Μικρές Ιστορίες Φόνων

Αν οι νεκροί είχαν φωνή... Με αυτή τη σκέψη οι νεκροί ζωντανεύουν στα πλαίσια μιας φανταστικής εκπομπής – δημιούργημα μια φυλακισμένης παρουσιάστριας, στέκονται δίπλα στους ανθρώπους που τους σκότωσαν, που αγάπησαν ή που είχαν μια θέση στο κοινωνικό τους περίγυρο και ο καθένας περιγράφει τη δική του εκδοχή... Όχι για τα γεγονότα, αλλά για αισθήματα και τις σκέψεις του τη στιγμή του φονικού.

Θύτες-θύματα, αθώοι-ένοχοι, ζωντανοί-νεκροί, ελεύθεροι-φυλακισμένοι καταλαμβάνουν τη σκηνή στον Πολυχώρο Vault κάθε Σαββατοκύριακο και Δευτερότριτο για να μας πουν τις ιστορίες τους και να ανοίξουν το μυαλό μας.

Επικίνδυνοι έρωτες και πάθη ξετυλίγονται με εξαιρετικό τρόπο από τους ηθοποιούς της παράστασης, των οποίων οι ερμηνείες είναι καθηλωτικές. Εμείς βρεθήκαμε εκεί τη Δευτέρα 12 Ιανουαρίου, όπου τους ρόλους υποδύθηκαν οι Νίκος Γκέλια, Τζένη Διαγούπη, Γιάννης Καραούλης, Δήμητρα Κολλά, Αλεξάνδρα Κόνιακ, Ιωάννα Πηλιχού, Δώρα Χρυσικού, Γιώργος Σεϊταρίδης. Το σημειώνουμε καθώς το casting, όπως και το τέλος της ιστορίας, είναι διαφορετικό στις παραστάσεις του Σαββατοκύριακου.

Παρ' αυτά, αν κρίνουμε από την επιλογή των ηθοποιών στην παράσταση της Δευτέρας και από το ίδιο το έργο που ανήκει στον πολλά υποσχόμενο Παναγιώτη Μπρατάκο και σκηνοθετεί ο Δημήτρης Καρατζιάς, θεωρώ αδύνατο να υπάρχει κάτι μείον σε όποια εκδοχή των «Μικρών Ιστοριών Φόνων». Το ιδιαίτερο σενάριο, η εκπληκτική μεταφορά του στη σκηνή, η δέουσα μουσική υπόκρουση και τα τραγούδια (στίχοι τραγουδιών: Παναγιώτης Μπρατάκος – Μάνος Αντωνιάδης), επιπλέον οι συγκλονιστικές ερμηνείες συνυπάρχουν με απόλυτη αρμονία σε αυτή την τρίωρη παράσταση, που αξίζει τα συγχαρητήρια μας τόσο για την πρωτοτυπία της όσο και για το αποτέλεσμα.

 

 

Πέντε ζευγάρια ξεγυμνώνουν τις σκέψεις τους, από την πιο υγιή μέχρι και την πιο αρρωστημένη, κάνοντας το κοινό να συναντά μια τρέλα που δεν ξενίζει. Άνθρωποι παραδομένοι στο όνειρο, τη δόξα, το παράλογο και φυσικά στο είδωλο του έρωτα. Άνθρωποι εξαρτημένοι από όσα έχουν παραδοθεί. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να γίνουν η καλύτερη λεία για μια φιλόδοξη παρουσιάστρια εκτινάζοντας τα νούμερα μιας «κοινωνικής» εκπομπής (έτσι δε λέγονται ευγενικά οι εκπομπές που εκμεταλλεύονται το πόνο κάποιου συνανθρώπου μας και ευαισθητοποιώντας μας χτυπάν τους επιθυμητούς αριθμούς τηλεθέασης;). Αυτή τη φορά όμως δεν ακούμε τις ιστορίες τους σε ένα τηλεοπτικό σόου αλλά σε μια παράσταση που σκοπό έχει – και το πετυχαίνει - να σε ταρακουνήσει τόσο για να σε ξυπνήσει.

Σε μια παράσταση που κύριο λόγο έχει ο έρωτας, η «αγάπη για πάντα» δείχνει το άλλο της πρόσωπο, το (αυτο)καταστροφικό. Το «για πάντα» συγκρούεται με το «όσο κρατεί» και τη στιγμιαία επιθυμία, η ματαιοδοξία με την ειλικρινή αγάπη και την ίδια τη ζωή, το κατεστημένο με τη διαφορετικότητα, ενώ ο κοινωνικός παραγκωνισμός και ο ρατσισμός παρουσιάζονται ποικιλοτρόπως.

Το σκηνικό λιτό αφήνει τα λόγια να το ντύσουν. Η γλώσσα άλλες φορές αιχμηρή και άλλες με μια δόση χιούμορ, πάντα όμως αληθινή χωρίς προσχήματα, σε αγγίζει, σε συνεπαίρνει, σε κάνει να γελάσεις, να δακρύσεις, να συμπάσχεις, να διακρίνεις μα σε καμία περίπτωση να κρίνεις τα εμπλεκόμενα πρόσωπα στους φόνους και να προβείς στην αθώωση ή την ενοχή τους.

Αυτό που κρατάς στο τέλος, πέρα από τις πολλές σκέψεις, είναι το χειροκρότημα και... ενός λεπτού σιγή για όσους δολοφόνησαν από αγάπη.

 

Πληροφορίες για την παράσταση και οι συντελεστές της

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.