Στα σκοτεινά - Making movies
Έχεις κοιτάξει ποτέ τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Έχεις αναρωτηθεί ποτέ αν αυτό που ζεις είναι η αλήθεια ή η «αλήθεια» που έχεις φτιάξει εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου; Σαν θεατής παρακολουθείς τη ζωή σου, αμέτοχος, χωρίς συναισθήματα και πάντα φεύγεις. Φεύγεις για να φτιάξεις μια άλλη ιστορία που ίσως είναι καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ούτε αυτή σε ικανοποιεί. Κι όλο φεύγεις, φεύγεις φεύγεις... Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί τρέπεσαι σε φυγή; Τι είναι αυτό που σε ωθεί σε αυτή; Τι σε σταματά; Γιατί δε μένεις; Γιατί αντιστέκεσαι; Γιατί δε νιώθεις; Γιατί δεν αγαπάς; Γιατί...;
Εννιά ιστορίες -ίσως και μία- εκτυλίσσονται στον Tεχνοχώρο Cartel. Κάπου εκεί βρίσκεσαι και εσύ. Κάπου μέσα σε μια από αυτές τις ιστορίες- ή και σε περισσότερες- είναι σαν να βλέπεις από τη θέση του «θεατή» να ξετυλίγεται η ζωή σου. Όνειρα, ελπίδες, αγωνίες που και εσύ ο ίδιος έχεις νιώσει και έχεις πνίξει για να επιβιώσεις σε μια πραγματικότητα γεμάτη από κοινωνικές συμβάσεις. Αν και αρχικά μοιάζουν μονόλογοι, περισσότερο διάλογοι είναι, μια σειρά εξομολογήσεων οι οποίες πάντα θα χουν κάποιο κοινό στοιχείο με όλες τις υπόλοιπες- ή με κάποιες.
Ο Ορέστης Τρίκας, ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, ο Λάζαρος Βασιλείου και η Λία Τσάνα μπαινοβγαίνουν σε καταστάσεις στις οποίες όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε βρεθεί. Οι ηθοποιοί αλλάζουν πολύ γρήγορα ρόλους. Μια δύσκολη πρόκληση η οποία έχει τρομερό αποτέλεσμα αφήνοντας άφωνο το κοινό. Ο Ορέστης Τσίρκας διακρίνεται για την έντονη εκφραστικότητα του και για τον τρόπο με τον οποίο συγκλονίζει το κοινό, το σοκάρει αλλά και το διασκεδάζει. Ο Νίκος Αναγνωστόπουλος είναι γεμάτος χιούμορ που δε παύει ούτε λεπτό να διασκεδάζει τους θεατές. Ο Λάζαρος Βασιλείου ξεχωρίζει για την ευελιξία του να εναλλάσσει συνεχώς ρόλους με άριστη αποτελεσματικότητα και εκφραστικότητα. Τέλος, η Λία Τσάνα χαρακτηρίζεται για την εκφραστικότητα που απορρέει όχι μόνο από το προσώπο της, αλλά και από το σώμα της. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί το σώμα της συγκλονίζει. Οι θεατές σαγηνεύονται από τον τρόπο που έχει η Λία να ενσαρκώνει την παραμικρή λεπτομέρεια του κάθε ρόλου στο σώμα της. Πρόκειται λοιπόν για τέσσερις πολύ δυνατές ερμηνείες και μια ακόμα πιο δυνατή ομάδα που από το δράμα περνά στο αστείο, από το αστείο στον πόνο, από τον πόνο στη χαρά και από την χαρά στη θλίψη. Τίποτα από όλα αυτά δε λείπει μιας και τίποτα από όλα αυτά δε λείπει από τη ζωή του ανθρώπου.
Μπαίνοντας ο θεατής αντικρίζει μια τηλεόραση στη μέση της σκηνής και αρχίζει να αναρωτιέται. Έπειτα, αν σηκώσει λίγο το βλέμμα, παρατηρεί δυο κατακόρυφες ζελατίνες. Και στο βάθος μια κρεμάστρα με κάποια ρούχα. Όλα αυτά αρχικά δημιουργούν απορία. Όμως δεν αργείς να καταλάβεις ότι αποτελούν έξυπνα σκηνοθετικά ευρήματα. Η τηλεόραση καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης δείχνει τους ηθοποιούς καθώς παίζουν εστιάζοντας στις λεπτομέρειες, παίζοντας με το φακό και τα πρόσωπα τους. Αυτό που δείχνει η τηλεόραση είναι αυτό που εμείς οι ίδιοι παρακολουθούμε όντας «θεατές» της ίδιας μας της ζωής. Πίσω από τις ζελατίνες κρύβονται τα πρόσωπα και οι λέξεις που ακούσαμε στην κάθε κατάσταση της ζωής μας. Ο Θοδωρής Βουρνάς επινοεί ευρήματα τα οποία δηλώνουν και τονίζουν στον καθένα από τους θεατές πως είναι ο ίδιος θεατής της ζωής του σκιαγραφώντας την κάθε λεπτομέρεια. Ο φωτισμός συμβάλει στην κάθε ιστορία. Είναι λίγο υποτονικός για να τονίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο καθένας μας. Τέλος, η μουσική έχει μικρή παρουσία. Κάποιοι ήχοι και μουσικά κομμάτια ακούγονται σε στιγμές κορύφωσης. Η αλήθεια είναι πως καμιά φορά η σιωπή σε αφήνει να σκεφτείς και να προβληματιστείς περισσότερο αντικρίζοντας την «αλήθεια».
Μια παράσταση με πολλαπλά μηνύματα ζωής. Μια παράσταση που θα προβληματίσει τον καθένα που θα βρεθεί εκεί. Γιατί λίγο ή πολύ όλοι μας είμαστε «θεατές» της ίδιας μας της ζωής. Αλλά μέχρι πότε; Μήπως θα έπρεπε να αρχίσεις να βλέπεις διαφορετικά τη ζωή σου; Μήπως θα πρέπει να σταματήσεις τους άλλους να καθοδηγούν τη δική σου ζωή; Μήπως κάποια στιγμή πρέπει να δώσεις το δικαίωμα στον εαυτό σου να νιώσει; Είναι κακό να πληγωθείς; Είναι κακό να αγαπήσεις; Ίσως πρέπει να σπάσεις το γυαλί της οθόνης και να μπεις μέσα στην ίδια σου τη ζωή, να λάβεις πρωταγωνιστικό ρόλο, να τη νοιώσεις παρά να τη ζεις αποστασιοποιημένος και αμέτοχος. Ένα έργο που «ανοίγει» τις πόρτες του υποσυνειδήτου, των αντιστάσεων και εν τέλει των ονείρων σου.
Εσύ μπορείς να φτιάξεις μια ιστορία την οποία να μπορέσεις να την πιστέψεις;
