Γιατί οι ροκ σκηνές της Αθήνας πρέπει να γίνουν μπουζουκομάγαζα

Ας ξεκολλήσουμε επιτέλους από την τάση να βάζουμε ταμπέλες και ας επικεντρωθούμε σε πιο ουσιαστικά θέματα όπως, ας πούμε, τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε live τη μουσική που μας αρέσει χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα...

γράφει στο Ev Art ο Γιάννης Φύτρος.

Πόσες φορές έχεις πάει τα τελευταία 2-3 χρόνια να παρακολουθήσεις έναν αγαπημένο σου καλλιτέχνη ή σχήμα είτε του έντεχνου ροκ χώρου είτε και του πιο "σκληρού" heavy rock/metal ρεπερτορίου σε έναν χώρο που του έχει βγει το όνομα του "μπουζουκομάγαζου"; Κάθε φορά μάλιστα είτε εσύ είτε κάποιος άλλος από την παρέα (ή/και από τη διπλανή παρέα) θα σχολιάσει περιπαικτικά αυτό το γεγονός, λες και υπάρχει ο κίνδυνος να ακουστεί ξαφνικά ο ήχος κάποιου μπουζουκιού από τα ηχεία και να "βαπτίσει" εφ' όρου ζωής όλους τους παρευρισκόμενους... μπουζουκόβιους!

Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο όχι μόνο απαντώντας σε όλους αυτούς, αλλά πηγαίνοντας και ένα βήμα παραπέρα, με μια πρόταση που μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμη: να μετατραπούν άμεσα όλες οι "παραδοσιακά" ροκ σκηνές της Αθήνας σε νυχτερινά κέντρα, όπου οι λάτρεις του είδους θα μπορούν να ακούσουν τους αγαπημένους τους ελαφρολαϊκούς τραγουδιστές και να τραγουδούν όλα τα γνωστά "άσματα" υπό βροχή λουλουδιών.

Για να τεκμηριώσω αυτή την πρόταση, θα πρέπει να ξεκινήσω κάνοντας μερικές συμβάσεις (κι αν υπάρχει κάποια ένσταση, εδώ είμαστε να το συζητήσουμε):
- Τα "μπουζούκια", όσο απεχθές είδος μουσικής κι αν αποτελεί τόσο για τον γραφόντα όσο και για αρκετό ακόμη κόσμο, παρ' ολ' αυτά για κάποιους θεωρείται μουσική και ως εκ τούτου θα πρέπει να ακούγεται ως τέτοια σε έναν χώρο που φιλοξενεί τους κορυφαίους εκπροσώπους αυτού του είδους.
- Το μικρότερο δυνατό τίμημα που καλείται να πληρώσει κανείς για να μπει σε μια μουσική σκηνή, είτε λαϊκή είτε έντεχνη είτε metal είναι πάνω-κάτω το ίδιο παντού (10-15 ευρώ). Δεν θα μπω στο τριπάκι να σχολιάσω το είδος του κόσμου (την οικονομική και κοινωνική του κατάσταση, την καταναλωτική του νοοτροπία, το αυτοκίνητο που θα παρκάρει έξω από την είσοδο του μαγαζιού εν είδει "βιτρίνας" κλπ) που προσελκύει παραδοσιακά το κάθε είδος μουσικής. Σίγουρα υπάρχουν ομοιότητες, όπως σιγουρότατα υπάρχουν και μεγάλες διαφορές. Αυτό στο οποίο ενδεχομένως αξίζει να σταθούμε είναι ότι στα λεγόμενα "μπουζούκια" φαίνεται να μην υπάρχει ταβάνι στο πόσα μπορεί να ξοδέψει ένας άνθρωπος, ιδίως αν συνυπολογιστούν και τα λουλούδια και όποιες άλλες "υπηρεσίες" συναντά κανείς σε αυτούς τους χώρους (και που δεν υπάρχουν στις άλλες σκηνές). Με βάση αυτό, είναι σχετικά ασφαλές το συμπέρασμα ότι τα σκυλάδικα έχουν περισσότερα έσοδα (ακόμα και την περίοδο της κρίσης, μιας και έχουν ελαττώσει τις ημέρες λειτουργίας τους), άρα και μεγαλύτερη ευχέρεια να επενδύσουν στις υποδομές τους.

Έτσι λοιπόν, με αυτές τις συμβάσεις μάλλον διαφαίνονται ήδη και οι λόγοι που (σχεδόν) κάθε ροκάδικο θα πρέπει να κάνει στροφή στην... ποιότητα του μπουζουκιού! Το ζεστό χρήμα που θα εισρεύσει άμεσα στους χώρους αυτούς, θα τους επιτρέψει επιτέλους να αποκτήσουν τις κατάλληλες υποδομές ώστε να προσφέρουν μια ψυχαγωγική εμπειρία αντάξια των σύγχρονων απαιτήσεων του κόσμου. Από την πιο προφανή, δηλαδή τον ήχο, μέχρι το φωτισμό, τον εξαερισμό, την καθαριότητα του χώρου, την ευγένεια του προσωπικού, κλπ. Απόδειξη για την επιτυχία του εν λόγω εγχειρήματος είναι λίγο-πολύ... τα "μπουζουκομάγαζα" που φιλοξενούν ολοένα και περισσότερες ροκ συναυλίες - και πολύ καλά κάνουν!

Αν πάλι γουστάρεις το αυθεντικό συναίσθημα της undergound rock σκηνής, σε έναν σκοτεινό χώρο που να θυμίζει υπόγειο γκαράζ, με ήχο που να σου τρυπά μεν τα αυτιά αλλά με το ζόρι να καταλαβαίνεις ποιό τραγούδι παίζει, με τουαλέτες που να σε κάνουν να αναρωτιέσαι για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και γενικότερα με την αποπνικτική ατμόσφαιρα του αμερικανικού αυτοσχέδιου μπαρ των '70s... ειλικρινά, είμαι μαζί σου! Με μια διαφορά: Ας γίνει ΔΩΡΕΑΝ στο υπόγειο του σπιτιού σου, ή σε κάποιο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι με ελεύθερη συνεισφορά, ή γενικότερα σε κάποιον χώρο από τον οποίον εκ των πραγμάτων δεν θα έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις, όπως ούτε αυτός από σένα.

 

μπουζουκομάγαζα

 

Σε έναν χώρο όμως που θα έχει την απαίτηση να του δώσεις 10, 20 ή και 30 ευρώ για να μπεις και να απολαύσεις τον καλλιτέχνη/σχήμα και τη μουσική που γουστάρεις, ιδιαίτερα αυτή την εποχή που κατά γενική ομολογία "δεν περισσεύουν", θα πρέπει να έχεις κι εσύ την απαίτηση να έχει τις ανάλογες υποδομές ώστε πραγματικά να την απολαύσεις. Αλλά μέχρι να "ιδρώσει το αυτί του" και να τις αποκτήσει, όχι μόνο θα πρέπει να μετατραπεί σε σκυλάδικο, αλλά και εμείς με τη σειρά μας οφείλουμε να νιώθουμε ευγνώμονες που απολαμβάνουμε μεγάλα ονόματα του χώρου της ροκ σε μεγάλα... παραδοσιακά "μπουζουκομάγαζα", με τον ήχο που τους αρμόζει και τον εξαερισμό που μας αξίζει!

Εν είδει επιλόγου, καταλαβαίνεις ότι οι ταμπελίτσες που τείνουμε να βάζουμε σε πράγματα και εν προκειμένω σε χώρους είναι τουλάχιστον αστείες και άτοπες. Γιατί, στην τελική, αυτός που ψάχνει για στοιχεία που παραπέμπουν σε μπουζούκια θα τα βρει παντού, κι ας μην υπάρχουν πουθενά εκτός από μέσα στο ξερό του το κεφάλι. Ναι, μπορεί και μια ροκ σκηνή να έχει τραπέζια και καρέκλες, το να κάθεσαι σαν άνθρωπος για να απολαύσεις μια μουσική παράσταση δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των μπουζουκιών, ούτε ντροπή. Όπως δεν είναι ντροπή και για μια σκηνή που έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς και ελαφρολαϊκούς καλλιτέχνες να φιλοξενεί και μια metal συναυλία - όπως φυσικά δεν είναι ντροπή ούτε για σένα που θα πας σε αυτή, ιδίως αν η εμπειρία σου αποδειχθεί ίδια ή και καλύτερη απ' ότι στον μέσο ροκ συναυλιακό χώρο.

Ας ξεκολλήσουμε επιτέλους από την τάση να βάζουμε ταμπέλες και ας επικεντρωθούμε σε πιο ουσιαστικά θέματα όπως, ας πούμε, τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε live τη μουσική που μας αρέσει χωρίς καμία έκπτωση στην ποιότητα, ή -αν θέλουμε να το δούμε εντελώς ψυχρά πλην πραγματιστικά- την ποιότητα των υπηρεσιών που μας παρέχονται από κάποιον χώρο έναντι συγκεκριμένου αντιτίμου.

Φυσικά, είναι επίσης δεδομένο πως οι χώροι δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την εμπειρία σου σε αυτούς. Κι αυτό γιατί, εκτός από σένα, υπάρχουν κι άλλοι που έχουν έρθει σε αυτόν το χώρο για να περάσουν καλά, και για να περνάμε καλά θα πρέπει να υπάρχει και μια στοιχειώδης παιδεία του πώς να περνάμε όλοι καλά κι όχι μόνο εσύ ή εγώ. Αλλά αυτά τα έχουμε πει και σ' άλλες δημοσιεύσεις:

Live χωρίς... Παρατράγουδα Vol.1
Live χωρίς... Παρατράγουδα Vol.2

 

Ντισκλέιμερ για "κουτούς"
Αγαπώ όλες τις ροκ σκηνές της Αθήνας, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες και από τις πιο παλιές μέχρι τις πιο πρόσφατες. Κι αυτό γιατί είναι σαν "ζωντανοί οργανισμοί", η κάθε μία με το δικό της χαρακτήρα, τις δικές της αδυναμίες και ιδιαιτερότητες, τον δικό της αέρα. Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε μαζί, γι' αυτό και από βραδιά σε βραδιά και από live σε live δεν είναι ποτέ οι ίδιες.

Έτσι, αυτό το κείμενο δεν έχει ως στόχο να θίξει τις σκηνές αυτές, αλλά να τις προτρέψει στο να συνεχίσουν να βελτιώνονται. Γιατί όπως μ' ενοχλεί ένας άνθρωπος που μεγαλώνοντας αρχίζει τις "εκπτώσεις" στις αξίες του, που επαναπαύεται σ' αυτά που έχει, που σταματά να ονειρεύεται και χάνει οποιαδήποτε προοπτική εξέλιξης, έτσι μ' απογοητεύει και ένας χώρος που πέφτει στην ίδια λογική.

 

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.