν χάρη στη δυναμική παρουσία της Έλενας στα ντραμς.

Κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό, ειδικά στο σημείο που ανακοίνωσαν διαγωνισμό για free merch, με νικητή όποιον κατόρθωνε να βρει ποια ήταν η διασκευή που θα εκτελούσαν. Τελικά ήταν το Suspicious Minds του Elvis, το οποίο τρομάξαμε να αναγνωρίσουμε, καθώς του άλλαξαν κυριολεκτικά τα φώτα! Ωστόσο βρέθηκε νικήτρια από τα πρώτα κιόλας δεύτερα του κομματιού, είχε μάλλον πολύ καλό αυτί.

Η Death Disco είχε γεμίσει πλέον ασφυκτικά, αφού και το live ήταν επίσημα sold out, γεγονός αξιοθαύμαστο αν αναλογιστεί κανείς πως την Κυριακή δεν κινούταν τίποτα από Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και πως το κέντρο της Αθήνα ήταν πιο νεκρό από ποτέ. Το κοινό που είχε συγκεντρωθεί ήταν ως επί των πλείστων 20something και όπως αποδείχθηκε πιστοί fans των Naxatras. Στην Αθήνα, την τελευταία στάση της ελληνικής τους mini περιοδίας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα), έκλεισαν τον κύκλο της προώθησης του νέου τους δίσκου καθώς από τον Ιούνιο ξεκινάει η Ευρωπαϊκή τους περιοδεία, με ουκ ολίγες στάσεις, για να καταλήξουν σε δύο μεγάλα Ευρωπαϊκά φαστιβάλ.

Ας αναφέρουμε όμως πως φτάσαμε στον δεύτερο δίσκο της μπάντας αυτής. Ξεκίνησαν το 2012, έπειτα από τρια χρόνια κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους, με αναλογικά μέσα και με τις ευλογίες του “Jesus”, μέσα στο 2016 κυκλοφόρησαν ένα EP και φυσικά τον δεύτερο δίσκο τους, εννοείται κι αυτά αναλογικά, αρχικά σε CD κι αναμένεται και το βινύλιο από Σεπτέμβρη. Ο ήχος τους καραβίντατζ, χωρίς όμως να είναι κοπιαρισμένος άψυχα, αλλά δοσμένος με προσωπικό στυλ. Για μένα η ψυχεδέλια και το ατέλειωτο τριπάρισμα που σε πάει από τη μάνα γη στο διάστημα και πάλι πίσω, είναι ο τρόπος που θα περιέγραφε καλύτερα τον ήχο τους, ειδικά αν προσθέσουμε και δόσεις ανατολίτικου μυστικισμού. Ο όρος stoner που τους έχει δοθεί τους αδικεί κατάφορα.

Η ζωντανή τους εμφάνιση ήταν υπνωτισμός με δόσεις ρωμαλέων riffs και μπασογραμμών. Έκτέλεσαν κομμάτια τόσο από το νέο τους δίσκο όσο και από το υπόλοιπο υλικό τους, με κορυφαίες στιγμές της βραδιάς το καταπληκτικό “Waves” και το “I am the beyonder”, το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι τους. Όταν διάβασα κάπου πως δύο εκ των μελών της μπάντας σπούδασαν κινηματογράφο τότε κατάλαβα πως η μουσική που κάνουν έχει τόσο ταξιδιάρικο effect εξαιτίας των εικόνων της 7ης τέχνης που έχουν ποτίσει τα μυαλά τους, καθώς κάλλιστα ο ήχος τους θα μπορούσε να αποτελέσει το soundtrack ψυχεδελικών ταινιών των 60’s, 70’s, Jodorowsky και δεν συμαζεύεται.

Το κοινό παρασύρθηκε για τα καλά από τις μελωδίες τους και έμοιαζε να το απολαμβάνει για τα καλά. Με το κλείσιμο επικράτησε συνωστισμός στο merch καθώς το artwork που κοσμεί τα μπλουζάκια αλλά και τα εξώφυλλα των δίσκων τους είναι, το λιγότερο, καλαίσθητο. Το DIY στοιχείο αυτής της μπάντας και το μεράκι που έχουν για τη μουσική τους είναι αυτά που βγάζουν μια μοναδική αυθεντικότητα σε ύφος και ηχόχρωμα. Και είναι ευχής έργον πως στην Ελλάδα του 2016 της μιζέριας και της γενικότερης κατήφειας, υπάρχουν νέοι άνθρωποι που το παλεύουν και παράγουν τη δική τους τέχνη, ανεπηρέαστοι από πολυεθνικές και άλλα συμφέροντα.

• John Carpenter Retrospective @ Piraeus Academy
• "Heroes" | A Tribute to David Bowie @ Gazarte