Αν περιμένετε να διαβάσετε στο άρθρο που ακολουθεί δακρύβρεχτες περιγραφές, γεμάτες στόμφο, τότε μάλλον θα απογοητευτείτε. Όχι πως το βράδυ του Σαββάτου δεν νιώσαμε μια συγκινησιακή φόρτιση άνευ προηγουμένου. Ωστόσο η χρήση τετριμμένων μελό εκφράσεων και περιγραφών που προκαλούν εύκολα το συναίσθημα, όχι μόνο δεν αρμόζουν για να περιγράψουν τη μουσική παράσταση που παρακολουθήσαμε αλλά ευτελίζουν και υποτιμούν τόσο την ίδια την εκδήλωση όσο και τον καλλιτέχνη που της έδωσε ψυχή.

Μια παράσταση λοιπόν αφιερωμένη στις επιρροές, μουσικές και λογοτεχνικές/ποιητικές που διαμόρφωσαν τον Θάνο Ανεστόπουλο σαν προσωπικότητα, μουσικό, στιχουργό και ποιητή. Ένα ταξίδι από την εφηβεία στην ενηλικίωση μέχρι το ταξίδι στο τέλος της νύχτας. Όχι, ο Σελίν δεν ήταν ανάμεσα στις λογοτεχνικές επιρροές του Θάνου Ανεστόπουλου. Ήταν όμως οι Καβάφης, Μποντλέρ, Ρεμπώ, Πολυδούρη, Καρυωτάκης... Αυτές όσον αφορά τις λέξεις τυπωμένες σε χαρτί, γιατί οι λέξεις πάνω σε νότες είναι δικό του κομμάτι, μια ικανότητα που έκανε τη διαφορά στο ύφος των Διάφανων Κρίνων, που τους διαφοροποίησε σημαντικά από τις άλλες ροκ μπάντες τη γενιάς τους. Όπως και να το κάνουμε ήταν πιο ψαγμένοι, σκοτεινοί, με λίγα λόγια ξεχωριστοί.

Το σκηνικό στο Παλλάς ήταν εξίσου σκοτεινό, έμοιαζε με έναν απάνεμο πύργο, όπου είχε οχυρωθεί ένας ρομαντικός τροβαδούρος παρέα με φίλους μουσικούς (πιάνο, μουσικό πριόνι, μελόντικα κ.α.), βιβλία, ένα ποτό και ένα τσιγάρο. Η βαριά φωνή άρχισε να απαγγέλει, και χρησιμοποιώντας το τέχνασμα των ερωταπαντήσεων ξεδίπλωνε μπροστά μας το οδοιπορικό του και φυσικά καλούσε έναν-έναν τους αγαπημένους του καλεσμένους, μέχρι να συνεχίσει την αφήγηση και το τραγούδι.

Ξεκινώντας, αναπόλησε τις συναντήσεις με άλλες μπάντες στα ταξίδια, στις περιοδείες και κάλεσε τον Γρηγόρη Κλιούμη από τα Υπόγεια Ρεύματα για να ερμηνεύσει με την χαρακτηριστική αλητεία της φωνής του, το δικό τους «Παιδικό» και «Ανδρείκελα», σε στίχους Κώστα Καρυωτάκη. Έπειτα συνομίλησε με τον Λέοναρντ Κοέν και φώναξε τον Λόλεκ, τον καλό του φίλο, όπως τον αποκάλεσε, για να ερμηνεύει το «Suzanne» του Κοέν με απίστευτη αισθαντικότητα. Ακολούθησαν «Τα κεριά», σε στίχους Κ. Καβάφη, που απέπνεαν ένα απόκοσμο μυστήριο - κάτι που τους προσέδιδε και η συνοδεία του μουσικού πριονιού.

«Μα κάτι άλλο ζητώ» στο Παρίσι, εκεί ταίριαξε φυσικά ο Κώστας Παρίσσης, άλλο ένα μέλος από τα Υπόγεια Ρεύματα, και το «Ωραίο Μάθημα στα χαμένα παιδιά» που συνοδεύτηκε από το πανό «Δημοκρατία έχουμε και είναι διαταγή». Η εμφάνιση του συγκεκριμένου συνθήματος στη σκηνή ξεσήκωσε τον κόσμο που ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επευφημίες. Μια κίνηση αυτονόητη για κάθε καλλιτέχνη που δεν θέλει να παραμένει αμέτοχος στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ωστόσο ακόμα και ο ισχυρότερος σεισμός θα έμοιαζε ανίκανος να ταρακουνήσει μια αποχαυνωμένη κοινωνία που μοιάζει πιο μουδιασμένη και πειθήνια από ποτέ.

Ας γυρίσουμε στα μουσικά μας, «εν κατακλείδι» από έναν εξαιρετικό Παρίσση και τον Παύλο Σιδηρόπουλο να αποτελεί μια ακόμα μουσική επιρροή του Θάνου. Τι κι αν έπεσε η «Νύχτα» (Διάφανα Κρίνα), οι λάτρεις του επέμεναν να βλέπουν το φως στον Θάνο.

Και ήρθε η τζαζ, η beat generation, το χάσιμο, η επιστροφή και η θεία Simone. Nina Simone, “Wild is the Wind”, “You don’t know what love is” από τον Τηλέμαχο Μούσα και τη Νάσια Γκόφα να ερμηνεύει μέσα στη γλύκα τα δύο αυτά κομμάτια.

Και η ζωή του Θάνου φωτίστηκε περισσότερο από το όραμα του ροκ εν ρολ που του εμφάνισε τους Buddy Holly, Johny Cash, Άγιο Tom Waits και τον Μανώλη Αγγελάκη. Ακούσαμε “Black market Baby” από τον «τεράστιο» Αγγελάκη (Illegal Operation, Appalachian Cobra Worshipers) και το “Jockey full of Bourbon” με μια άπαιχτα γκροτέσκα παραμόρφωση κιθάρας.

«Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» ως μια έκκληση να μην συνηθίσουμε στην καθημερινή βία που μας περιβάλλει. «Ατροφικά παιδιά γεμάτα κάρβουνο, γεμάτα διοξίνες, γεμάτα αλκοόλ, γεμάτα καθόλου μέλλον». Σας θυμίζει κάτι αυτό; Θα μπορούσε να περιγράφει τα σημερινά παιδιά χωρίς το κάρβουνο ίσως. Ήταν όμως ο Ian Curtis και οι Joy Division, άλλη μια επιρροή του Ανεστόπουλου. Γι΄ αυτό κάλεσε τον πλέον κατάλληλο για τη φάση αυτή, τον The Boy, ένα σύγχρονο «αλητάκι», για να ερμηνεύσει το “Radio live transmission” μαζί με το δικό του «Φιλί», πάντα με το ιδιαίτερο προσωπικό του ύφος.

Στη συνέχεια αναπόλησε τη φορά που ανακάλυψε τον Nick Cave στην συναυλία των Birthday Party στο γήπεδο του Sporting. Από τότε τον παρακολουθούσε και του έδινε δύναμη η πορεία του. Ο κύκλος των καλεσμένων έκλεισε με το “Whipping Song” που ερμήνευσαν οι δύο φωνές των Mani Deum, Περικλής και Μάνος, ξεχειλίζοντας από ορμητικό ροκ σκοτάδι και κλείνοντας με το δικό τους εξίσου «μαύρο» “Summer Ocean Death”.

Έπειτα ο Θάνος Ανεστόπουλος συνέχισε μόνος με τους μουσικούς του (Ειρήνη Τηνιακού στο πιάνο, Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο, Αλέκος Βασιλάτος στο κοντραμπάσο, Νίκος Γιούσεφ στο μουσικό πριόνι και Γιώργος Κατσάνος σε πιάνο, vibrandoneon & samplers) στη σκηνή μέχρι το τέλος της βραδιάς, κερδίζοντας την αποθέωση στο τελευταίο χειροκρότημα, με όλο το κοινό όρθιο να τον επευφημεί. Μας αποχαιρέτησε όρθιος με τον «Τελευταίο σταθμό» (Διάφανα Κρίνα).

Αναμφίβολα είχαμε την τύχη να βρεθούμε σε μια παράσταση που είναι καταδικασμένη να αφήσει ιστορία, γιατί ο Θάνος Ανεστόπουλος κατόρθωσε μέσα σε ένα Μαγιάτικο τρίωρο, Σαββατόβραδο, να μας χαρίσει το έργο μιας ολόκληρης ζωής, δοσμένης ψυχή τε και σώματι στον άνθρωπο και στην τέχνη.

• "Heroes" | A Tribute to David Bowie @ Gazarte
• Μωρά στη Φωτιά, Magic de Spell, Απροσάρμοστοι & Σέλας Live @ Κύτταρο