rave culture

Στη δεκαετία του '90 τα πράγματα ήταν πιο καθαρά και απλά, χωρίς κρίση, ΔΝΤ και Τρόικα. Οι έφηβοι και οι λίγο μεγαλύτεροι είχαν όλο το χρόνο μπροστά τους, για να είναι απλά καλά, με πολλές προοπτικές για το μέλλον και όνειρα... πολλά όνειρα! Η τάση – μόδα που είχε μεγάλη απήχηση εκείνη την περίοδο και στην Ελλάδα ήταν η rave με τους “τρελούς” χορούς της, τα φωσφοριζέ ρούχα και μαλλιά και τα ξέφρενα πάρτι μέσα σε διάφορα clubs, σε αποθήκες ή χωράφια και όλοι τεχνητά ή μη ήταν χαρούμενοι για το τώρα και αισιόδοξοι για το αύριο. Όμως ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Rave είναι το όνομα που χαρακτήριζε την κατάσταση εκείνης της κουλτούρας (χορός – μουσική) και μετά από κάποια χρόνια αναφερόταν και μεμονωμένα για τη μουσική. Πρωτοεμφανίστηκε στην Αγγλία το 1989 σε διάφορες εγκαταλελειμμένες αποθήκες ή γκαράζ ή διάφορους εξωτερικούς χώρους όπου τα πάρτι γίνονταν παράνομα, χωρίς άδεια. Πρωτοήρθε στην Αθήνα επίσης το 1989 στο θρυλικό Faz, στην πλατεία Μαβίλη. Αρχικά πήγαιναν λίγα άτομα ως θαμώνες, οι οποίοι αναζητούσαν κάτι διαφορετικό, μια αλλαγή από τις τετριμμένες «πίστες» και γενικότερα τη διασκέδαση της εποχής. Οι ηλικίες των ravers ξεκινούσαν από 16 χρονών μέχρι 30.

Ας μην ξεχνάμε ότι εκείνη τη δεκαετία άρχιζε να ενδιαφέρει πιο πολύ το Ελληνικό κοινό η τεχνολογία, που άρχιζε να μπαίνει σιγά-σιγά στα σπίτια, που είχαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές και με τη βοήθεια τους μπορούσαν να φτιάξουν διάφορους μουσικούς ήχους. Όλα ήταν πειραματικά τότε και το ένοιωθες στην ατμόσφαιρα ότι άλλαζε ο κόσμος. Τα βασικά ακούσματα στα διάφορα rave parties που γίνονταν ήταν με καινούργιες μουσικές που προσδιορίζονταν ως house, trance και techno, οι οποίες έδωσαν το έναυσμα για τα αρχικά στάδια της drum&bass, hardcore και γενικά όλης της EDM (Electronic Dance Music) μουσικής που μπορούμε όλοι να ακούσουμε σήμερα στα ραδιόφωνα, στα clubs, στα κομπιούτερ ή στα κινητά μας.

 

rave culture in 90s Athens, Greece

 

Καθώς περνούσε ο καιρός δημιουργήθηκαν διάφορες αξιόλογες μουσικές ομάδες που αποτελούνταν από κάποιους εγχώριους μουσικούς παραγωγούς και djs όπως οι Magna, οι Cyberfunk και οι Τrancemedia και στη δεκαετία του ενενήντα άρχισαν να προστίθενται και άλλα μαγαζιά όπως το Battery, το Babes in Toyland, το Umatic, το Plus Soda και, εννοείται, το γνωστό σε όλους Άλσος και το Decadence του Μάκη Σαλιάρη, που ήταν πρωτοπόρος για την εποχή του (οι πιο παλιοί θα τον θυμούνται ακόμα και από την «Αυτοκίνηση»). Τότε ήταν που τα πάρτι μεταφέρθηκαν και σε υπαίθριους χώρους και αποθήκες στην Ελλάδα με κορυφαία τα Οινόφυτα, στα οποία υπήρχε η «Φάρμα» που στην αρχή ήταν ανοιχτή για λίγους αλλά αργότερα για όλους τους «πιστούς» του τότε rave κινήματος.

Αλλά δεν ήταν μόνο φαινόμενο της Αθήνας, καθώς σε πολλές άλλες πόλεις και βέβαια στη Θεσσαλονίκη άρχισαν να δέχονται τη rave και να την «υιοθετούν» σαν μια εναλλακτική μορφή διασκέδασης - μην ξεχνάμε στη Θεσσαλονίκη το Troll, το Spacemobile, το Acid και τη Νεράιδα όπως επίσης «τα γρασίδια στα πανεπιστήμια» που και εκεί γίνονταν αυτοσχέδια υπαίθρια πάρτι με μεγάλη επιτυχία.

Αυτό το κίνημα, όπως κάθε μουσικό κίνημα, επηρέασε και τη μόδα της εποχής του που ήταν πιο φιλική προς την παιδικότητα και τη φαντασία. Υπήρχαν ακόμα και περιοδικά όπως το 01 και το Lemon που στις στήλες τους σχολίαζαν τη rave κοινότητα με διάφορα θέματα όπως μόδας, μουσικής και κουλτούρας. Σκοπός ήταν να ξεχωρίζεις από το πλήθος, τι και αν φορούσες neon χρώματα ή αν είχες φτερά και πούπουλα μαζί σου ή ράστα μαλλιά με επίσης neon αποχρώσεις και αγαπούσες τα cartoons και τα φαρδιά παντελόνια... Όλα ήταν επιτρεπτά για τη νύχτα που θα σε έβρισκε στα clubs με τους κολλητούς/ες σου.

 

rave culture - free party is not a crime

 

Εκτός από όλα τα θετικά που έφερε αυτό το κίνημα δυστυχώς είχε και ένα πολύ αρνητικό που οι τηλεοράσεις της εποχής τότε δεν άφησαν ασχολίαστο (μην ξεχνάμε τη “μάνα raver” στον Ευαγγελάτο)... Το θέμα ήταν για τα ναρκωτικά και συγκεκριμένα για το τότε δημοφιλές ecstasy, το λεγόμενο “ψυχαγωγικό” ναρκωτικό που μπορούσαν να βρουν οι θαμώνες. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε αυτή η ουσία τότε, όπως και τώρα, αλλά δεν νομίζω πως έπρεπε απαραιτήτως για να περάσεις καλά να το πάρεις ή ότι ήταν must... Προφανώς υπήρχαν πολλοί που το δοκίμαζαν αλλά και άλλοι τόσοι που απλά “φτιάχνονταν” από τη μουσική, οπότε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο ίσως δεν αφορά τόσο τη rave κουλτούρα αλλά γενικότερα την ψυχοδυναμική του κάθε ανθρώπου...

Μην ξεχνάμε ότι πάντα η διασκέδαση σε διάφορους χώρους διαχρονικά, από την αρχαία Ελλάδα (Διονυσιακά γλέντια), τους ρεμπέτες, τους χίπηδες ή τους τζαζίστες και τους ροκάδες, η μουσική ήταν συνδεδεμένη πάντα με ψυχοτρόπες ουσίες... άλλες «αθώες» και ελαφριές και μερικές φορές επιτρεπτές όπως το αλκοόλ και το τσιγάρο και άλλες πιο βαριές και παράνομες... οπότε ήταν η απόφαση του ατόμου που κυριαρχούσε πάνω από όλα.

Όπως και να 'χει, η rave ήταν η μουσική που πραγματικά ένωνε τους ανθρώπους. Δεν είχε καμία σημασία το χρώμα του δέρματος σου, η ιδεολογία της θρησκείας σου ή οι πεποιθήσεις και απόψεις σου για διάφορα θέματα. Όλοι ήταν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς τις διάφορες ταμπέλες και να χαρούν ελεύθερα την έξοδο τους με πολύ χορό και πολλά χαμόγελα.

Σήμερα, η rave είναι η προγιαγιά της ηλεκτρονικής μουσικής που ακούμε ή χορεύουμε σε διάφορα clubs σε όλον τον κόσμο και συνεχώς εξελίσσεται μαζί με την τεχνολογία και τις τάσεις των εποχών. Όσοι την είχαν κριτικάρει και σχολιάσει στο παρελθόν έχουν και αυτοί μεγαλώσει και την έχουν αποδεχτεί μέσα από τις μουσικές που μπορεί οι ίδιοι να μην ακούν, αλλά με τις νεότερες μορφές της μπορεί να την ακούν τα παιδιά τους σε διάφορα φεστιβάλ ή μαγαζιά... Όπως και να έχει, καλώς ή κακώς, αυτοί που υπήρξαμε ravers ζούσαμε σε μια δημιουργική εποχή που εκφράζοντας το συναίσθημα μέσα από το χορό βάζαμε άλλες βάσεις για την ηλεκτρονική μουσική του σήμερα και του μουσικού μέλλοντος!

 

rave culture

 

 

Τα Cookies συμβάλλουν στην καλύτερη εμπειρία σας κατά την πλοήγηση στον ιστότοπο του evart.gr. Με την πλοήγησή σας αποδέχεστε τους Όρους Χρήσης.