Οι ΜΟΝΟ συγκαταλέγονται στις καλύτερες post-rock μπάντες που έχουν δημιουργηθεί ποτέ, έχοντας μια άρτιας ποιότητας δισκογραφική δουλειά που τους κάνει γνωστούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Η ιστορία τους ξεκινάει το 1999 στο Τόκυο της Ιαπωνίας, όταν ο κιθαρίστας Takaakira "Taka" Goto άρχισε να συνθέτει μουσική και να ψάχνει μουσικούς για τη νέα μπάντα του. Ύστερα από κάποιους μήνες, κατέληξε σε έναν καλό του φίλο εν ονόματι Hideki"Yoda" Suematsu, ο οποίος από τότε κατέχει τα ηνία της ρυθμικής ηλεκτρικής κιθάρας. Μέχρι την πρώτη τους συναυλία στις αρχές του 2000, το σχήμα είχε ήδη συμπληρωθεί από τους Tamaki Kunishi και Yasunori Takada στο μπάσο και τα τύμπανα αντίστοιχα.

Ξεκινώντας με το πρώτο EP τους με τίτλο "Hey, You", άρχισαν να αποκτούν φήμη τόσο στο εγχώριο όσο και στο Αμερικανικο μουσικό κοινό. Μέχρι το 2001, έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο με όνομα "Under The Pipal Trees", η πλειοψηφία των κομματιών του οποίου ηχογραφήθηκαν κατά τη διάρκεια ζωντανών τους εμφανίσεων. Η ύπαρξη ενός ανεπαίσθητου βιολοντσέλου στον δίσκο αυτό, ήταν η απαρχή της εισόδου νέων ορχηστρικών στοιχείων στους επόμενους.

Η δισκογραφική τους εξέλιξη συνεχίστηκε με το "One Step More and You Die" το 2002, μια δουλειά που σύμφωνα με τους ίδιους προέκυψε από επιρροές της προηγούμενης περιοδείας τους. Αυτός ο δίσκος εναλλάσσεται μεταξύ ορχηστρικών και κιθαριστικών μελωδιών ηπίων τόνων με πιο σκοτεινούς ήχους όπως στο αγαπημένο για πολλούς δεκαεξάλεπτο κομμάτι "Com?" καθώς και στο "Mopish Morning, Halation Wiper". Το album αυτό αποτέλεσε τροφή για περαιτέρω επεξεργασία, όταν οι MONO συναντήθηκαν με τον μουσικό Aki Onda, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας τους στην Αμερική. Συγκεκριμένα οι MONO, ο Aki Onda και μια παρέα από άλλους διακεκριμένους μουσικούς της experimental Αμερικάνικης μουσικής σκηνής, προετοίμασαν ένα remix του δίσκου "One Step More and You Die" με τίτλο "New York Soundtracks" που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2004.

O επόμενος δισκογραφικός σταθμός έχει όνομα "Walking Cloud and Deep Red Sky, Flag Fluttered and the Sun Shined" με κομμάτια όπως το απίστευτα ατμοσφαιρικό "Halcyon", με αρμονικά συμπλέγματα μεταξύ των ορχηστρικών οργάνων και των υπόλοιπων κιθάρων που δημιουργούν αλλεπάληλλα crescendo κόβοντας την ανάσα. Αυτό ακριβώς είναι και το στοιχείο που τους κάνει αυθεντικούς και μοναδικούς στο είδος τους. Στο δίσκο αυτό υπάρχουν και άλλα γνωστά τους κομμάτια, όπως τo ιδιαίτερα μελαγχολικό "2 Candles, 1 Wish" και το "A Thousand Paper Cranes" με γενικότερα χαρακτηριστικά τις αρμονικές επαναλήψεις και τους ενίοτε γλυκούς ήχους.

To 2006, έχοντας ήδη αποκτήσει ένα τεραστίων διαστάσεων μουσικό κοινό, η μπάντα συνέχισε να κινείται γύρω από την ατμοσφαιρική κουλτούρα που τη χαρακτηρίζει μαζί με τα έντονα crescendo, βγάζοντας τον δίσκο "You Are There". Ξεκινώντας με ένα υπέροχο κομμάτι που περιγράφει και το εξώφυλλο του εν λόγω άλμπουμ με τίτλο "The Flames Beyond the Cold Mountain", συνεχίζουν με την απολαυστική κιθαροδεσία στο "A Heart Has Asked for the Pleasure", έπειτα με τον αυθεντικό τους χαρακτήρα στο "Yearning" και απογειώνουν το δίσκο στο "Are You There?", ένα κομμάτι που μιλάει στην ψυχή οποιουδήποτε ακροατή. Το άλμπουμ αυτό αδιαμφισβήτητα θεωρείται ένα από τα καλύτερα που έχουν βγάλει μέχρι στιγμής.

Τρία χρόνια αργότερα, το Ιαπωνικό κουαρτέτο βγάζει σε κυκλοφορία τον δίσκο ορόσημό τους, με τίτλο "Hymn to The Immortal Wind". Αυτός ο δίσκος έχει προκαλέσει στους περισσότερους από μας την αίσθηση να θέλουμε να κλάψουμε σε κάθε κομμάτι του, μιας και μόνο από τα κολοσσιαία "Burial at Sea" και "Ashes in The Snow" οι MONO διδάσκουν την αυθεντική ατμοσφαιρική post-rock. Στον δίσκο αυτό περιλαμβάνονται τα "Follow the Map" και "The Battle to Heaven" που, αν και ολιγόλεπτα σε σχέση με τα υπόλοιπα του δίσκου, ξεχωρίζουν από άποψη μουσικού πλούτου.

Οι δύο πιο πρόσφατες δουλειές τους, είναι το άλμπουμ "For My Parents" με το θρυλικό κυριολεκτικά "Legend" που κυκλοφόρησε το 2012 και το άλμπουμ The Last Dawn/Rays of Darkness το 2014. Το πρώτο, όπως λέει και το όνομα του, είναι ένα αφιέρωμα στους γονείς, μιας και θεωρούν ότι η αγάπη είναι το μόνο πράγμα που παραμένει αναλλοίωτο καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου. Το δεύτερο αποτελεί ένα διπλό άλμπουμ, με το Rays of Darkness να ανήκει στο πιο βαρύγδουπο υλικό που έχουν συνθέσει μέχρι στιγμής.

Με τόσο υλικό στο υπάρχον μουσικό τους οπλοστάσιο χάρη σε πολυάριθμες επιρροές, οι MONO έχουν αναπτύξει το δικό τους αυθεντικό χαρακτήρα. Η μουσική διάνοια στο DNA της μπάντας, τους έχει επιτρέψει να μπορούν με συγκεκριμένα υλικά, να χτίζουν αριστουργηματικές μελωδίες και να μιλάνε στις ψυχές των ακροατών χωρίς στίχους. Άλλωστε, αυτός είναι και ο επί της ουσίας ορισμός της post-rock μουσικής και ακριβώς σε αυτό το σημείο κρίνεται και η επιτυχία της κάθε μπάντας. Όλοι ανυπομονούμε να ακούσουμε ξανά τους ΜΟΝΟ στο Fuzz Club την Κυριακή, σε ένα από τα live που αναμένεται να θυμόμαστε για πολύ καιρό ακόμα.

• 5+1 ανερχόμενα ελληνικά Rock σχήματα που ξεχωρίσαμε το 2015
• All you need is... Beatles