Η μουσική είναι ένας αγώνας δρόμου με τον εαυτό σου, ενώ η διδασκαλία μία «μάχη» στην προσπάθεια να έρθεις κοντά με τους άλλους. Και μάλιστα τους πιο αγνούς άλλους που είναι τα παιδιά.

λέει στην Εύη Κουκά ο Ορέστης Ντάντος.

Από τα μουσικά σχολεία και τα ωδεία, πέρασε στο τμήμα Μουσικών Σπουδών και πλέον ο Ορέστης Ντάντος είναι καθηγητής μουσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Παράλληλα με τη διδασκαλία συνεχίζει να γράφει, να ηχογραφεί και να ερμηνεύει σε live εμφανίσεις τα «αστικά ηλεκτρικά» τραγούδια του, όπως τα χαρακτηρίζει ο ίδιος. Μετά τα άλμπουμ του "Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς " (2009) και "Τελευταία Ανατολή" (2012), το καλοκαίρι του 2015 κυκλοφόρησε την τρίτη δουλειά του με τίτλο "Θα το 'κανα ξανά". Με αφορμή τις εμφανίσεις του στο Σταυρό του Νότου, όπου συστήνει τον τελευταίο του δίσκο στο κοινό, επικοινωνήσαμε μαζί του και μιλήσαμε μεταξύ άλλων περί τέχνης, διδασκαλίας και ειλικρίνειας.

Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησες το καινούριο σου δίσκο με τίτλο «Θα το ‘κανα ξανά». Πες μας δυο λόγια για το άλμπουμ...

Ορ.Ντ.: Ο δίσκος κυκλοφόρησε ηλεκτρονικά το καλοκαίρι του ’15 και έγινε με πολύ μεράκι και τρομερούς μουσικούς. Ιθύνων νους και παραγωγός του είναι ο Αντώνης Ζουγανέλης και συντελεστές ο Λεωνίδας Πετρόπουλος, ο Γιώργος Καρδιανός, ο Αλέκος Σπανίδης, ο Αντώνης Ανδρέου, Μιχάλης Καλκάνης, Άγγελος Λιακάκης, κ.λ.π.

Το κομμάτι «Ανοιχτά» και το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου ήταν τα πρώτα δείγματα που έδωσες στο κοινό από το τελευταίο σου άλμπουμ. Τι σε έκανε να τα επιλέξεις για να συστήσεις αυτή τη δουλειά;

Ορ.Ντ.: Το "θα το ‘κανα ξανά" είναι από τα αγαπημένα μου στο δίσκο κι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά του κλίματός του. Το "ανοιχτά" είναι από τα πιο προσιτά. Δυστυχώς το ράδιο είναι απίστευτα συντηρητικό πια. Άτολμο. Φοβάται τόσο μην «τρομάξει» τον ακροατή και προσπαθεί να προτείνει όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα ακούσματα....

Πριν πέντε χρόνια είχες πει σε συνέντευξη σου ότι περιμένεις η νέα γενιά στην ελληνική σκηνή να πρωτοτυπήσει. Θεωρείς ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση κατά την τελευταία πενταετία;

Ορ.Ντ.: Υπάρχουν προσπάθειες αλλά δε φαίνεται να έχουν κοινωνικό έρεισμα ακόμα...

Μουσικά σχολεία, ωδεία, μουσικές σπουδές... όλα έδειχναν ότι θα ασχοληθείς με τη μουσική με κάθε τρόπο. Παρ’ όλα αυτά, «θα το ‘κάνες ξανά»;

Ορ.Ντ.: Ναι, θα τα ‘κανα όλα ξανά. Τώρα είμαι πιο σίγουρος από ποτέ. Απλά αν ήξερα αυτά που ξέρω τώρα θα τα έκανα με λιγότερες αμφιβολίες, ματαιοδοξία και με περισσότερη χαρά.

Εκτός από δημιουργός, είσαι και καθηγητής μουσικής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αρχικά τι θεωρείς πιο δύσκολο αλλά και πιο “μαγικό”;

Ορ.Ντ.: Και τα δύο που διάλεξα να κάνω είναι πολύ δύσκολα αλλά χαρίζουν μαγικές στιγμές, αν έχεις την υπομονή να περιμένεις. Η μουσική είναι ένας αγώνας δρόμου με τον εαυτό σου, ενώ η διδασκαλία μία «μάχη» στην προσπάθεια να έρθεις κοντά με τους άλλους. Και μάλιστα τους πιο αγνούς άλλους που είναι τα παιδιά. Πολλή ενέργεια κι οι δύο διαδικασίες...

Ποιά η ανταπόκριση των νέων στο μάθημα της μουσικής;

Ορ.Ντ.: Δεν υπάρχει παιδί που να μην αγαπά τη μουσική. Παρ' όλα αυτά, έχουν συνηθίσει να αποστρέφονται το μάθημα. Τα παιδιά δε νοιάζονται τόσο για το αντικείμενο όσο για το ποιός το κάνει. Πρώτα τσεκάρουν πως τους φέρεσαι, αν τα σέβεσαι κι αν δείχνεις αγάπη. Δευτερευόντως πόσο αγαπάς το αντικείμενό σου και πως διδάσκεις. Αν βέβαια συνδυαστεί η μουσική που είναι γενικά αγαπητή με κάποιον που συμπαθούν, τότε τα αποτελέσματα είναι καταπληκτικά.

Θα πιαστώ από ένα παλιότερο τραγούδι σου, το «θα πάω όταν γουστάρω», καθώς και από την περίπου τρίχρονη απουσία σου από τη δισκογραφία, για να ρωτήσω τι αποδίδει καλύτερα σε ‘σένα: ο αυθορμητισμός ή ο προσωπικός προγραμματισμός;

Ορ.Ντ.: Ο Σαββόπουλος λέει στο «νέο κύμα»:

Τι να σας πω, είναι τρελό,
μα έβαλα ωράριο εργασίας,
όπως κάνουν όλοι οι συνάδελφοι με πείρα
συγγνώμη που τους αποπήρα.
Οι «καλλιτεχνίζουσες» ατάκες του στιλ: «μόνο όταν μου έρθει η έμπνευση γράφω και στο μεταξύ περιμένω» είναι μπούρδες. Θέλει δουλειά πολλή. Και καθημερινή αν γίνεται.

Οι στίχοι σου έχουν χαρακτηριστεί ευθείς και άμεσοι. Θεωρείς ότι η ευθύτητα και η αμεσότητα έχει χαθεί από την εποχή μας, τόσο στις τέχνες όσο και γενικότερα;

Ο.Ντ.: Όχι από όλους. Η τέχνη που έχει αλήθεια μέσα της είναι πάντα με έναν τρόπο ευθεία και άμεση.

Το πρώτο εκ των τριών live-παρουσίαση δίσκου στο Σταυρό του Νότου είναι πλέον παρελθόν. Πες μας δυο λόγια γι’ αυτές τις εμφανίσεις αλλά και για τα vibes που δέχτηκες από τον κόσμο που βρέθηκε εκεί την πρώτη Τετάρτη.

Ορ.Ντ.: Μουσικά είναι πραγματικά ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Υπάρχει πολλή αγάπη από τους μουσικούς και πολλή όρεξη. Το ίδιο εισπράττω κι από τον κόσμο. Πολύ δύσκολο να μη συμβαδίζουν αυτά τα δύο.

Θα ήθελα, να κλείσουμε με ένα μήνυμα επηρεασμένο από το τραγούδι «για αυτούς που δεν ανήκουν κάπου»...

Ορ.Ντ.: Το μήνυμα βρίσκεται στους ίδιους τους στίχους:

Πες μου πόσες απ’ τις πληγές μου είναι αλήθεια δικές μου
κι αν υπάρχει καμιά ξεχασμένη γωνιά και για μένα.
Κάπου στα μισά αυτού του δρόμου
είμαι ακόμα πιστός στο όνειρό μου
πως υπάρχει και μια ξεχασμένη γωνιά για αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά.

Ευχαριστώ πολύ και εύχομαι καλοτάξιδος ο δίσκος!

Ορ.Ντ.: Κι εγώ σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου!

• Η Μαρίνα Μαυρογένη μιλάει στο Evart.gr
• Blame Kandinsky: O Kandinsky άνοιξε ορίζοντες και αυτό προσπαθούμε κι εμείς μουσικά