Τη βραδιά που οι περισσότεροι παρακολουθούσαν με αγωνία τον αγώνα μπάσκετ της Εθνικής Ελλάδος -που έμοιαζε να εξελίσσεται σε θρίλερ- εμείς αποφασίσαμε να μείνουμε με την αγωνία γιατί δεν θέλαμε με τίποτα να χάσουμε ένα live...

Το συγκεκριμένο live είχε κι αυτό κάτι από σασπένς και αγωνία, αφού θα ακούγαμε για πρώτη φορά ζωντανά την Angel Olsen, για την οποία είχαμε διαβάσει διθυράμβους τόσο από την αρχή της πορείας της όσο μέχρι την τελευταία της κυκλοφορία με τίτλο «Burn Your Fire For No Witness». Όπως καταλαβαίνετε, θέλαμε να διαπιστώσουμε από κοντά αν είναι όντως τόσο καλή!

Πριν τα πούμε όμως για την «headliner» της βραδιάς, ας ξεκινήσουμε με την ελληνική μπάντα που άνοιξε τη συναυλία. Οι neo-folk n' rockers Mani Deum, γνώριμοι πλέον σε πολλούς από εμάς, με μια πορεία που ξεκινάει από το 2006 και συνεχίζεται χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα, είναι μια μπάντα που έχει κατορθώσει να εξελίσσεται και να βελτιώνεται συνεχώς.

Η σύνθεσή τους έχει αλλάξει αρκετά από όταν ξεκίνησαν και πλέον θα λέγαμε πως είναι μια «men's band». Στο live της Τρίτης εκτέλεσαν κομμάτια από τη δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, με τίτλο «When Beauty Ends» που μοιάζει πιο ώριμη από ποτέ και στην οποία συνδυάζουν σκοτεινούς folk ήχους με rock -στην πιο «καπνισμένη» τους version- που διατηρούν τη δυναμική τους μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Επιπλέον, στιχουργικά φαίνεται πως έχουν κάνει ένα άνοιγμα στο εδώ και τώρα και στη συναισθηματική βία που το συνοδεύει, δηλαδή έχουν μετατοπιστεί από την καθαρά υπαρξιακή θεματολογία που τους χαρακτήριζε μέχρι πρότινος. Ωστόσο, η ρύθμιση του ήχου τη στιγμή της εμφάνισής τους δεν ήταν και στα καλύτερά της, γεγονός που δεν επέτρεψε να αναδειχθούν όσο θα έπρεπε οι λεπτές εναλλαγές μέσα στη σύνθεση του κάθε κομματιού, με εξαίρεση το θέρεμιν του Πάνου που έμοιαζε να απελευθερώνει μια αιθέρια αύρα πάνω από τα κεφάλια μας, που πρώτα υπνώτιζε τον ίδιο και ύστερα απλώνονταν παντού.

Ακόμα, ο τρόπος ερμηνείας τόσο του Περικλή όσο και του Μάνου, γεμάτος πάθος και ένταση, ήταν από μόνος του ικανός να μας μεταδώσει τη συναισθηματική δύναμη της μουσικής τους και να μας φορτίσει όσο θα έπρεπε ώστε να είμαστε έτοιμοι για να ακούσουμε τη γυναικεία φωνή της βραδιάς. Κορυφαία τους στιγμή το τελευταίο τους κομμάτι για τη βραδιά «They murdered your youth» όπου τα έσπασαν για τα καλά αποδεικνύοντας από τι είναι φτιαγμένοι!

Η Angel Olsen ανέβηκε στη σκηνή μαζί με την τριμελή της μπάντα (ηλ. κιθάρα, μπάσο, ντραμς) γεμάτη θετική αύρα και απλότητα. Ερμήνευσε κομμάτια τόσο από το νέο της δίσκο όσο από όλη τη μέχρι σήμερα δουλειά της. Πρωταγωνίστρια του ήχου της ήταν η κρυστάλλινη φωνή της η οποία έμοιαζε να βγαίνει αβίαστα, χωρίς σχεδόν κανένα μορφασμό να διαγράφεται στο πρόσωπό της. Για καλή της/μας τύχη η ρύθμιση του ήχου ήταν στα καλύτερά της καθ' όλη της διάρκεια της εμφάνισής της και έτσι μπορέσαμε να την απολαύσουμε στο μέγιστο.

Αρχικά οι κιθάρες ήταν πιο έντονες, με συχνές εναλλαγές, με κομμάτια που ξεκινούσαν αργά και νωχελικά, σχεδόν μόνο με την υπνωτική της φωνή, για να καταλήξουν σε πιο δυναμικά ξεσπάσματα. Παρά το γεγονός πως ο νέος της δίσκος είναι πιο ηλεκτρισμένος και λιγότερο folk απ' όσο την είχαμε συνηθίσει, στο live δεν φάνηκε τόσο αυτή η πλευρά της.

Η ίδια ήταν πολύ επικοινωνιακή με το κοινό και δεν έχανε ευκαιρία για χιούμορ και συνδιαλλαγή μαζί του. Κάτι αρκετά ασυνήθιστο για ερμηνεύτρια του είδους της που συνήθως προωθούν μια πιο μελαγχολική, κλειστή εικόνα. Εντυπωσιακό ήταν επίσης ότι μοιαζε σαν να ερμήνευε για τον καθένα μας ξεχωριστά, προσδίδοντας απίστευτη οικειότητα και αμεσότητα στη μουσική της.

Μέσα από δεκαπέντε κομμάτια που μιλούσαν περισσότερο για τον έρωτα και που ερμήνευσε τόσο γενναιόδωρα, κατάφερε να μας «διαπεράσει». Σίγουρα σε αυτό συνέβαλλαν αρκετά και οι καταβολές της από τη χώρα που γέννησε το μουσικό είδος που εκπροσωπεί και ως εκ τούτου έχει αναπόφευκτα διαποτίσει το DNA της, καθιστώντας την άξια συνεχίστρια μιας παράδοσης που δεν παύει να είναι επίκαιρη, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Γιατί με την απλότητά της και την αλήθεια της καταφέρνει πάντα να εισχωρεί στις ανθρώπινες υπάρξεις.

Στο κλείσιμο του live έμεινε μόνη με την κιθάρα της επί σκηνής και ερμήνευσε τρία κομμάτια (Iota, Unfucktheworld, White Fire). Σιωπή και προσήλωση απλώθηκε ανάμεσα σε όσους παρακολουθούσαν, τόσο πολύ μας συνεπήρε όλους η βελούδινη φωνή της. Στο White Fire διάρκειας 15΄η συναισθηματική φόρτιση ήταν παραπάνω από εμφανής και αν παρατηρούσες γύρω σου θα έβλεπες πρόσωπα που είχαν αφεθεί σε σκέψεις δικές τους, κάποι σκυθρωπά και προβληματισμένα.

Με την τελευταία νότα είχε έρθει και η κάθαρση... Φύγαμε από το An Club ανάλαφροι, η Angel Olsen, σταλμένη σαν από μηχανής "Θεά", μας είχε λυτρώσει από την πραγματικότητα, έστω προσωρινά...

Φωτογραφίες: Χριστίνα Δραγγανά

• We 're Loud Festival @ Κύτταρο
• Γιάννης Χαρούλης | "Χίλια καλώς εσμίξαμε" @ Τεχνόπολις