The Soft Moon live @ Temple

Το Φθινόπωρο τα φύλλα αποχωρίζονται τα κλαδιά τους πέφτοντας στο ζεστό ακόμη χώμα. Έτσι κι εμείς με τη σειρά μας αποχωριστήκαμε τους ανοιχτούς χώρους κι αρχίσαμε να μαζευόμαστε σιγά-σιγά μέσα. Η νέα συναυλιακή χρονιά μας βρήκε στο Temple, έτσι η μετάβαση μόνο δυσάρεστη δεν ήταν. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως είχαμε βρεθεί εκεί για να ακούσουμε ζωντανά έναν λυκάνθρωπο να ουρλιάζει υπό τους - όσο πρέπει - σκοτεινούς ήχους των Soft Moon.

Πριν φτάσουμε όμως στο κυρίως act της βραδιάς, ας δούμε τι προηγήθηκε. Το μουσικό μας ζέσταμα, ανέλαβαν οι Kalte Nacht των οποίων η ονομασία μας παραπέμπει πλήρως στο μουσικό είδος που εκπροσωπούν. Δηλαδή στο πατροπαράδοτο minimal synth, cold-dark wave. Ένας φόρος τιμής στις underground μουσικές των 80’s. Ειδικότερα η ελληνική σκηνή της εποχής φαίνεται να έχει διαμορφώσει το μουσικό τους λεξιλόγιο, μπάντες όπως οι Alive She Died, Film Noir, Metro Decay, Libido Blume, In Trance 95 κ.α. Mια ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για την underground ελληνική σκηνή των 80’s, είναι το ντοκιμαντέρ "Music for ordinary life machines" του Νίκου Χατζή. Θα προβληθεί σε λίγες ημέρες στις Νύχτες Πρεμιέρας.

 

kalte nacht live @ temple - Ioanna Kitrou photography

 

Οι Kalte Nacht είναι οι Νίκος Κωνσταντινίδης (synthesizers, drum machine, μπάσο) και η Μυρτώ Στύλου (φωνητικά). Το βράδυ της Πέμπτης κέρδισαν όσους είχαν έρθει από νωρίς, δηλαδή το πιο υποψιασμένο κοινό του σκοτεινού ήχου. Όταν το drum machine και το μπάσο πρωταγωνιστούσαν σαν βρώμικα intro των κομματιών τους κι έπειτα ακολουθούσε η μεστή γοτθική φωνή της Μυρτώς Σ. γεμάτη ένταση, μπορούσες να νιώσεις σίγουρος πως «they know their thing». Παρέσυραν άνετα το κοινό που έδειχνε να απολαμβάνει την εμφάνισή τους. Όταν δε ο Νίκος Κ. μπλέκονταν περισσότερο με τα synth τους ο χορός ήταν αναπόφευκτος. Μπορούμε να πούμε πως ήταν μια πολύ καλή επιλογή για αυτό που έμελλε να ακολουθήσει. Η ζωντανή τους εμφάνιση έγινε λόγος να αναμένουμε με ενδιαφέρον την πρώτη τους προσωπική δουλειά κι επόμενες εμφανίσεις, καθώς είναι παραπάνω από ευχάριστο να βλέπουμε μια αναβίωση της 80’s dark ελληνικής σκηνής, από μπάντες με αγάπη για αυτό τον ήχο.

Στο Temple είχε αρχίζει να μαζεύεται περισσότερος κόσμος, ένα μαυροφορεμένο κοινό διαφόρων ηλικιών γέμιζε το χώρο. Τη μουσική σκυτάλη πήρε ο Jay Glass Dubs aka Δημήτρης Παπαδάτος. Έστησε το ηλεκτρονικό του διαστημόπλοιο στην πίσω πλευρά τη μικρής σκηνής που φέρνει τόσο κοντά -σε απόσταση ανάσας- τους μουσικόφιλους με τους μουσικούς. Εδώ θα μπορούσα να μιλάω ώρες για την ομορφιά των «μικρών» live χώρων, σαν το Temple και την υπεροχή τους σε πολλά μουσικά είδη και στο καθαυτό ζωντανό τους βίωμα.

 

jay glass dubs live @ temple - Ioanna Kitrou photography

 

Ας δούμε όμως τι έγινε με τον Δημήτρη Π. Ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει μια εντυπωσιακή πορεία, έχοντας απασχολήσει με το ντεμπούτο Epitaph το Pitchfork και με εμφανίσεις σε πολλά μουσικά φεστιβάλ. Η μουσική του είναι dub, στην πιο minimal εκδοχή της, για την ακρίβεια η drum/bass/vox/effects βερσιόν της. Οι ήχοι του θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα μέρος τελετουργίας που θα μας υπνώτιζε μεταφέροντάς μας σε ένα υπερβατικό σύμπαν. Μαθαίνοντας πως τα κομμάτια που ακούσαμε, τα οποία προέρχονταν από την τελευταία του δουλειά, έχουν στοιχεία αρχαϊκών ελληνικών τραγουδιών, πανκ και χορωδιακής μουσικής αναρωτιόμαστε γιατί όλα αυτά τα στοιχεία, δεν έγιναν ελάχιστα αντιληπτά κατά τη διάρκεια της ζωντανής τους απόδοσης. Στα αυτιά μας έμενε περισσότερο μια φλατ ασαφής παραμόρφωση και φάνηκε να μην κερδίζει τόσο το παρευρισκόμενο κοινό. Ίσως γιατί αυτού του είδους η πιο πειραματική μουσική δεν ήταν η αναμενόμενη στο παρευρισκόμενο κοινό το οποίο λίγο πολύ έχει συγκεκριμένα ακούσματα.

Οι Καλιφορνέζοι Soft Moon κατέλαβαν τη σκηνή κι αφού ρύθμισαν τον ήχο τους ξεκίνησαν το μουσικό τους τσουνάμι! Τώρα το Temple είχε γεμίσει όσο δεν πήγαινε με κόσμο να γεμίζει και τον πάνω όροφο. Ακούσαμε κυρίως κομμάτια από την τελευταία, τέταρτη στη σειρά, δισκογραφική τους δουλειά Criminal. Aποτελεί την ολοκληρωτική θα λέγαμε κατάθεση ψυχής του frontman κι εμπνευστή της μπάντας Luis Vasquez (φωνή, μπάσο, κρουστά). Μαζί τους ήταν ο Luigi Pianezzola (κιθάρα, synth) και ο Matteo Vallicelli (ντράμς). Στην περίπου μια ώρα που έπαιξαν παρέσυραν το κοινό στο σκοτεινό σύμπαν τους. Ο ήχος τους, παρότι ξεκάθαρα dark wave, industrial rock, art post punk, περιέχει μια φρεσκάδα που τους ξεχωρίζει από τις φτηνές, χωρίς άποψη και ψυχή αναβιώσεις. Στη μουσική τους μπορούσαμε να διακρίνουμε στοιχεία από tribal παραδοσιακές μουσικές του κόσμου καθώς και από την trance των 90’s. Ο Vasquez ξερνούσε τις απελπισμένες του κραυγές τις οποίες ενάλλασσε με μια ξεκάθαρη φωνητική χροιά που μας αποκάλυπτε μια εύθραυστη ιδιοσυγκρασία. O Vallicelli στιβαρός στα ντραμς, έδινε την απαιτούμενη ένταση συμπληρώνοντας ιδανικά το σκηνικό. Στο θρυλικό ARP Odyssey synth ο Pianazzola έδινε μια Krautrock νότα, ένας ολόφρεσκος ήχος με «επίγευση» την sci-fi αισθητική του 70’ και του 80’.

 

the soft moon live @ temple - Ioanna Kitrou photography

 

Κορυφαία στιγμή της βραδιάς, κάθε φορά που ο Vasquez ξεσπούσε πάνω στο μεταλλικό του βαρέλι σαν ένας δαίμονας που στην πραγματικότητα προσπαθούσε να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό. Το κοινό χτυπιόταν ανηλεώς χωρίς σταματημό, η ένταση που κυριαρχούσε δεν άφηνε κανέναν αδιάφορο. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα Like Father, Die Life, Dead Love, The Pain, Black, Want κ.α. Η διάρκεια της εμφάνισής τους ήταν όση ακριβώς ζητούσαμε, καθώς όλος αυτός ο παροξυσμός πρέπει να κορυφώνεται και να σβήνει έτσι κοφτά όπως έτσι ερμητικά ξεκίνησε. Οι λέξεις, σπαράγματα ψυχής του Vasquez που επουλώνει μέσα από τη μουσική του. Οι Soft Moon θέσαν ψηλά τον πήχη για μια νέα μουσική σεζόν γεμάτη αλήθεια και πολλές συγκινήσεις. Το φεγγάρι μας περίμενε στην έξοδο, όχι και τόσο soft, απειλητικά γεμάτο...«Αουυυυ».

 

Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου

 

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.