Θάνος Ανεστόπουλος

Είμαι της άποψης πως κάθε μέρα πρέπει να είναι δημιουργική. Κάνε κάτι καινούριο, χάλα και κάτι. Απλά κάνε κάτι. Δράσε, να μην σε ρουφήξει η αφυδάτωση αυτή.

λέει στη Μαριέττα Κασιδόκωστα ο Θάνος Ανεστόπουλος

Φωτογραφία: Θάνος Ανεστόπουλος

Πριν λίγες μέρες είχα την ευκαιρία και την χαρά να συναντήσω ένα «διάφανο κρίνο», τον κύριο Θάνο Ανεστόπουλο. Με καλωσόρισε στο ατελιέ του μια Πέμπτη απόγευμα. Το ατελιέ είναι ένας μικρός χώρος, πολύ όμορφα διακοσμημένος. Με πολλούς δίσκους και παντού βιβλία, σημειώσεις, ένα καβαλέτο, πολλά χαρτόνια και πολλά καρβουνάκια σε τάξη πάντα μεταξύ τους. Αλήθεια, είχε μια περίεργη αταξία αυτό το δωμάτιο. Ήταν όλα πολύ ακατάστατα τακτοποιημένα. Φτιάξαμε καφέ και καθίσαμε αντικριστά σε ένα γραφειάκι όπως ένας δάσκαλος με μια μαθήτρια και προσπάθησα μέσα σε μια ώρα να μάθω και να απορροφήσω όλα όσα προλάβαινε να μου δώσει.

Ένα μικρό παράδειγμα από το ιδιαίτερο αυτό ήταν ότι συγκροτήματα  όπως οι beadles και οι apocalyptika, που φέρουν τον τίτλο της κλασσικής ροκ μουσικής βάσιζαν τα κομμάτια τους στην κλασική μουσική και όχι μόνο στο άκουσμα αλλά και στον τρόπο που παίζουν. Όλες οι κλίμακες είναι βασισμένες σε κονσέρτα από βιολοντσέλα. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι τα διασκευάζουν  έτσι ώστε να δείξουν την ορμή τους και φαίνονται τελείως διαφορετικά αλλά με υπόβαθρο πάντα την κλασσική  μουσική. Συζητήσαμε γενικά για πολλά θέματα, ανταλλάξαμε απόψεις και για εκείνο το απόγευμα μ’ άφησε να μπω και εγώ για λίγο στον δικό του κόσμο, ένα κόσμο της τέχνης και της δημιουργίας.

Μ.Κ.: Πως αντιλαμβάνεστε εσείς την μουσική;
Θ.Α.: Το θέμα είναι πως βλέπει κανείς τη μουσική. Την αντιλαμβανόμαστε τελείως διαφορετικά ο καθένας μας ακόμα και σαν πολιτισμοί. Παραδείγματος χάρη αλλιώς την αισθάνεται ένας Ινδός, που θα παίξει κάτι με τα δικά του παραδοσιακά όργανα και θα είναι δύσκολο να μπορέσει να κατανοήσει τη «9η» του Μπετόβεν, όπως και ο Σουηδός και ο Γερμανός δεν θα μπορέσει να νιώσει του Ινδού την μουσική. Έτσι και ο Έλληνας, που είναι ανάμεσα σε ανατολή και δύση, προσπαθεί να δείξει ότι ανήκει κάπου από τα δυο, είτε στη βρετανική κουλτούρα είτε στην ανατολική πλευρά. Υπάρχει όμως τέτοια πλύση εγκεφάλου από τότε που είμαστε παιδιά και μεγαλώνουμε σε σπίτια με ανοιχτό το ραδιόφωνο να παίζει τα παραδοσιακά, από ρεμπέτικα, λαϊκά, ανατολίτικα μέχρι και την καφρίλα του σκυλάδικου, που λέμε την κακιά αισθητική της ποπ μουσικής. Όλο αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς ο Έλληνας το κουβαλάει μέσα του. Είναι σαν να γεννιέται με αυτό στο κύτταρο του και καλείται να ξεχωρίσει την ποιότητα από όλο αυτό. Ακούμε λοιπόν ελληνόφωνο ροκ και αν με ρωτήσεις εμένα για το συγκεκριμένο είδος δεν ξέρω. Εγώ βέβαια ακούω αλλά έχω μεγαλώσει με αλλά ακούσματα. Η  δισκογραφία μου περιλαμβάνει jazz, garage, punk, avan garde, μουσικές indie. Μεγάλωσα και εγώ βέβαια με sex pistols και floyd μετέπειτα. Άκουσα και το κάτι διαφορετικό. Όλο αυτό λοιπόν στο είπα για να σου εξηγήσω πως το θέμα είναι που ξυπνάς κάθε πρωί και τι ακούς. Κάθε λαός έχει μια δυνατή μουσική παράδοση. Όπως και με τον τρόπο που έχεις μεγαλώσει το τι μνήμες  έχεις σαν άνθρωπος πέρα από τη μουσική. Η μουσική είναι εγκεφαλική, είναι η ποίηση του αέρα.

Μ.Κ.:  Η “ποίηση του αέρα"… Πολύ όμορφη έκφραση. Και με τα κρίνα πως δέσατε; Ποιός ήταν ο στόχος σας;
Θ.Α.: Με τα παιδιά από τα κρίνα ήμαστε φίλοι πολλά χρόνια. Μας ενδιέφερε πολύ ο στίχος, μας ένοιαζε εάν ήταν καλός, εάν τον νιώθαμε για να μπορέσουμε και να τον τραγουδήσουμε. Θέλαμε να κάνουμε την δική μας επανάσταση και γι αυτό δίναμε ιδιαίτερη προσοχή στα λόγια και όχι μόνο στο να βάλουμε το βύσμα στην κιθάρα και να ξεκινήσουμε να παίζουμε απλά. Γενικά μας άρεσε να διαβάζουμε ποίηση, λογοτεχνικά και άλλα άσχετα βιβλία. Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει το διάβασμα. Όλα τα είδη βιβλίων ακόμα και αυτά που ξέρουν ότι δεν θα τα έβαζαν ποτέ στη βιβλιοθήκη τους. Γενικά έψαχνα να βρω τρόπους που θα κάνουν το χέρι μου να λυθεί είτε στην αγγλόφωνη είτε στην ελληνόφωνη γλώσσα. Τελικά υπερίσχυσε η μητρική για διάφορους λόγους, κυρίως γιατί προτιμώ να εκφράζομαι, μου βγαίνει πιο εύκολα.

Μ.Κ: Πόσο δύσκολο ήταν να συνεχίσετε χωρίς την μπάντα και το υπόλοιπο πλήρωμα;
Θ.Α: Δύσκολο ήταν να κατανοήσω πως είχε φτάσει στο τέλμα και ότι όταν κάτι τελειώνει χρειάζεται να συνεχίσεις όχι από εκεί που σταμάτησε αλλά από την αρχή. Στα καινούρια ξεκινήματα είμαστε μόνοι μας. Μετά μας πλησιάζουν οι άνθρωποι γύρω μας.

Μ.Κ: Κάθε τέλος λένε είναι ένας μικρός θάνατος...
Θ.Α: Κοίτα η κάθε μέρα είναι μια κόλαση. Εξάλλου εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ, επί γης που λένε. Αυτό συμβαίνει και σε μια σχέση είτε είναι δυο ατόμων είτε περισσοτέρων, όπως σε μια δημιουργική παρέα ή σε μια παρέα φίλων. Υπάρχουν στιγμές που είναι παραγωγικές και όμορφες και άλλες που ο πόνος και η ασχήμια δεν αντέχονται. Μαθαίνεις μόνος σου. Αναλογίζεσαι τα λάθη σου, τα κατανοείς και ειδικά εάν δώσεις χώρο στον εαυτό σου για να τον μάθεις καλύτερα. Ένα πράγμα που έμαθα τόσο καιρό μέσα  σε αυτή τη φάση είναι πως δεν χρειάζεται για κανένα λόγο να πλάθεις σενάρια για τη ζωή αλλά να δέχεσαι ότι είναι  ένας δρόμος. Όχι πολλοί. Ίσως να έχει τερματικούς σταθμούς και αφετηρίες και κάθε φορά που φτάνεις εκεί πρέπει να στέκεσαι στα πόδια σου και για να το κάνεις πρέπει να κοιτάς ίσια στο δρόμο που έχεις πάρει. Να σχεδιάσεις, να ρομαντιστείς, να δημιουργήσεις αλλά να μην παρεκκλίνεις από τον αρχικό σου στόχο. Εγώ έκατσα και αναρωτήθηκα και η απάντηση ήταν πως με την μουσική ήθελα να ασχοληθώ. Αυτό μου αρέσει, με αυτό νιώθω ο εαυτός μου, με αυτό αναπνέω, από αυτό ζω και εκφράζομαι. Με έχει κατακλύσει σαν άνθρωπο, αλλά να ξέρεις πως δεν είναι προτεραιότητα μου. Πάντα να θυμάσαι πως προτεραιότητα έχουν οι άνθρωποι γύρω σου. Με αυτούς που συναναστρέφεσαι, που τους αγαπάς και σε έχουν στη  ζωή τους. Έτσι πορεύομαι και νομίζω πως τα καταφέρνω.

 

Θάνος Ανεστόπουλος

 

Μ.Κ.: Τι σας αρέσει να ακούτε από ελληνόφωνο ροκ;
Θ.Α.: Όταν περάσαμε την φούσκα της ελληνικής ροκ σκηνής, που ελπίζω να ξέρεις πως όλο αυτό το δημιούργησαν οι εταιρίες στην ουσία, έχω πολύ λίγα παραδείγματα που μου έκανα εντύπωση. Θυμάμαι ένα πρώτο δίσκο του Σαδίκη, το «εν –πλω». Ήταν πολύ ωραία προσπάθεια και σε μουσική αλλά και σε στίχους. Υπήρχαν μπάντες όπως η Λευκή συμφωνία, που είναι και καλοί μου φίλοι και μεγαλώσαμε στις γειτονιές του Χαϊδαρίου και στο Περιστέρι, όπου έζησα και μεγάλωσα σαν παιδί. Μετά που εξελίχθηκε η ποίηση του Αγγελάκα με την punk  αυτή διάθεση που τον διακρίνει και είναι και συνθηματολογική, πολλές φορές ήταν ενδιαφέρον. Κάποια άλλα διαχρονικά συγκροτήματα όπως  τα Ξύλινα σπαθιά, ο Παύλος Παυλίδης είναι καλός. Τα  Μωρά στη φωτιά επίσης. Ο πρώτος τους δίσκος ήταν πρωτότυπος για τα δεδομένα της εποχής. Τώρα να σου πω και για καινούρια πρόσωπα όπως ο Αλέξανδρος Βούλγαρης και  η Κορόιδου, που πιστεύω πως είναι ένα κορίτσι αρκετά σουρεαλιστικό παράλληλα ευαίσθητο και ρομαντικό. Νομίζω πως έχουν βγει αρκετές περιπτώσεις που αξίζουν προσοχή.

Μ.Κ.: Από πού πηγάζει η έμπνευση ώστε να μπορείτε να δημιουργείτε σε οποιονδήποτε τομέα είτε ζωγραφική είτε μουσική είτε ποίηση.
Θ.Α.: Μπορώ να εμπνευστώ από το οτιδήποτε αρκεί να είμαι παρατηρητής. Του τώρα, του γύρω μου, να είμαι έξω στον κόσμο και να κοιτάζω. Ίσως  είναι ακόμα καλύτερα, αν έχω και συμμετοχή σε κάποια δρώμενα της ζωής. Χρειάζεται πάντως να ακουμπήσεις ακόμα και την πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού σου, την πιο δύσκολη. Όταν γίνεται αυτό μου βγαίνει η ανάγκη να το καταγράψω ή να το ζωγραφίσω, ώστε να το εκφράσω με κάποιο τρόπο. Αυτοί οι τρόποι έκφρασης βγαίνουν σαν νερό από μέσα  μου και για μένα αυτό έχει σημασία, το να βγει κάτι ειλικρινές και αληθινό. Πιο παλιά θυμάμαι όταν ξεκινούσα να γράφω ένιωθα εγκλωβισμένος, πνιγμένος, σαν να μην μπορούσα να πάρω ανάσα. Γιατί έγραφα κάτι και ήταν μέσα στον συμβολισμό ή στην αλληγορία. Δεν τολμούσα να καταγράψω αυτό που πραγματικά αισθανόμουν, αυτό που συνέβαινε και για τους άλλους γύρω μου όχι μονό για μένα και να μπορεί να νιώσει ο άλλος και να πει « να μου περιέγραψε αυτό που εγώ εν μπορούσα να δω». Ήταν δηλαδή πραγματικά σαν ένα προσωπικό striptiz. Ενώ τώρα το κάνω για να μπορώ να αναπνέω, το να περιγράφω άμεσα και όχι με φόβο αυτά που θέλω να πω. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να έχεις βγει από το καβούκι σου να είσαι ανοιχτός στον κόσμο, στη θάλασσα της ζωής και να μην φοβάσαι να εκτεθείς. Το να γράφεις πρέπει να είναι εσωτερική ανάγκη. Το κάνεις πρώτα για σένα και μετά για τους άλλους. Είναι κανόνας. Ακόμα και σε ένα live τραγουδάς πρώτα για να αρέσεις στον εαυτό σου και μετά για να σε δουν οι άλλοι.  Αλλιώς είσαι ψεύτικος. Και ο κόσμος καταλαβαίνει τι βλέπει, το νιώθει σε κάθε λέξη και πίστεψε με είναι πολλοί που βγαίνουν απλά για να το κάνουν και δεν είναι ειλικρινείς και έχουν ξεχάσει τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν να δημιουργούν . Έτσι λοιπόν θα σου πω ότι πρέπει να περάσεις από πολλά κύματα Να περνάς καλά με τον αληθινό πόνο για να μπορέσεις να τα καταφέρεις και βεβαία είναι πολύ δύσκολο να καταθέτεις ψύχη κάθε φορά σε κάθε τραγούδι αλλά είναι και το πιο έντιμο και το πιο ουσιαστικό. Για να μην ψάχνεις μετά να βρίσκεις δικαιολογίες στον εαυτό σου πρώτα από όλους. Σε ένα πολύ ωραίο ποίημα του ο Μπουκόφσκι λέει « αν θες να γίνεις συγγραφέας..» και σου εξιστορεί κάποιους λογούς για να το κανείς. Αν λοιπόν δεν μπορείς να τους κάνεις δικούς σου αυτούς τους λόγους, τότε η λύση είναι απλή. Μην το κάνεις! Αν λοιπόν επιλέξεις να φτιάξεις  μια μπάντα μόνο και μόνο για να γίνεις αρεστός, καλό θα ήταν να ψάξεις άλλο τρόπο και άλλο λόγο. Για μένα ο ύψιστος λόγος είναι, όπως σου είπα, η αναπνοή.

Μ.Κ : Ένας δημιουργός γενικά οφείλει να είναι πολυδιάστατος ή καλύτερα να παραμένει σταθερά σε κάτι που υποστηρίζει καλά;
Θ.Α : Είναι καλό να είσαι πολυδιάστατος. Αν έχεις και πολλές πλευρές για να τονίσεις παραπάνω από έναν τρόπους. Δεν είναι κακό να τους χρησιμοποιείς. Κακό ξέρεις τελικά τι είναι; Να είσαι πολυσυγκεντρωτικός. Υπήρξα και εγώ κάποτε, ήθελα να γράφω, να τραγουδάω, να μανατζάρω, να φτιάχνω τη μουσική, τον δίσκο και όλο αυτό το πράγμα οδηγεί σε ένα κόσμο που φέρει το όνομα χάος. Γιατί δίνεις λίγο εδώ, λίγο εκεί και δεν αφιερώνεις σε κάτι που μπορεί να γίνει ο άξονας σου, το κεντρικό σου. Το να είσαι πολυδιάστατος είναι τύχη διότι όταν δεν μπορείς να εκφραστείς με τον έναν τρόπο, έρχεται ο άλλος να σε βοηθήσει.

Μ.Κ.: Πιστεύετε πως η «κρίση» που ζούμε τα τελευταία χρόνια θα αναστήσει την ποίηση, τον λυρισμό, τους τραγουδοποιούς γενικά; Ρωτάω γιατί η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι σε τέτοιες καταστάσεις ο κόσμος προσπαθεί να ξεφύγει μέσα από την τέχνη να «επαναστατήσει» και η επανάσταση πάντα είναι πηγή έμπνευσης.
Θ.Α.: Τα τελευταία χρόνια ίσως και να χρειάζονται οι ποιητές. Το βλέπεις ακόμα και στο facebook. Τα παιδιά γράφουν ό,τι μπορούν. Προσπαθούν να βρουν μια λύση μέσω της ποίησης και αυτό είναι πολύ ωραίο αλλά και λίγο αφυπνιστικό αλλά και κοιμηστικό μαζί. Γιατί σε παγιδεύει σε ένα κόσμο που σε καθιστά αδύναμο μέσα από μια ματαιότητα που περιμένεις από τους ανθρώπους του πνευματικού κόσμου να σου δείξουν τον δρόμο, το πώς θα σπάσεις τη σιωπή σου. Θα μπορούσαν τέτοιοι άνθρωποι να το κάνουν αυτό, να παρασύρουν δηλαδή μαζί τους τον κόσμο και να γίνουν δάσκαλοι, να αφήσουν έργο πίσω τους. Όχι όμως τόσα χρόνια να γίνεσαι ένα με το εκάστοτε σύστημα και μετά να το παίζεις ανεξάρτητος και άνθρωπος του πνεύματος για το λαό. Εγώ δεν βλέπω κανένα από τους πνευματικούς του τόπου μας να προσπαθεί να κάνει κάτι αντίστοιχο και όταν με ρωτάνε κάποια παιδιά στις συναυλίες ή εδώ στα Εξάρχεια τους απαντώ ότι δεν έχω απάντηση. Ίσως να ήρθε η ώρα να κάνετε τη δική σας παρουσία αισθητή έστω και μέσα σε αυτό το ροζ συννεφάκι που ζείτε και που άλλαξαν τόσες γενιές. Το να είσαι δημιουργός σημαίνει ότι πρέπει να θυμίζεις στον κόσμο, για να έχει μνήμες. Εάν ο λαός δεν έχει  αναμνήσεις όπως για παράδειγμα τους εμφύλιους που έχει κάνει, τότε είναι απλό. Το χάσαμε το παιχνίδι. Θα καταστραφούμε. Είναι λογικό. Θέλω να τονίσω όμως πως η τέχνη δεν κάνει θαύματα. Μπορεί βεβαία να θυμίσει, να αφυπνίσει και να σου δώσει ένα έναυσμα για να συνεχίσεις τον αγώνα αλλά όχι να αλλάξει τη ροή της μάχης. Άντε να νικήσει ένα πόλεμο. Μέχρι εκεί. Δεν είναι και η δουλεία της αυτή. Το να μην παρατάει και να μην ξεφεύγει από το στόχο ναι αλλά όχι όσο εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε το βήμα παραπάνω. Ειλικρινά με έχει εξαντλήσει και εμένα αυτό το θέμα, το να περιμένω μια αλλαγή. Είμαι της άποψης πως κάθε μέρα πρέπει να είναι δημιουργική. Κάνε κάτι καινούριο, χαλά και κάτι. Απλά κάνε κάτι. Δράσε, να μην σε ρουφήξει η αφυδάτωση αυτή.

Μ.Κ.: Παρατηρώ πως μιλάτε «αινιγματικά» είτε με στίχους από τραγούδια είτε από ποιήματα. Είναι ένας τρόπος έκφρασης ή έχετε ταπεινό κίνητρο να μας αναγκάσετε να δούμε πίσω από αυτό που λέτε;
Θ.Α.: Για ποιό λόγο να υπάρχουν τα τραγούδια και τα ποιήματα εάν δεν τα χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας; Σαν διδαχές, σαν νοήματα, σαν διδάγματα, ίσως μέσα σε μια πρόταση. Εξάλλου δεν μπορώ να μην βάλω τους ποιητές μου και τα λόγια τους, που μ’ όρισαν σαν άνθρωπο και με έχουν μυήσει. Μου αρέσει να τα λέω στον συνομιλητή μου. Να του δώσω και να πάρει μαζί του φεύγοντας ότι του άρεσε περισσότερο. Κάθε φορά μου έρχονται λόγια στο μυαλό τα οποία με εκφράζουν καλύτερα από το να χρησιμοποιήσω δικά μου λόγια γιατί έχουν μια δύναμη που είναι σημαντική. Τώρα αν χρειάζεται να τα αποκρυπτογραφήσεις, δεν πειράζει. Ίσως να σε βάλει σε σκέψεις και στη διαδικασία να αποκτήσεις σχέσεις με τον εαυτό σου για να λύσεις αυτόν τον μικρό γρίφο.

Μ.Κ: Ζωγραφίζετε και γράφετε την δική σας ποίηση. Πώς προέκυψε; Είναι δύσκολο να τα συγχρονίσετε;
Θ.Α.: Δεν κάνω τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Απλά ασχολούμαι και με τα δυο από μικρός και κάποιες φορές βρίσκομαι σε θέση να γράψω και άλλες πάλι να ζωγραφίσω. Αναλόγως. Χαίρομαι που μπορώ να εκφράζομαι και με μια εικόνα να απεικονίζω λέξεις που είναι ανείπωτες σαν μια ανάγκη να εσωτερικεύσω συναισθήματα. Αν με ρωτήσεις τι σημαίνουν αυτά τα δυο, ζωγραφική και ποίηση, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό, με πολλές ερμηνείες και η μόνη απάντηση είναι με ερώτηση. Μπορείς να ρωτήσεις ένα πουλάκι γιατί κελαηδά; Εξάλλου μεγάλωσα και εγώ στην εποχή με τους θρυλικούς ήρωες, καταραμένους ήρωες, με τα βιβλία των ποιητών αυτών «ρεμπο» , «γκίσπερ» και άλλους. Όταν οι άλλοι κοιμόντουσαν, εγώ διάβαζα μ’ ένα κερί. Και ξαφνικά όλο αυτό γίνεται ένα με σένα, σαν να είναι η σάρκα σου πια και έτσι ξεκινάς και εσύ για να γίνεις σαν και αυτούς. Και στο τέλος καταλήγεις να δημιουργείς για σένα και να  βλέπεις μέσα από αυτό πως είσαι εσύ.

Μ. Κ.: Θα ήθελα να μου πείτε δυο λόγια για τη συνεργασία με τα υπόγεια ρεύματα. Πως ξεκίνησε;
Θ.Α.: Είμαστε φίλοι με τα παιδιά. Με τον Νίκο παίζαμε και μαζί. Έτσι κανονίσαμε ένα δυο live και αφού είδαμε πως πήγε καλά και περνάγαμε
καλά το προχωρήσαμε και το συνεχίσαμε μέχρι και τώρα. Εξάλλου και με τον Κώστα τον Παρίση είχαμε γράψει τους πρώτους δύο δίσκους των κρίνων. Οπότε καταλαβαίνεις μας ένωναν λίγο πολύ άλλα πράγματα και όχι η συνεργασία σαν «σχήμα».

Μ.Κ.: Σιγά σιγά πρέπει να έρθει στο τέλος της αυτή η συνέντευξη… Δυστυχώς αλλά πρέπει. Πρώτα να σας ρωτήσω κάτι που με ενδιαφέρει πάρα πολύ να μάθω. Υπάρχει πιθανότητα να γίνει επανασύνδεση των διάφανων κρίνων; Γενικά τι σχέδια έχετε;
Θ.Α.: Οι άνθρωποι που έχουν κοινωνήσει μαζί και έχουν γίνει οικογένεια όπως και η προτεραιότητα για πάρα πολλά χρόνια σαν την πρώτη σου κατοικία, σκέψου, είναι πολύ δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, να «μαδήσεις» την αγάπη που νιώθεις για αυτούς, να την εξαφανίσεις και να τη θάψεις για πάντα. Όπως έλεγε και ο τελευταίος δίσκος «η αγάπη πάλι θα καλεί». Με  κάποια παιδιά από τα κρίνα βρεθήκαμε μετά από 4 με 5 χρόνια και είπαμε να ξανακάνουμε μια προσπάθεια. Μια νέα αρχή που λέγαμε! Μια καινούρια αφετηρία από τον Σεπτέμβρη. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε αυτή την στιγμή για να ολοκληρώσουμε, εάν χρειαστεί, κάτι που αφήσαμε στη μέση. Μια πορεία. Το φθινόπωρο λοιπόν θα το ζυμώσουμε μεταξύ μας και θα αρχίσουμε πάλι. Αυτό το ταξίδι που σταμάτησε τότε με τα κρίνα δεν ήταν ο τερματικός σταθμός αλλά μια στάση και βλέπω να υπάρχει και συνέχεια από το 2013 και μετά για να επιβιβαστούμε πάλι στο διάφανο μουσικό τρένο!

Μ.Κ.: Ήταν η ευχάριστη επιβεβαίωση που θέλαμε να ακούσουμε! Αλλά αναρωτιέμαι μετά από τόσα χρόνια που είστε μόνος και έχετε επιπλέον ασχολίες, τώρα με την επανένωση του συγκροτήματος θα τις αφήσετε για λίγο πίσω;
Θ.Α.: Χρειάζομαι να σου πω πως αν θα δημιουργηθούν ξανά τα κρίνα, θα μου δώσουν και δύναμη για να συνεχίσω παράλληλα το δημιουργικό μου  δρόμο που έχω πάρει και με τη ζωγραφική και με τη μουσική και προφανώς και με την ποίηση. Δεν μπορεί να με αποσπάσει μια τέτοια προϋπόθεση του να δημιουργηθεί ξανά η μπάντα. Δεν θα το ήθελα κιόλας. Χωρίς βεβαία να κάνω εκπτώσεις ή να προδικάζω αλλά πιστεύω πως μπορώ να καταφέρω να είμαι και εκεί μέσα από το συγκρότημα. Θέλω να σου πω ότι θα κρατήσω αυτό τον τρόπο που έμαθα να υπάρχω, να δουλεύω, να δημιουργώ, και να ζω μόνος μου για τον εαυτό μου. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι κάποιες φορές μόνος και να εκφράζεσαι όπως ένας ζωγράφος με έναν καμβά αλλά μου είναι εξίσου σημαντικό να είμαι και να συνυπάρχω σε μια ομάδα., να συνεργάζομαι και να μοιράζομαι συναισθήματα και με άλλους ανθρώπους. Η πορεία λοιπόν αυτή που λέμε ότι υπήρξε δεν ήταν τόσο μοναχική. Έκανα το «ως το τέλος» με τον Μάνο Αγγελάκα και τον Στάθη Ιωάννου, που ήταν μια συνολικά ομαδική συνεργασία. Είχαμε φτιάξει με τον Χρήστο Λίατσο και τον Τηλέμαχο Μούσιο αλλά και τον Νίκο Γιούσεφ μια μικρή πάντα και παίζαμε για δυο χρόνια άσχετα με τον αν καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε κάτι. Ήμουν και θα είμαι ανοιχτός σε όλες τις προτάσεις που είναι δημιουργικές. Ίσως αυτήν η πορεία χωρίς τα κρίνα δίπλα μου αλλά και η πορεία που είχαν τα παιδιά σαν μεμονωμένα άτομα να μας έκαναν πολύ καλύτερους σαν ανθρώπους. Γενικά η απόσταση πάντα κάνει καλό στις σχέσεις. Τις αναθερμάνει. Σε κάνει να σκεφτείς, να αναθεωρήσεις, να φιξάρεις ποια είναι τα λάθη σου και να δεις τις ελλείψεις σου. Νομίζω πως αξίζει να ολοκληρώσουμε κάποια στιγμή αυτό που είχαμε ξεκινήσει. Λόγω του ότι δεν μας άρεσε και ο τρόπος που κλείσαμε αυτόν τον κύκλο, ο όποιος δεν έκλεισε ευτυχώς. Ο χρόνος πάντα τα καθαριάζει όλα αυτά που σε χωρίζουν από τους άλλους και μιλάει πάλι το πιο σημαντικό σε όλο τον κόσμο, η αγάπη. Δεν βάλαμε ποτέ το πρακτικό κομμάτι με αυτά τα παιδιά, ούτε για να φτιάξουμε ούτε και για να το γκρεμίσουμε όλο αυτό. Πάντα μας ένοιαζε η ανθρωπιά, η φιλία. Είχαμε βρεθεί για να ανταλλάξουμε απόψεις και τα δώρα της ζωής και μέσα σε αυτά τα δώρα υπήρχαν και τα πληγώματα. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Θέλω μια πόρτα ανοιχτή σε αυτά που μου φέρνει η ζωή, για έκπληξη. Δεν θέλω να ξέρω το αύριο..

Μ.Κ.: Κύριε Ανεστόπουλε θέλω να σας ευχαριστήσω πραγματικά πάρα πολύ για τον χρόνο σας. Εύχομαι τα καλύτερα σε αυτό που προσπαθείτε να κάνετε με τα παιδιά και ελπίζω να σας δω σύντομα και επί σκηνής όλους μαζί!
Θ.Α.: Να ‘σαι καλά και εσείς να συνεχίσετε να κάνετε με κέφι την δική σας προσπάθεια!

 

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.