Οι Dustbowl μας μιλούν για τους 10 Δίσκους που καθόρισαν τον ήχο τους
Οι Dustbowl είναι ένα συγκρότημα που δε γίνεται να μη γνωρίζεις αν έχεις έστω και μικρή εξοικείωση με την ελληνική πλην αγγλόφωνη ανεξάρτητη σκηνή. Ιδίως αν είχες τη χαρά να ακούσεις το βινύλιο με τίτλο "The Great Fandango" που κυκλοφόρησαν πέρυσι (2016), σίγουρα έχουν αφήσει το στίγμα τους μέσα σου. Η αύρα του ξεχασμένου αμερικανικού country τοπίου που αποπνέουν με ροκ διαθέσεις, είναι μόνο ένας από τους λόγους που τους λατρεύουμε και τους παρακολουθούμε για χρόνια.
Τους υπόλοιπους μπορείς να τους ανακαλύψεις μόνος/η σου σε κάποια εκ των ζωντανών τους εμφανίσεων, με την επόμενη να είναι σε ένα φεστιβάλ όπου αδιαμφισβήτητα ταιριάζουν "γάντι"! Ο λόγος για το Prairie & Rust Fest Vol. 3, ένα "αίτημα μιας συλλογικής μουσικής σύμπραξης, μιας ένωσης φορτωμένης με τα τραγούδια και τους δίσκους των γκρουπ αλλά και με τα φαντάσματα που ακολουθούν σιωπηλά τη δημιουργία τους, με φόντο την απεραντοσύνη του αμερικανικού φυσικού τοπίου και τα σκουριασμένα λείψανα του δυτικού πολιτισμού".
Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το τετραήμερο φεστιβάλ που φιλοξενείται από τις 19 έως τις 22 Οκτωβρίου 2017 στη σκηνή του The Zoo, ζητήσαμε από τους Dustbowl να ξεχωρίσουν 10 δίσκους που κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά τους, αποτελώντας ταυτόχρονα και μεγάλες επιρροές για τις μουσικές δημιουργίες του σχήματος. Ιδού λοιπόν οι 10 - ομολογουμένως πολύ ενδιαφέρουσες - επιλογές τους:
Αν και δεν θα μπορούσε να γίνει ένα μόνο και απόλυτο Top 10, παραθέτω μερικούς δίσκους που διαχρονικά πιστεύω πως μας έχουν επηρεάσει σε κάποιο βαθμό αλλά και ιδιαίτερα κατά την Great Fandango Era. Η σειρά είναι τυχαία!
1. Green on Red - “Gas, Food and Lodging”
Από τις πρώτες νότες έδειχνε ότι κάτι άλλο «παιζόταν» εδώ. Η κιθάρα του Chuck Prophet να αναπαραγάγει όλα τα country σχήματα (που έπρεπε να είχαμε ακούσει αλλά δυστυχώς δεν είχαμε κάνει τότε) και η γεμάτη απόγνωση φωνή του Dan Stuart να ψελλίζει μικρές «αδέξιες» λογοτεχνικές ιστορίες έφτιαξαν ένα διαχρονικό άλμπουμ. Τότε δεν υπήρχε ο όρος «Americana» - και ευτυχώς δηλαδή!
2. The Dream Syndicate - “The Days of Wine & Roses”
Ένας καταλυτικός δίσκος για πολλούς ανθρώπους! Οι velvets, ο απόηχος του garage-punk και του paisley underground και η θαυμαστή «αδεξιότητα» που υπάρχει και εδώ έδωσαν αυτές τις 3 συνεχόμενες βραδιές που διήρκησαν οι ηχογραφήσεις ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της ιστορίας της μουσικής!
3. Velvet Undeground - “Loaded”
Μια που είπαμε για Velvets ας βάλουμε το πιο «ώριμο»... σοβαρό θα λέγαμε άλμπουμ τους εδώ! Καθημερινές ιστορίες που ανήκουν στου απανταχού losers των μεγαλουπόλεων. Αφιερωμένο στις εκατοντάδες μπάντες που φτιάχτηκαν μετά από την αγορά ή έστω ακρόαση του δίσκου…
4. Townes Van Zandt - “Our Mother the Mountain”
Όταν γράφαμε το υλικό για το “The Great Fandango” αυτοσαρκαζόμενοι διαπιστώσαμε πως θα ακουγόμαστε σαν «ηλεκτρικός» Townes Van Zandt αν συνεχίσουμε έτσι. Παρ’ όλα αυτά η αλλόκοτη δύναμη που υπάρχει στο “Our Mother the Mountain” μας βοήθησε να ορίσουμε αυτό που λέμε Mother Earth Rock και να προλάβουμε να «απαλύνουμε» το άλμπουμ μας προσδοκώντας σε ένα growing thing παρά σε ένα συνονθύλευμα από guitar effects, άχρηστων riffs και αφελών πολιτικών σχολιασμών… αλλά ξέχασα, εδώ μιλάμε για το “Our Mother the Mountain”, έτσι δεν είναι;
5. The Byrds - “Easy Rider”
Ναι, μας αρέσει και το “Sweetheart of the Rodeo”, αλλά θα μπορούσαμε να βάλουμε οποιοδήποτε δίσκο των αγαπημένων Buck Owens & The Buckaroos αντί για αυτό. Μας αρέσουν και τα άλλα των Byrds… οι Byrds δεν ήταν μια μπάντα, ήταν πολλές, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. To “Easy Rider” έδωσε ένα Proto-Alternative (sic) Country Rock σύνολο τραγουδιών που για κάποιο λόγο έδεσαν αρμονικά μεταξύ τους. Ο Clarence White ήταν εδώ αλλά και τα live της μπάντας άρχιζαν να είναι εντυπωσιακά, παρ’ όλο που η μεγάλη παρακμή είχε ήδη αρχίσει.
6. Gram Parsons - “Grievous Angel”
Άλλος ένας ex-Byrd, άλλος ένα μεγάλος θαυμαστής του Bakersfield Sound (όπως και οι Dustbowl άλλωστε), άλλος ένα θαυμαστής των Buckaroos. Τι συνέβη με τον Gram Parsons και έβγαλε 4 άλμπουμ αριστουργήματα (μαζί με το “G.P.” και τα “The Gilded Palace of Sin” και “Burrito Deluxe” με τους Flying Burrito Brothers) πολύ καλύτερα από τους δασκάλους του (τον Merle Haggard ή τον Buck Owens); Κανένας δεν ξέρει αλλά ήδη μια δεκαετία πίσω από το “Grievous Angel” οι rock δίσκοι είχαν αυτή τη συνέπεια που έλειπε από τους roots oriented δίσκους (βλέπε folk, country, blues κλπ) και αυτό οφείλεται σε άλμπουμ σαν το παρακάτω:
7. Bob Dylan - “Highway 61 Revisited”
Οι παραληρηματικοί στίχοι, η ολοκληρωτική ανατροπή του Dylan από τον ίδιο του τον εαυτό τον Robert Zimmerman, το ότι κάθε τραγούδι θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο, το ότι συμβαίνουν όλα αυτά χωρίς τίποτα να είναι πομπώδες… όλα αυτά είναι το Highway 61: Δισκάρα.
Σημείωση: Εδώ και 40 χρόνια δεν «ακούγεται» ο Dylan και φυσικά δεν έχουμε πάει σε κάποιο live που έχει δώσει στην Ελλάδα.
8. Grateful Dead - “American Beauty”
To ακούμε συνεχώς για δεκαετίες! Υπήρχε εποχή που έπαιζε κάθε μέρα στο πικάπ….τώρα παίζει συνεχώς στο CD – Player των αυτοκινήτων μας όταν βγαίνουμε εκτός πόλης! Ο δίσκος ξεπερνάει ότι ανάλογο έπαιζε εκείνη την εποχή π.χ. είναι 1.000.000 φορές καλύτερο από ότι έκαναν ποτέ οι Crosby, Stills, Nash & Young, είναι Grateful Dead τι να λέμε τώρα. Είναι τα άτομα που έπαιζαν το “Dark Star” πριν 1-2 χρόνια. Το “American Beauty” μία φορά συνέβη…η λάθος δύο φορές…είχε ξανασυμβεί 6 μήνες πριν, τον ίδιο χρόνο, τον Ιούνιο του 1970 με το “Working Man’s Dead”. Αφού ο Jerry Garcia και η παρέα του το έκαναν δύο φορές μέσα σε 6 μήνες έφτασε η ώρα να μιλήσουμε για το άλμπουμ που δεν θα μπορούσε να ξαναγίνει ποτέ ούτε από τον ίδιο τον Arthur lee, τον Bryan MacLean και τους Love. Και απορούμε πως έγινε:
9. Love - “Forever Changes”
Ο καθολικός δίσκος. Το “Forever Changes” φαντάζει να ανήκει σε ένα μη-τόπο και μη-χρόνο. Είναι ένας διαχρονικός ύμνος στον άνθρωπο. Τίποτα άλλο… πάμε παρακάτω...
10. Gun Club - “The Fire of Love”
Ένα στοιχειωμένο punk-blues άλμπουμ που θα μας υπενθυμίζει γιατί το rock 'n’ roll δεν μπορεί να μην είναι και λίγο επικίνδυνο. Και για αυτό το λόγο επιστρατεύεται το φάντασμα του Robert Johnson και οποιαδήποτε παραληρηματική δοξασία της αμφιλεγόμενης αμερικάνικης παράδοσης. Eδώ είναι που μας πρωτο-συστήνεται ο Jeffrey Lee Pierce…
