Η μουσική είναι ένας αγώνας δρόμου με τον εαυτό σου, ενώ η διδασκαλία μία «μάχη» στην προσπάθεια να έρθεις κοντά με τους άλλους. Και μάλιστα τους πιο αγνούς άλλους που είναι τα παιδιά.

Ανήκουμε στη γενιά της ταχύτητας, της υπερπληροφόρησης και της απόγνωσης. Χρειαζόμαστε κάτι έντονο για να αποφορτιστούμε από την καθημερινότητα συν ότι βρεθήκαμε όλοι στη χρονική στιγμή που αποζητούσαμε κάτι πέρα από τα όρια της μουσικής μανιέρας που έχει καθιερώσει η βιομηχανία...

Δυστυχώς δεν έχει δοθεί η πρέπουσα προσοχή γενικά στην εκπαίδευση, συνεπώς αυτό καθιστά και την προτροπή στην τέχνη έρμαιο της τύχης. Αποτελεί καθήκον και υποχρέωση του εκάστοτε εκπαιδευτικού συστήματος η προτροπή στην τέχνη και την πολιτική.

Με αργά και σταθερά βήματα, με σεμνότητα και ταπεινότητα, με πολλή και σκληρή δουλειά, με επιμονή και υπομονή νομίζω ότι μπορείς να αντιπαρέλθεις την πρόσκαιρη έκρηξη της δημοσιότητας και να αποκτήσεις διάρκεια και ποιότητα ταυτόχρονα στο μουσικό στερέωμα.

Το επίπεδο της ενστικτώδους επαφής με την τέχνη που επιλέγεις, θα έλεγα ότι είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα... Ωστόσο, αυτό δεν είναι αρκετό για να εξασφαλιστεί η εξέλιξη. Εκεί χρειάζονται οι γνώσεις. Η έννοια «πτυχίο», όμως, δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και γνώση.

Μ΄ αρέσει το σύρσιμο του δοξαριού, ο λυγμός του κλαρίνου, το βιολί του Στάθη Κουκουλάρη αλλά και ο μέγιστος Βασίλης Τσιτσάνης.