Τι μέρα κι αυτή, με τη μισή Ελλάδα να γιορτάζει την ονομαστική της εορτή, στην Αθήνα να επικρατεί νεκρική σιωπή λόγω των προληπτικών μέτρων, ένεκα της επετείου των προ 7ετίας Δεκεμβριανών και μέσα σε όλα να εμφανίζεται ζωντανά μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες της dark culture κοινότητας και όχι μόνο, της οποίας η προγραμματισμένη εμφάνιση είχε ακυρωθεί λόγω ίωσης!

Αφήστε που ήταν και Κυριακή, μια μέρα που χαρακτηρίζεται από την αίσθηση σπαρίλας και χαλάρωσης μέχρι εκεί που δεν πάει, συν του ότι μπήκαν τα πρώτα κρύα, συν του ότι η μέρα μίκρυνε σε σημείο κατάθλιψης, οπότε το να σηκωθείς να πας σε συναυλία είναι υπέρβαση από μόνο του. Ουφ... Όπως και να 'χει όλα πήγαν καλά και η συναυλία πραγματοποιήθηκε κανονικότατα και εμείς εννοείται δεν την χάσαμε.

Την αυλαία άνοιξαν οι δικοί μας Mani Deum, οι οποίοι μοιάζουν πιο ώριμοι μουσικά από ποτέ και ομολογώ πως κάθε φορά που στους παρακολουθώ ζωντανά με εκπλήσσουν θετικά. Δεν είναι τυχαίο πως επιλέχθηκαν από τους Sisters Of Mercy για να ανοίξουν την συναυλία, αφού οι στίχοι τους είναι εξίσου ποιητικοί, με τη μαύρη χροιά που της πρέπει συν του ότι έχουν φύγει αρκετά από το folk n' roll με το οποίο αυτοχαρακτηρίζονταν. Έχουν αγκαλιάσει ακόμη περισσότερο την σκοτεινή τους πλευρά που αποπνέει έναν τραχύ-ωμό λυρισμό.

Το Κυριακάτικο βράδυ κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή του κοινού, πράγμα αρκετά δύσκολο για support, αφού οι περισσότεροι περιμένουν το main και ανυπομονούν για αυτό, αγνοώντας οτιδήποτε προηγείται, όσο αξιόλογο κι αν είναι... Όπως και να έχει εμείς παρακολουθούμε και θα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και αρκετή περιέργεια την συνέχειά τους.

Το Gazi Music Hall είχε γεμίσει εντυπωσιακά, ειδικά τα πράγματα κοντά στην σκηνή ήταν αρκετά σφιχτά, με τον εξώστη να αποτελεί μια πιο άνετη επιλογή από άποψη θέας και οξυγόνου. Όλοι ήταν εκεί, η γιαγιά γκοθού που ήρθε να θυμηθεί τα νιάτα της, οι πρώην Curάδες που τώρα είναι μπαμπάδες (παππούδες μη σου πω), sexy βαμπιροζευγάρια, πιτσιρίκια που ήρθαν με την παρέα για να χαβαλεδιάσουν με τα 80's, πολλοί ιδιαίτεροι τύποι ανθρώπων και εννοείται πολλοί, πολλοί μουσικόφιλοι... Αλλά ομολογουμένως, η γενική αίσθηση κόσμου ήταν πως περιτριγυρίζεσαι από το πιο ετερόκλιτο και kinky κοινό που έχεις συναντήσει ποτέ σε συναυλία, που άνετα θα πρωταγωνιστούσε σε ταινία τύπου Dark City κλπ.

Οι Sisters of Mercy εμφανίστηκαν μέσα από ατμοσφαιρικό φωτισμό και πυκνή ομίχλη, στοιχεία αναπόσπαστα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Το σημερινό τους lineup,το οποίο από το 1977 που δημιουργήθηκαν έχει αλλάξει ουκ ολίγες φορές, ήταν: Andrew Eldritch (φωνή), Chris Catalyst (κιθάρα, φωνητικά), Ben Christo (κιθάρα, φωνητικά) και Ravey Davey (Doctor Avalanche operator).

Εννοείται πως ο Andrew Eldritch είναι ουσιαστικά η ψυχή των Sisters of Mercy, είναι ο μοναδικός από τα ιδρυτικά μέλη και αυτός που κάνει παιχνίδι και μόνος του. Και για να μαθαίνουν οι μικροί και να θυμούνται οι μεγάλοι, να πούμε πως η εν λόγω μπάντα δημιουργήθηκε το 1977 στο Leeds, επηρεασμένη από το post-punk, new wave και ήταν ενεργή δισκογραφικά μέχρι το 1990, που αποφάσισαν να κάνουν απεργία στη δισκογραφική εταιρία που είχαν συμβόλαιο. Έκτοτε τα ηνία έχει αναλάβει κατ' αποκλειστικότητα ο Eldritch και συνεχίζει να πραγματοποιεί περιοδείες μέχρι σήμερα.

Οι ίδιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ το στέμμα της goth rock που τους έχουν δώσει. Αλλά θέλοντας και μη το όνομα τους ταυτίστηκε με το dark wave, goth, με πολλούς να τους θεωρούν ως πρωτοπόρους του είδους αφού ένωσαν στοιχεία από το post punk rock με drummachine και synths. Ό,τι κι αν κάνουν στο άκουσμα τους πάντα θα μας έρχονται στο μυαλό μαυροντυμένες χείρες και γκοθάδες.

Κατάφεραν λοιπόν να μην απογοητεύσουν το κοινό τους, και να μην ακούγονται ως Grandsisters στις οποίες θα ζητούσαμε έλεος για να σταματήσουν. Αλλά το ακριβώς αντίθετο, συνεπήραν το πλήθος και ήταν γεμάτοι ενέργεια. Οι περισσότεροι έμοιαζαν να το διασκεδάζουν πραγματικά, η βαριά φωνή του Andrew Eldritch ασκεί έντονο μαγνητισμό και σε συνδυασμό με τη μουσική και τους στίχους τους που μυρίζει σεξ, αποπνέει ρομαντισμό και λαγνεία ταυτόχρονα, έκαναν το πλήθος να ζητάει κι άλλο. More, όπως το κομμάτι με το οποίο άνοιξαν τη συναυλία τους.

Εννοείται εκτέλεσαν τα best of τους: Lucretia my Reflection, Dominion, Mother Russia, Vision Thing, Temple of Love, This Corrosion, Alice, Amphetamine Logic, Arms, No time to shine, Gift that shines κ.α. Με το encore να μην είναι ένα, αλλά δύο, χαιρέτησαν ένα κοινό που έμοιαζε να μην έχει κουραστεί και που πραγματικά ήθελε να συνεχιστεί η βραδιά μέχρι, γιατί όχι, πρωίας.

Ίσως οι παλιοί fans τους να μην ένιωσαν την ίδια ευχαρίστηση, που ενδεχομένως να ήταν και απογοήτευση. Αν κάποιος ωστόσο πήγε στο live χωρίς προσδοκίες παρμένες από το παρελθόν, απλά για να τονωθεί με τη μουσική αυτών των βετεράνων που έχουν περάσει στη διάσταση του cult, είναι βέβαιο πως θα το ευχαριστήθηκε και με το παραπάνω...

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δραγγανά

• 25 χρόνια μετά... Παύλος Σιδηρόπουλος | Απροσάρμοστοι live @ Κύτταρο
• The Bullets live @ Κύτταρο