Τι κοινό έχει η Ρόζα Λούξεμπουργκ (15/1/1919), η Βαρβάκειος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Πόρος και το UCLA; Τους Savage Republic, τους αρτ πάνκιδες από την Καλιφόρνια που ύστερα από δύο χρόνια ξαναεμφανίστηκαν ζωντανά στο γνωστό εξαρχιώτικο υπόγειο. Επέστρεψαν στο αγαπημένο τους συναυλιακό μέρος πάνω σε αυτό τον πλανήτη, στο δεύτερο σπίτι τους όπως οι ίδιοι αποκαλούν την Ελλάδα.

Τι να πω και τι να γράψω τώρα εγώ για αυτή την εμφάνιση, η οποία είναι αδύνατον να περιγραφεί με γράμματα, προτάσεις, κόμματα και τελείες; Θα κάνω μια προσπάθεια αν και δεν υπόσχομαι πως θα πάρετε όλο το feeling καθώς η ηχητική ενέργεια (sic) είναι η επιτομή της «εξαΰλωσης» των μουσικών που την παράγουν, κάτι που μεταδίδεται ζωντανά και ύστερα πάει, χάνεται.

Η «εξαΰλωση» ξεκίνησε με τους “No Man’s Land”. Η ιστορική αυτή ελληνική μπάντα γεννήθηκε στα μέσα στην δεκαετίας του ’80. Η πορεία τους, άκρως επιτυχημένη, διακόπηκε το 1993 με σημείο επανεκκίνησης το 2001. Έκτοτε δεν έχουν σταματήσει τις ζωντανές εμφανίσεις και τις ηχογραφήσεις. Η σημερινή τους σύνθεση αποτελείται από τους: Βασίλη Αθανασιάδη (φωνή, κιθάρα), Χριστόφορο Τριανταφυλλόπουλο (τύμπανα), Νίκο Πεταυρίδη (μπάσο), Γιώργο Συργανίδη (φλάουτο, πλήκτρα) και Σταύρο Ελευθερίου (κρουστά).

Tο βράδυ της Παρασκευής μας ταξίδεψαν σε ψυχεδελικά ηχοτόπια, απέπνεαν σιγουριά και μας μετέδιδαν μια ηρεμία που μπορούσε να σε υπνωτίσει άνετα χωρίς όμως να καταντά χωρίς νεύρο και ενέργεια. Ένας ηλεκτρισμένος διαλογισμός κατάκλυζε το σώμα και το μυαλό. Αναμένουμε με μπόλικο ενδιαφέρον τον επόμενο δίσκο τους “Infinite Equinox”, που θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 2016.

Μετά από 7 άλμπουμ - δύο εκ των οποίων ηχογραφημένα στην πατρίδα μας (Costums, Varvakios), δεκάδες (για να μην πω εκατοντάδες) ζωντανές εμφανίσεις κι έχοντας στην πλάτη τους 19 χρόνια - αν αφαιρέσουμε τα 15 χρόνια παύσης (1983-2002) - ξέφρενης μουσικής διαδρομής, οι Savage Republic εξακολουθούν να είναι έφηβοι και έχουν την καλύτερη σύνθεση ever! Στις 15 του Γενάρη, αρκετοί πιστοί μουσικόφιλοι, με ένα μέσο όρο ηλικίας τα 30+, κατέβηκαν τα σκαλιά της οδού Σολωμού για να τους απολαύσουν για πολλοστή ίσως φορά.

Και τους τα έδωσαν όλα και σε αυτή την εμφάνιση - βλέπετε έχουμε να κάνουμε με μια ερωτική σχέση ανάμεσα τους, όχι αστεία. Η ενέργεια, ναι η ενέργεια, βασικό συστατικό των ζωντανών τους εμφανίσεων. Η μουσική τους μια μίξη tribal ιεροτελεστίας, μουσικών του κόσμου, punk, psychedelic, industrial, progressive, ένα ατελείωτο road movie στα άδυτα του κόσμου, με φωτογραφία στα χρώματα μέταλλου και λάσπης. Η φωνή του Thom Fuhrmann, όταν απαιτούταν, ήταν η φωνή ενός απόκοσμου κήρυκα που ευαγγελιζόταν την αλήθεια και την ομορφιά στους ανθρώπους.

Αυτοί οι τύποι, με λίγα λόγια, κάνουν τέχνη. Κάνουν αυτό που γουστάρουν, είναι αληθινοί και φαίνεται. Ο παροξυσμικός χτύπος του μεταλλικού βαρελιού του Ethan Port σαν κάλεσμα για την επανάσταση που (δεν) θα έρθει. Δίπλα του στο μπάσο, ο μελαγχολικός «γίγαντας» , Greg Grunke. Στα ντραμς το τέρας ζωντάνιας και έκστασης, ένας performer μεγατόνων, ο Alan Waddington, χαιρόταν κάθε λεπτό επί σκηνής. Προστέθηκε σε μια φάση και ο βιολιστής Blaine L. Reininger (Tuxedomoon) για να εντείνει τη Διονυσιακή ατμόσφαιρα της βραδιάς.

Ακούσαμε μεταξύ άλλων Walking Backwards, The Ivory Coast, Tabula Rasa, o Adonis, Year of Exile. Και εν είδει φόρου τιμής στον φρεσκοχαμένο David Bowie... “Ground Control to Major Tom... Ground Control to Major Tom” εν συντομία, για να συνεχίσουν με το Siam. Για το κλου της βραδιάς είχαμε στα ντραμς το δίδυμο Alan Waddington και Εύα Κολόμβου να ξεσπαθώνουν πάνω στα τύμπανα και να φεύγουν με «ραγισμένες» μπαγκέτες!

Νομίζω πως μπορώ να καταλάβω γιατί οι Savage Republic αγαπούν τόσο πολύ τη χώρα μας και τον κόσμο της. Λατρεύουν τον αναβρασμό που επικρατεί σε αυτή, την έλλειψη μιας τακτοποιημένης κοινωνίας, που θα μπορούσε κάλλιστα να μεσουρανεί αλλά έχει σκάψει τον ίδιο της το λάκκο. Έχουν πιάσει την ενέργεια της γης αυτής, πως είμαστε εν τέλει Ανατολίτες, ένας λαός διαποτισμένος από το συναίσθημα που καθοδηγείται εξ’ ολοκλήρου από τα ένστικτα και τις αισθήσεις. Η μουσική τους ιδανικό soundtrack αυτής της πόλης που καίγεται και ζει στις στάχτες της.

Υ.Γ. Τους προκαλούμε-προσκαλούμε να κάνουν την επόμενη ζωντανή τους εμφάνιση μέσα στην Κεντρική Αγορά της Αθήνας, εν ώρα αιχμής, να γίνει μια ιδιότυπη μουσική performance άνευ προηγουμένου.

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δραγγανά

• Ελένη Πέτα & Fide Köksal @ Ρυθμός Stage
• Puta Volcano & Angry Boy Jester @ An Club