The Big Nose Attack | Παρουσίαση δίσκου "69" @ Gagarin 205

Λεπτομέρειες: Γράφει ο/η Χριστίνα Δραγγανά Χριστίνα Δραγγανά; Κατηγορία: Live & Συναυλίες Live & Συναυλίες; Δημοσιεύθηκε : 26 Ιανουαρίου 2016 26 Ιανουαρίου 2016

Ένα παγωμένο Παρασκευόβραδο πεταχτήκαμε μέχρι το Gagarin 205 για να ακούσουμε τη ζωντανή εκτέλεση του “69” των αγαπημένων μας Big Nose Attack, δηλαδή στην επίσημη παρουσίαση του νέου τους δίσκου.

Πριν από τα αδέρφια από το Μπραχάμι ακούσαμε τους 7 Odds και Mr. Highway band που τους έκαναν την τιμή να τους σαπορτάρουν. Δυο μπάντες που αν βάλουμε στο μπλέντερ τις μουσικές τους μπορούμε σχεδόν να φτιάξουμε τη μουσική του main συγκροτήματος της βραδιάς καθώς μοιράζονται στοιχεία και επιρροές μαζί με αυτό.

Όλα ξεκίνησαν με τους 7 Odds, την garage/surf μπάντα με την καλώς εννοούμενη τρέλα που σε κερδίζει με τις πρώτες της νότες. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που τους άκουσα στο An, στα πλαίσια του Defcon, η ανακάλυψη αυτής της μπάντας με τις έντονες vintage αναφορές και επιρροές πραγματικά μου είχε φτιάξει τη διάθεση!

Απολαυστικοί και αυτή τη φορά, γεμάτοι ενέργεια και θετικά vibes, ηλέκτρισαν για τα καλά την ατμόσφαιρα. Στο background και για όση ώρα έπαιζαν βλέπαμε το δικό τους video art, ένα κολάζ από ταινίες των 60’s και 70’s με το μοτίβο των go go χορευτριών της τότε εποχής να παρεμβάλλεται ανάμεσα στα αποσπάσματα. Άλλωστε, είναι πασιφανές πως η μουσική τους άνετα θα έντυνε ανάλογα φιλμ.

Τη δάδα κράτησαν αναμμένη οι Mr. Highway Band. Η μπάντα είναι ενεργή από το 2011 και έχει στο ενεργητικό της αρκετές ζωντανές εμφανίσεις και τρία άλμπουμ, το ντεμπούτο τους «Is that myself», το «Story of my life» και τον διπλό live δίσκο από τις εμφανίσεις τους με τον Χρήστο Θηβαίο.

Η μπαρουτοκαπνισμένη, βαριά και ασήκωτη Americana τους μας έβαλε σε άλλο σκηνικό. Πάνε οι χορεύτριες και τα surf, εδώ έχουμε νότο, φυτίες, ατέλειωτους αυτοκινητόδρομους και αχανείς ερήμους. Παρ’ όλη την αλλαγή κλίματος, η εμφάνισή τους ήταν αρκετά ικανοποιητική ώστε να μας κρατήσει ζεστούς και να περάσουμε όπως έπρεπε στο κυρίως πιάτο της βραδιάς.

Η ώρα έφτασε για την επίθεση της «μυτόνγκας». Ενώ προηγουμένως ο κόσμος ήταν λιγοστός (κακώς), όταν έφτασε η 69η ώρα το Gagarin είχε σχεδόν γεμίσει. Οι BNA aka Little Tonnie (ντραμς) και Boogieman (φωνητικά, κιθάρα) έπαιξαν κομμάτια από το νέο τους δίσκο αλλά και παλαιότερα δικά τους. Μπροστά στη σκηνή υπήρχε ένα ενθουσιώδες κοινό που φαινόταν να αγαπά τη μουσική τους τόσο που δεν έπαψε να χτυπιέται καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Όχι πως και οι υπόλοιποι δεν παρασυρθήκαμε από το ατελείωτο γκρουβάρισμα. Η κιθάρα έλαβε «Χεντριξικές» (sic) (και κάτι αλα Jack White) διαστάσεις θυμίζοντάς μας τις χρυσές εποχές του τρίπτυχου sex, drugs και Rock ‘n’ roll. Στο Jimmy βέβαια δεν ξέχασαν να αποτίσουν φόρο τιμής τα αδέλφια, με το Foxy Lady, το υπερκλασικό κομμάτι που ξεσήκωσε το λαό για μια ακόμη φορά. Έκπληξη δε της βραδιάς αποτέλεσε η εμφάνιση του ηλεκτρικού-πλαστικού-με-ενσωματωμένο-μικρόφωνο γιουκαλίλι που έβγαζε ένα διαολεμένο ήχο και πήρε φωτιά στα χέρια του Boogieman, αποδεικνύοντας πόσο τέρατα δημιουργικότητας είναι μουσικά και όχι μόνο.

Με κορυφαία όμως στιγμή της βραδιάς (απλά έκλαψα...) την εκτέλεση του “Don’t look back”, νούμερο 10 στο άλμπουμ, με συνοδεία το theremin του Πάνου -Mani Deum- Τσεκούρα, φίλου και παραγωγού του νέου δίσκου των BNA. Κατά την εκτέλεση αυτή μπορούσες να συνειδητοποιήσεις την ένωση δύο φύσεων και δύο συναισθημάτων τόσο αντιφατικών μεταξύ τους, δύο αναπόσπαστα στοιχεία της ανθρώπινης ψυχής, το μεταφυσικό-συναισθηματικό που αποδίδει ο αιθέριος - σαν αερικό - ήχος του theremin με το γήινο-ενστικτώδες που αποδίδει ο βρώμικος ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας. Δύναμη και ευαισθησία ο ιδανικός συνδυασμός για μια ισορροπημένη ψυχή, ο χρυσός αυτός κανόνας μετουσιώθηκε σε τραγούδι για να μην τον ξεχάσουμε ποτέ.

Όσον αφορά το δίσκο 69, οι αναφορές στα blues και στο old-school rock είναι ξεκάθαρες, μια επιστροφή στις ρίζες του ηλεκτρισμένου ήχου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ακούγεται ξεπερασμένος και γερασμένος, καθώς φέρει την καλογυαλισμένη όψη του σήμερα. Ο ήχος, βρώμικος και μπουκωμένος όσο του πρέπει, μιλάει για τον έρωτα και την αυτοκαταστροφή της καψούρας. Για τους Big Nose Attack μπορεί να είναι μια γυναίκα ή η λαγνεία για τη μουσική τους, για τους υπόλοιπους μπορεί να είναι οτιδήποτε από το οποίο θα μπορούσαν να καούν μέχρι να έρθουν σε μια γλυκιά, εκστατική φάση.

Δεν χορτάσαμε εκείνο το βράδυ Riffs, riffs και πάλι riffs και τύμπανα που θαρρείς πως θα σπάσουν από το μανιασμένο χτύπημα. Back to basics cause less is more. Αυτό είναι το rock ‘n’ roll, ωμή δύναμη που σε πάει μπροστά, σχεδόν σε πετάει έξω από το κορμί σου, καθώς αυτό τινάζεται στο ρυθμό του, τριπάρεις με τη μελωδία και μόνο. Το χαίρονται τα παιδιά γιατί βγαίνει από μέσα τους... Το μόνο παράπονο που μας έμεινε ήταν ότι δεν είχαν φέρει λίγη από την πίτσα τους μαζί!