Sivert Hoyem and Remi & The Road @ Piraeus 117 Academy

Λεπτομέρειες: Γράφει ο/η Χριστίνα Δραγγανά Χριστίνα Δραγγανά; Κατηγορία: Live & Συναυλίες Live & Συναυλίες; Δημοσιεύθηκε : 27 Απριλίου 2016 27 Απριλίου 2016

Sivert Hoyem, ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού, ήδη από την Madrugada εποχή, επέστρεψε «στην καλύτερη πόλη του κόσμου», όπως μας εξομολογήθηκε το βράδυ της Κυριακής. Αμοιβαία τα αισθήματα λοιπόν, κάτι που αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά από την οικεία και ενθουσιώδη ατμόσφαιρα που επικρατούσε καθ’ όλη την διάρκεια στης εμφάνισής του.

Πριν απολαύσουμε το Νορβηγό τροβαδούρο, μας υποδέχθηκε ο δικός μας Remi & The Road. Ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, ορμώμενος από τις Σπέτσες, κατόρθωσε να κερδίσει ένα κοινό φανατικά δοσμένο στο Sivert H. Και αυτό λίγο δεν το λες. Η μουσική του, μοιάζει να εκφράζει μια περιπετειώδη ψυχή που αντλεί έμπνευση από τις περιπλανήσεις και τις βιωματικές της εμπειρίες. Κατόρθωσε να γεμίζει τη σκηνή μόνο με μια κιθάρα και με την θετική του αύρα που μας πλημμύρησε με feel good μελωδίες.

Στο ενδιάμεσο είχαμε την ευκαιρία να πληροφορηθούμε για όσα live θα ακολουθήσουν στο συγκεκριμένο συναυλιακό χώρο, μέσα από ηχητικά διαφημιστικά σποτ που έπαιζαν. Θετικό από τη μια γιατί μάθαμε για κάποια που ίσως μας ενδιαφέρουν αλλά από την άλλη κάπως weird...

Το Piraeus 117 είχε γεμίσει για τα καλά με κόσμο, παρόλο που ήταν η δεύτερη μέρα εμφάνισης του Hoyem, που προστέθηκε λόγω του sold out της πρώτης μέρας, και η οποία ήταν επίσης off από εισιτήρια. Προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως υπήρχαν άτομα ανάμεσα στο κοινό που είχαν πάει και στη συναυλία του Σαββάτου αλλά ήρθαν ξανά την Κυριακή!

Ο Sivert, με το νέο δίσκο “Lioness” στις αποσκευές του, ερμήνευσε κομμάτια από όλο το φάσμα της μέχρι σήμερα πορείας του, σόλο και μη. Στο πλάι του είχε δύο κιθάρες, μπάσο, πιάνο καθώς και τη δική του ακουστική κιθάρα. Περιττό να πούμε πως η εκτέλεση της μουσικής και γενικότερα η ποιότητα του ήχου ήταν αψεγάδιαστη. Παρ’ όλα αυτά η μουσική και η ερμηνεία του δεν υστερούσαν σε λυρισμό και ψυχή. Το σκοτάδι της απώλειας συνδιαλέγεται με τη φλόγα του έρωτα, οι δύο αυτές θεματικές διαπερνούν τα τραγούδια του και χρωματίζονται με μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων - πάντα με μια πιο ρομαντική/μελαγχολική χροιά.

Η απλότητα, σε συνδυασμό με την αμεσότητα που έχει με το κοινό, κατόρθωσε να δημιουργήσει μια ωραία σύνδεση μεταξύ τους καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Ακόμα κι αν δεν είσαι fun του, είναι σχεδόν απίθανο αν μην έχεις ακούσει κομμάτια όπως το “Where is my moon”, “Prisoner of the road”, “Into the sea”, “What’s on your mind”, “HoneyBee”, “The Boss Bossa Nova” και άλλα τόσα radio friendly κομμάτια τα οποία έχει λατρέψει το ελληνικό κοινό.

Η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή μέχρι το τελευταίο λεπτό της συναυλίας. Ο Sivert Hoyem έπαιξε το παιχνίδι του ancore, λέγοντάς μας “Εμείς τώρα θα κάνουμε πως φεύγουμε, κάντε «χαμούλη» (sic) και θα ξαναβγούμε”. Έπειτα ακούσαμε μια αναπάντεχη διασκευή του «Born to die» της Lana Del Ray, έμπνευση του S. Hoyem από την αφίσα για την εμφάνισή της στο Rockwave, που κοσμούσε την είσοδο του συναυλιακού χώρου.

Με τα “The kids are on High Street” και “Moon Landing” μας άφησε, αλλά σίγουρα όχι για πολύ καθότι είναι βέβαιο πως θα μας επισκεφθεί ξανά και ξανά, εκτελώντας μετά την τωρινή mini περιοδεία στην χώρα μας, γιατί όχι μια εκτενέστερη. Δικαιολογημένα, καθώς το να βρίσκει ένας καλλιτέχνης το κοινό που του αξίζει και να αισθάνεται πως αυτό που κάνει είναι σημαντικό, αφού εκφράζει κι άλλες ανθρώπινες ψυχές, είναι το παν και συμβαίνει “once in million”.