Γιατί ναι μεν είμαστε ανοιχτόμυαλοι αλλά επιπλέον έχουμε ανοιχτά και τα αυτιά μας. Με το Ρουβά δεν ένιωσα τίποτα. Μάλλον ενοχλήθηκα. Λυπάμαι...

γράφει στο Ev Art η Μαριλένα Καγιαβίδου.

Πλατεία Ν. Σμύρνης Σάββατο βράδυ 2 Μαΐου 2015. Η Ν. Σμύρνη ζει "ιστορικές" στιγμές! Πράγματι ήταν κατάμεστη από κόσμο (γύρω στις δέκα χιλιάδες) που είχε καταφθάσει για να παρευρεθεί στην πολλά υποσχόμενη συναυλία-αφιέρωμα για τα 90 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη, "Άξιον Εστί".

Σε αυτό το σημείο, να αναφέρω ότι ναι μεν η εκδήλωση έγινε προς τιμήν του Μίκη Θεοδωράκη, παρ' όλα αυτά περίμενα να γίνει λόγος κατά τον πρόλογο της συναυλίας από τον εκπρόσωπο του δήμου και για το δημιουργό αυτού του μεγάλου έργου, τον Οδυσσέα Ελύτη. Προς μεγάλη μου απογοήτευση δεν έγινε -μακάρι να κάνω λάθος και αν κάνω θα χαρώ να με διορθώσετε.

Όσο για την συμμετοχή του Σάκη Ρουβά σε αυτή την εκδήλωση, που δημιούργησε εξ' αρχής διαφόρων ειδών κριτικές και δίχασε την κοινή γνώμη, πιστεύω ότι κέντρισε το ενδιαφέρον του καλλιτεχνικού χώρου και τον έφερε στην πλημμυρισμένη από κόσμο πλατεία. Ομολογώ ότι πήγα με κριτική διάθεση μεν αλλά όχι κακοπροαίρετη. Θεωρώ ότι ο Σάκης Ρουβάς είναι άξιος στη δουλειά του και πολύ καλός επαγγελματίας. Είναι φιλόδοξος και έχει δείξει μέχρι τώρα ότι φέρνει σε πέρας αυτά με τα οποία καταπιάνεται. Πιστεύω όμως ότι αυτή τη φορά μπήκε σε πολύ "ξένα" γι' αυτόν χωράφια και εκ του αποτελέσματος δε διαψεύστηκα. Η εκτέλεση των τραγουδιών ήταν κάτω του μετρίου. Δεν άγγιξε τη ψυχή μου ούτε στο ελάχιστο κι αυτό γιατί και ο ίδιος δεν τραγούδησε με τη ψυχή του.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έκρινε σκόπιμο να δημοσιεύσει στην επίσημη ιστοσελίδα του μια επιστολή με την οποία αποποιούταν μεν πρότερη γνώση για τη διοργάνωση και την επιλογή των συμμετεχόντων, εξέφραζε δε τη δυσαρέσκειά του για την προτροπή αρκετών ανθρώπων να μην επιτρέψει στο Σάκη Ρουβά να ερμηνεύσει το "Άξιον Έστί". Ωστόσο, αυτό που ο κος Θεοδωράκης μάλλον δεν κατανοεί, είναι ότι από την "απαγόρευση" μέχρι την "ενθάρρυνση" υπάρχει μια τεράστια απόσταση. Ιδιαίτερα για έναν καλλιτέχνη που στην ανάγκη του να "μη μείνει στάσιμος", όπως αναφέρει ο ίδιος ο Σάκης Ρουβάς, καταλήγει να προκαλεί (και ίσως με όχι και τόσο δημιουργικό τρόπο) αντιδράσεις με τις κατά καιρούς επαγγελματικές επιλογές του, αλλά και τις ανάλογες επιβραβεύσεις (βλ. θεατρικό βραβείο "Κάρολος Κουν" το οποίο μέχρι πρότινος θεωρούταν ως μια αρκετά σημαντική καταξίωση για έναν ηθοποιό, τουλάχιστον μέχρι να δοθεί στο Ρουβά), φαίνεται πως μάλλον άλλοι είναι αυτοί που τον "εξελίσσουν" στο καλλιτεχνικό στερέωμα "με το έτσι θέλω"... και σε χώρους που δυστυχώς δεν ανήκει. Γιατί ναι μεν είμαστε ανοιχτόμυαλοι αλλά επιπλέον έχουμε ανοιχτά και τα αυτιά μας.

Συμπερασματικά, κι έχοντας ακούσει το Δημήτρη Μπάση, το Μάριο Φραγκούλη καθώς και αρκετούς νέους και παλιότερους καλλιτέχνες να ερμηνεύουν στο παρελθόν το "Άξιον Εστί" με την ψυχή τους αλλά και με σεβασμό προς τους δημιουργούς του, κάνοντας τον κόσμο να εισπράξει κάθε στίχο του αλλά και το συναίσθημα που το φορτίζει η μελοποίηση του Θεοδωράκη, σίγουρα δεν μπορώ να πω πως έμεινα γεμάτη, ούτε καν ικανοποιημένη από την ερμηνεία του Σάκη Ρουβά. Με το Ρουβά δεν ένιωσα τίποτα. Μάλλον ενοχλήθηκα. Λυπάμαι...

*Πηγή φωτογραφίας: koolnews.gr

• Kλασική μουσική | Kεκτημένο του Ευρωπαϊσμού και της Ευρώπης;
• Τα προσχήματα