Το ημερολόγιο έγραψε 12 Δεκεμβρίου και είχε έρθει επιτέλους η βραδιά που περιμέναμε εναγωνίως εδώ και καιρό – για την ακρίβεια ένα χρόνο, μετά το τελευταίο live του Shadow Play Festival που μας είχε κάνει να σιγοτραγουδάμε για μέρες στους ρυθμούς του ιρλανδού θρύλου Rory Gallagher. Επετειακό tribute live λοιπόν για τα 20 χρόνια χωρίς τον Rory, σ' ένα Κύτταρο όπου δεν έπεφτε καρφίτσα!

Όχι, δεν μας εξέπληξε καθόλου που αυτή η συναυλία έγινε Sold Out, αν και θα περιμέναμε να υπάρξει μια πιο έγκαιρη ανακοίνωση, τόσο για να μην υπάρξει κόσμος που θα ερχόταν στην ώρα του για να βρει το ταμείο κλειστό, όσο και για να μην αναγκαστεί το Κύτταρο να φιλοξενήσει λίγο παραπάνω κόσμο απ' όσο έπρεπε ώστε να εξασφαλιστεί ένα απολαυστικό live. Όπως και να 'χει, η μαζική αυτή προσέλευση δε φάνηκε να πτοεί τον κόσμο που συγκεντρώθηκε για να δει από κοντά μερικούς από τους πιο κοντινούς συνοδοιπόρους του Rory, δείχνοντας παράλληλα τη μεγάλη αγάπη του ελληνικού κοινού για τη μουσική κληρονομιά που μας άφησε o ιρλανδός συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής της rock και blues μουσικής.

Κάπως έτσι έφτασε η ώρα να υποδεχτούμε τον –για άλλη μια χρονιά εξαιρετικό- Barry Barnes στη σκηνή. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, πρόκειται για τον άνθρωπο που κρατά τα σκήπτρα της πιο μεγάλης χρονικά tribute περιοδείας που γίνεται για τον Rory Gallagher, παγκοσμίως. Πέραν αυτού όμως, πρόκειται και για έναν άνθρωπο που πραγματικά λατρεύουμε για πολλούς λόγους, από το ταλέντο του σε κιθάρα και φωνή μέχρι την αφοσίωσή του στη διάδοση της μουσικής κληρονομιάς του Rory, κι από την αστείρευτη ενέργειά του επί σκηνής μέχρι τον εξαιρετικό χαρακτήρα του και το μεράκι γι' αυτό που κάνει. Πώς να μην παρασύρει λοιπόν ολόκληρο το Κύτταρο από τις πρώτες κιόλας νότες;!

Στο πλάι του, για αρχή τουλάχιστον, ο Μάνος Καμπούρης, άλλοτε «γεμίζοντας» με την κιθάρα του τον Barry και άλλοτε «μπλουζάροντας» ο ίδιος, κατάφερε να ζεστάνει το κοινό ώστε να το παραδώσει εν συνεχεία στους βετεράνους Brendan O'Neill στα τύμπανα και Rich Melville στο μπάσο. Ο Brendan O'Neill δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις – ιδιαίτερα για όσους είχαν την τύχη και τη χαρά να τον δουν πλάι στον ίδιο τον Rory Gallagher στην ιστορική συναυλία του 1981 στο στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας. Όσο για τον καλιφορνέζο μπασίστα Rich Melville, μπορεί να μην είχε άμεση σχέση με τον Rory, ωστόσο απέδειξε με το ταλέντο και τη σκηνική του παρουσία πως είχε κάθε λόγο να βρίσκεται εκεί πάνω, ενώ λίγο πριν αποχωρήσουν από τη σκηνή δήλωσε πως ήταν τιμή του και όνειρό του να παίξει δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους, εισπράττοντας φυσικά το ανάλογο χειροκρότημα τόσο για τον ίδιο όσο και για τις μορφές της ροκ Barry Barnes και Brendan O'Neill.

Το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε χωρίς να πέσουμε σε κοινοτυπίες όσον αφορά το πρώτο μέρος αυτού του μεγάλου live, είναι πως έχοντας τη δυνατότητα κυρίως να ακούσουμε τη μουσική και όχι τόσο να δούμε τη σκηνή (πολυκοσμία γαρ), ο γενικά εξαιρετικός καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς ήχος αλλά και πιο συγκεκριμένα ο ήχος της φωνής και της κιθάρας του Barry Barnes ίσως να είναι ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσαμε να έχουμε ακούσει σε αυτόν του Rory.

Με την ώρα να δείχνει σχεδόν μεσάνυχτα και με τον Barry Barnes και τον Brendan O'Neill να έχουν ανάψει ήδη για τα καλά τα αίματα στο Κύτταρο, ήρθε η στιγμή να υποδεχτούμε στη σκηνή τη Band of Friends των Gerry ΜcAvoy, Ted McKenna και Marcel Scherpenzeel. Ο κατ' εξοχήν μπασίστας του Rory, μαζί με τον πάντα χαμογελαστό Σκωτσέζο ντράμερ και το νεαρό πλην ταλαντούχο Ολλανδό κιθαρίστα, πήραν τα ηνία για να ξεσηκώσουν για άλλη μια φορά το κατάμεστο ιστορικό Club της Ηπείρου με κομματάρες όπως το "Cradle Rock", το "Moonchild", το "Philby" και πολλά ακόμα «διαμάντια» της rock ιστορίας, όπως εξάλλου την έγραψαν λίγο-πολύ οι περισσότεροι συντελεστές της βραδιάς, πλάι στον Rory. Το sing-along σπάνια πλέον σταματούσε, με τους μουσικούς να απολαμβάνουν εξίσου την απίστευτη ατμόσφαιρα που είχαν δημιουργήσει μαζί με το κοινό, τραγουδώντας με ένα στόμα και μια φωνή ξανά και ξανά κουπλέ από το "A Million Miles Away", το "Shadow Play" κ.α.

Το encore μας επεφύλασσε το "Succubus" και το "Bullfrog Blues"... "Open your ears, Don't you feel good? Get yourself one helluva shot of rhythm 'n' blues"... και πράγματι πήραμε μια γερή δόση blues και όχι μόνο αισθανθήκαμε καλά, αλλά δώσαμε το πιο δυνατό μας χειροκρότημα σε αυτούς τους ζωντανούς θρύλους που μας τίμησαν με την παρουσία τους, με την ίδια ενέργεια και την ίδια αγάπη που τιμούν εδώ και 20 χρόνια τη μουσική του μοναδικού Rory.

«Είναι τιμή μου και όνειρό μου που μάζεψα εδώ τους πιο κοντινούς (μουσικούς) στον Rory» είπε κάπου στη μέση της βραδιάς ο Σίμος Παυλίδης, η ψυχή της διοργάνωσης τόσο του φετινού live όσο και των προηγούμενων Shadow Play Festivals. Οπότε κι εμείς, σαν επίλογο, δεν έχουμε παρά να πούμε ένα τεράστιο «μπράβο» στο Σίμο και τη Rockin' The Blues Events για την ευκαιρία που μας έδωσε για άλλη μια χρονιά να μοιραστούμε αυτή τη μεγάλη Rock εμπειρία, ανυπομονώντας για τις επόμενες που μας επιφυλάσσει (και που απ' ό,τι άφησε να εννοηθεί δεν θα αργήσουν).
Rory On!

Φωτογραφίες & Video: Αλέξανδρος Κυβρικοσέος

• Crime Swing Investigation @ Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
• 20 Years without Rory | Band of Friends, Barry Barnes, Brendan O'Neill & Guests Live @ Kyttaro