Live χωρίς... Παρατράγουδα Vol.1
Στα άρθρα μας για τα live και τις συναυλίες που παρακολουθούμε αποφεύγουμε να σχολιάζουμε τους χώρους. Αυτό οφείλεται στο ότι μας ενδιαφέρει να δίνουμε τη μεγαλύτερη βαρύτητα στους καλλιτέχνες και το έργο τους. Ωστόσο, νιώθουμε την ανάγκη να σχολιάσουμε κάποια κακώς κείμενα που συναντάμε κατά καιρούς σε μουσικές σκηνές, είτε αυτά αφορούν τους διαχειριστές αυτών των χώρων είτε και τους ίδιους τους πελάτες.
Σκοπός μας δεν είναι να θίξουμε ή να δυσφημίσουμε αλλά να θέσουμε τους προβληματισμούς μας, τις απόψεις μας και τις προτάσεις μας για μία καλύτερη συνύπαρξη των εργαζομένων και ιδιοκτητών των χώρων που φιλοξενούν μουσικές παραστάσεις με το μουσικόφιλο κόσμο. Έτσι λοιπόν καταλήξαμε σε ένα δεκάλογο που θα μπορούσε να εξασφαλίσει σε όλους ένα live χωρίς... Παρατράγουδα!
1. Ξεκινώντας από την είσοδο μας, αυτό που περιμένω/επιθυμώ να δω φτάνοντας έξω από ένα μαγαζί είναι μία σειρά στην «ουρά». Η απουσία της οφείλεται μεν στην οργάνωση του μαγαζιού, καθώς δε θεωρώ τυχαίο ότι την έχω συναντήσει σε κάποιους χώρους, αλλά κυρίως σε εμάς τους ίδιους. Όπως γκρινιάζουμε για το χάος και την έλλειψη σεβασμού κατά την αναμονή μας σε δημόσιες υπηρεσίες, αλλά «ξεχνάμε» ότι αποτελούμε κι εμείς οι ίδιοι μέρος του προβλήματος. Το να συναντώ λοιπόν αυτό το χάος και έξω από κάποιες μουσικές σκηνές, σε τόπους διασκέδασης, ψυχαγωγίας, που προάγουν τον πολιτισμό, πραγματικά με ξεπερνάει! Δεν πρέπει κάποια στιγμή να μπούμε σε μία σειρά;
2. Σε καλλιτέχνες και συγκροτήματα που το κοινό τους τείνει να ξεπερνάει τη χωρητικότητα του χώρου που τους φιλοξενεί, προφανώς ο κόσμος θα υποστεί κάποια ταλαιπωρία. Το να ξεσπάμε όμως στους ανθρώπους που είναι στην πόρτα και εργάζονται εκείνη την στιγμή, δε νομίζετε ότι είναι λίγο άδικο; Και αν συμφωνήσετε αμέσως όσοι έχετε βρεθεί να εργάζεστε σε τέτοια θέση, για σκεφτείτε πόσο άδικο είναι και αυτό το αυστηρό έως εκνευρισμένο πρόσωπο στην πόρτα που συναντά συχνά ο κόσμος που βγαίνει για να διασκεδάσει. Πόσο μάλλον γι αυτούς που δε θα καταφέρουν να μπουν κι έχουν ταλαιπωρηθεί αδίκως! Όσο για το κοινό που θα καταφέρει να εισέλθει σε μία συναυλία, κρίμα δεν είναι να ξεκινήσει τη βραδιά του με χαλασμένο κέφι;
3. Εγώ κατάφερα να μπω, αλλά ο/η φίλος/η μου άργησε. Το μαγαζί ενημερώνει ότι θα επιτραπεί η είσοδος σε λίγους ακόμα. Δε μιλάμε για μεγάλη παρέα. Μιλάμε για ένα άτομο και προσωπικά δε θεωρώ ότι ένα άτομο είναι πρόβλημα στο ήδη υπερφορτωμένο μαγαζί. Παρ' όλα αυτά θα ρωτήσω ευγενικά τον υπεύθυνο. Δε θα απαιτήσω να μπει. Θα ρωτήσω όμως και θα απαιτήσω τουλάχιστον να με κοιτάξει. Το «δε σε κοιτάω» και «κάνω ότι δε σε ακούω» επειδή νομίζουν ότι θα γίνω κολλιτσίδα, μπορεί να με κάνει έξαλλη. Ε, μετά δεν είναι και λίγο προκλητικό, ώστε τελικά να τον ζαλίσω; Έτσι από κόντρα...
4. Βέβαια υπάρχουν και οι προνοητικοί που, προκειμένου να μη βρεθούν με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, κάνουν μία κράτηση για τραπέζι και ξεμπερδεύουν. Ξεμπερδεύουν όντως, όμως;! Είθισται να ισχύει ότι αν δεν πας σε ένα μαγαζί που έχεις κάνει κράτηση, πρέπει να ενημερώσεις. Αν δεν ενημερώσεις και δεν έχεις πάθει εν τω μεταξύ κάποιο ατύχημα (μακριά από όλους!), σημαίνει ότι θα πας. Αν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού ή ο υπεύθυνος στην συγκεκριμένη θέση δεχθεί πίεση να βρει σε κάποιους πελάτες της τελευταίας στιγμής ένα τραπέζι, πριν κιόλας ξεκινήσει το πρόγραμμα, θα ήταν πιο συνετό να έρθει εκείνος σε επαφή με τον πελάτη που έχει κάνει την κράτηση. Βέβαια πιο συνεπές και τίμιο, θεωρώ να ενημερώνεται ο πελάτης ότι αν δεν έχει φανεί ή ειδοποιήσει μέχρι κάποια συγκεκριμένη ώρα, η κράτηση ακυρώνεται. Ατάκες όπως «δεν επικοινώνησες» πόσο μάλλον «δεν είχες κάνει κράτηση» και οτιδήποτε άλλο μειώνει τη νοημοσύνη του πελάτη, μπορεί να δημιουργήσουν πολύ δυσάρεστες καταστάσεις.
5. Υποθέτουμε ότι είναι χειμώνας. Χαμός στο μαγαζί, μπαρ ανύπαρκτο να ακουμπήσουμε τα παλτό ή τα μπουφάν (αν έχεις δε και κράνος, την έβαψες). Ρωτούν ευγενικά στο ταμείο αν θέλουμε να αφήσουμε τα πράγματα μας στη γκαρνταρόμπα. Βέβαια να τ' αφήσουμε, αφού αυτομάτως σκεφτόμαστε πόσο πιο άνετα θα πιούμε το ποτό μας. Στο τέλος της βραδιάς και στο «καληνύχτα, ευχαριστούμε!» γίνεται η παρατήρηση που δε ρωτήσαμε τι έπρεπε να αφήσουμε για την γκαρνταρόμπα. Κι εκεί έρχεται η σκέψη και η δική μας ερώτηση: Δε θα έπρεπε να ενημερωθούμε την στιγμή που μας ρώτησαν αν θέλουμε να αφήσουμε τα πράγματα μας; Ή να ενημερωθούμε για το κόστος της θέσης πάρκινγκ σε ιδιόκτητο χώρο (που μπορεί να μην ανήκει καν στο μαγαζί);
Τελικά, δεν είναι λίγες οι φορές που δεν ενημερώνεται ο κόσμος για κάποια «έξτρα» που φαίνεται αρχικά να τα προσφέρει τόσο απλόχερα ο χώρος. Ίσως κάποιος εδώ να απαντήσει ότι οφείλουμε ως καταναλωτές να φυλάμε τα ρούχα μας, ρωτώντας εξ' αρχής για το πιθανό κόστος κάποιων παρεχόμενων υπηρεσιών, αλλά μη γελιόμαστε κιόλας για τα «ευγενή» κίνητρα κάποιων άπληστων ιδιοκτητών που πάνε να βγάλουν... κι απ' τη μύγα ξίγκι!
Η επόμενη φορά μας βρίσκει μέσα στο μαγαζί. Συνεχίζεται...
